Oude knollen die zich, bij de aanblik van een malse weide, plots weer als jonge veulens gedroegen? Geen twijfel mogelijk: Pixies waren in het land. En, jawel meisjes en jongens, dit was een les in hoe gitaarrock echt gespeeld hoort te worden.
De glorieperiode van de Pixies dateert al van bijna veertig jaar geleden. De groep was dus al gesplit vóór het merendeel van de bezoekers van Rock Werchter op de aardbol landde. En hoewel het gezelschap uit Boston nooit echt de kassa aan het rinkelen kreeg, valt zijn invloed op latere muzikantengeneraties nauwelijks te overschatten. Zonder Pixies bijvoorbeeld geen Nirvana. Toch werden de Pixies pas echt door vijftien jaar van het toneel te verdwijnen. Want sinds hun terugkeer in 2004 staan ze plots op de grote podia waar ze voordien nooit welkom waren.
© Wouter Van Vaerenbergh
In ieder geval bewezen ze in Werchter dat je in de rock-‘n-roll wel degelijk met gratie ouder kunt worden. En ze hadden er duidelijk zin in: tijdens hun set van zestig minuten vuurden ze niet minder dan twintig songs af en dat deden ze ook nog eens tegen een hoog tempo. Frontman Black Francis (of Frank Black zoals hij zich later liet noemen) klonk manisch en half-hysterisch als vanouds, Joey Santiago liet zijn in surfrock gedoopte gitaar meermaals uit de bocht vliegen en David Lowering, in een parallel leven een beëdigde goochelaar, mepte erop los alsof hij geacht werd in zijn eentje een muggenplaag te bestrijden. Dat Paz Lechantin een prima bassiste is, hoort u ons niet ontkennen. Alleen voelde haar stem –Gigantic nog aan toe- niet half zo sexy als die van haar oervoorgangster Kim Deal.
Maar goed, de even surrealistische als cryptische nummers kwamen zo beknopt, gebald, dynamisch en catchy voor de dag dat ze nooit de kans kregen ook maar één moment te vervelen. Het regende letterlijk onsterfelijke classics in Werchter: wie zijn ogen sloot zou hebben gezworen dat iemand een jukebox uit het paradijs had laten aanrukken. Cactus, Nimrod’s Son, Here Comes Your Man, Gauge Away, Wave of Mutilation, Broken Face, Caribou, Where is My Mind?, allemaal bleven ze ronduit onweerstaanbaar. Geen geringe prestatie, zeker als je wist dat ruim 85 procent van de songs op de setlist al van vóór 1991 dateerde. Pixies toonden zich, getuige auditieve voetzoekers als Vamos en Isla de Encanta, even trefzeker in het Spaans als in het Engels en besloten hun bliksemaanval met een schroeiende versie van Winterlong, gejat uit de schatkamer van Neil Young. De heren en dame mogen intussen dan al van gevorderde leeftijd zijn, een nostalgie-act zijn ze nadrukkelijk niét. In september brengen de Pixies met Doggerel trouwens een nieuwe plaat uit. Of die zo goed zal zijn als de meesterwerken Come On Pilgrim, Surfer Rosa of Doolittle valt te betwijfelen, maar één ding staat vast: live is tegen dit groepje nog steeds geen kruid gewassen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
