Hij wordt wel eens de Frank Sinatra van Sheffield genoemd. En ja, croonen kan hij als de beste. Maar Richard Hawley heeft nog méér pijlen op zijn boog. Tijdens een uitstekend concert in de AB onderstreepte hij dus evenzeer zijn kwaliteiten als songwriter en zijn veelzijdigheid als gitarist.
DA GIG: Richard Hawley in AB, Brussel op 12/10.
IN EEN ZIN: Hoewel Hawley potige psychedelische rock combineerde met fiftiesnostalgie, wist hij storende stijlbreuken te vermijden en overtuigde hij moeiteloos op alle fronten.
HOOGTEPUNTEN: ‘Don’t Stare at the Sun’, ‘Soldier On’, ‘Leave Your Body behind You’, ‘Down in the Woods’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE, ter aankondiging van ‘Hotel Room’: “Verwacht jullie vanavond maar aan een avondje wilde rock-‘n-roll. Toegegeven: het volgende is een eh… rustig nummer, maar ik schreef het wél over mijn heroïneverslaving van vele jaren geleden. Die wetenschap moet volstaan om julllie helemaal op te kikkeren.
Hawley is gezegend met een typisch Brits gevoel voor humor. Daardoor was wat hij op het podium droogjes tussen zijn nummers vertelde net zo boeiend om naar te luisteren als zijn liedjes zelf. Bovendien bleek de 45-jarige artiest, die ooit deel uitmaakte van bands als Longpigs en Pulp, over van alles en nog wat een mening te hebben.
Over politici: “Allemaal lafbekken die je niet kunt vertrouwen. Want zodra je hen je stem hebt gegeven, zien ze je niet meer staan. Misschien moeten we maar eens leren beseffen dat we ons lot in eigen handen kunnen nemen. In ieder geval: op déze plek regeert vanavond de straat.”
Over mp3’s: “Zonder twijfel de idiootste uitvinding ooit. Wanneer je een plaat aanschaft, krijg je tenminste iets tastbaars voor je geld. Maar wat krijg je als je een mp3 koopt? Fuck-all! Onder het mom van de technologische vooruitgang smeren ze je iets aan dat je niet in je kast kunt zetten, niet kunt ruilen, aan je vrienden uitlenen of doorverkopen. Laat me jullie een geheim vertellen: het is gebakken lucht.”
Angstwekkend normaal
Richard Hawley behoort zonder twijfel tot de onwaarschijnlijkste popsterren van het moment. Hij is een angstwekkend normale ‘guy next door’ met een brilletje, die op zowat al zijn platen zijn liefde voor zijn thuistad bezingt. Tegelijk kennen we hem als een romanticus ‘pur sang’, die met zijn warme stem en in nostalgie gedrenkte songs vooral een vrouwelijk publiek weet te verleiden.
Met zijn dit jaar verschenen, zevende cd ‘Standing at the Sky’s Edge’, gooide hij het echter over een andere boeg. Het was een verrassend stevige gitaarrockplaat met een psychedelisch randje, rijkelijk bestrooid met reverb en oriëntaalse drones. Zowat de helft van de set in Brussel bestond uit nieuw materiaal, maar ook oudere platen als ‘Coles Corner’, ‘Lady’s Bridge’ en ‘Truelove’s Gutter’ kwamen aan bod.
De zanger werd geassisteerd door vier voortreffelijke muzikanten, die hij voorstelde als “mijn broers.” Opvallend: recente songs als ‘Don’t Stare at the Sun’, ‘Leave Your Body Behind You’ en het tedere ‘Seek It’ (“onze onbestaande nieuwe single”) waren zo smaakvol aangekleed dat ze ons, na amper vijf maanden, al als klassiekers in de oren klonken. Toch liet Richard Hawley de fans van zijn gesofisticeerde retrosound beslist niet in de kou staan. Het zacht wiegende ‘Hotel Room’ leek bijvoorbeeld op te kringelen uit een jukebox uit de fifties en zou in het repertoire van Roy Orbison of de jonge Elvis geenszins hebben misstaan. Idem dito voor ‘Open Up Your Door’, al vonden we die synthetische strijkers hier geen aanwinst.
Expressief
Herkenningsapplaus was er voor ‘Tonight the Streets Are Ours’, dat niet toevallig werd gebruikt in een documentaire over de straatkunstenaar Banksy. Het aanvankelijk verstild klinkende ‘Soldier On’, waarin Shez Sheridan zich over een lapsteel boog, barstte halverwege uit elkaar als veelkleurig vuurwerk en ook in het semi-akoestische ‘Remorse Code’ manifesteerde Hawley zich als een verbluffend expressieve gitarist. Bijna in iedere song gebruikte de man een ander instrument en introduceerde hij een nieuwe klankkleur.
Vaak werden de nummers lang uitgesponnen omdat hij het soleren niet kon laten, maar gelukkig klonken zijn snaarverrichtingen nooit navelstaarderig of protserig. Ze leken altijd een wezenlijk onderdeel van de compositie te vormen. Geen wonder dat Richard Hawley in het verleden zowel voor Nancy Sinatra als voor Lisa Marie Presley als muzikale toeverlaat fungeerde. Toch weigerde hij resoluut alle pluimen op zijn eigen hoed te steken: “Op jullie kaartje staat dan wel Richard Hawley, maar laat er geen twijfel over bestaan: wij zijn een bánd.”
Met het oog op de uitsmijters, het met wah-wah-effecten gelardeerde ‘Time Will Bring You Winter’ en het op een stuiterende Stoogesriff gebouwde ‘Down in the Woods’ werd de volumeknop nog één keer wijdopen gedraaid. Was het een hallucinatie of zagen we écht rook uit de luidsprekers komen?
De toegiften, ‘Lady Solitude’ en het zacht voorbijkabbelende ‘The Ocean’, droegen weer een fiftiesparfum, maar ondanks de contrasten in het repertoire was er nooit sprake van een echte stijlbreuk. Dat was op zich al een prestatie. Hawley, zichbaar getoucheerd door de geestdriftige reacties van het publiek, noemde zijn AB-concert het voorlopige hoogtepunt van zijn huidige tournee. Geen mens die het in zijn hoofd haalde hem tegen te spreken.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Standing at the Sky’s Edge / Don’t Stare at the Sun /Hotel Room / Tonight the Streets Are Ours / Seek It / Soldier On /Leave Your Body Behind You / Before /Open Up Your Door / Remorse Code / Time Will Bring You Winter / Down in the Woods // Lady Solitude / The Ocean.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier