Paul Simon wordt dit najaar zeventig, maar dat belet hem niet nog eens uitgebreid de boer op te trekken. Eerder dan een promo-oefening voor zijn nieuwe cd ‘So Beautiful or So What’, was zijn puike optreden in Brussel opgevat als een twee uur durende terugblik op zijn leven en werk.
DA GIG: Paul Simon in Vorst-Nationaal, Brussel op 5/7.
IN EEN ZIN: Samen met zijn band maakte Paul Simon een inventaris op van zijn lange carrière, wat resulteerde in een twee uur durende ‘best of’.
HOOGTEPUNTEN: bijna alles was van topniveau. Zie: de setlist.
DIEPTEPUNTEN: vielen in geen velden te bekennen. Wél hadden we in de plaats van covers als ‘Here Comes the Sun’ en ‘Wheels’ liever ‘Graceland’, ‘Duncan’ of ‘American Tune’ gehoord. Jammer ook dat de cd’s ‘You’re the One’ en ‘Surprise’ ongemoeid werden gelaten.
BESTE QUOTE, naar aanleiding van de song ‘Dazzling Blue’: “Op een bepaald moment ging ik naar Edie Brickell kijken, die in het voorprogramma van Dylan speelde. De rest is geschiedenis. We zijn inmiddels twintig jaar getrouwd.”
Paul Simon mag dan klein van gestalte zijn, hij behoort zonder twijfel tot de grootste songwriters van zijn generatie en mag dus zonder blozen tussen Dylan, McCartney, Randy Newman, Joni Mitchell, Lou Reed en Neil Young gaan staan. Dat de jaren zijn vitaliteit nog niet hebben aangetast, bleek al in april, toen hij met ‘So Beautiful or so What’ een nieuwe cd uitbracht die tot de beste uit zijn oeuvre behoort. Ook live verkeert Simon weer in topvorm, al beseft hij heel goed dat hij inmiddels over meer verleden dan toekomst beschikt. Zijn uitgekiende set was dus opgevat als een inventaris: het werd een avond vol crowdpleasers uit ieder stadium van zijn carrière, een zelfportret aan de hand van 27 songs. Daarbij stond Paul Simon ook stil bij de muziek die hem als artiest had gevormd en dat verklaart waarom er covers van Junior Parker (‘Mystery Train’), Chet Atkins (het instrumentale ‘Wheels’) en The Beatles (een unplugged-versie van ‘Here Comes the Sun’) op het menu stonden.
De artiest werd bijgestaan door een voortreffelijke, achtkoppige band waarin, naast een drummer, ook twee percusionisten figureerden. Vanaf opener ‘The Boy in the Bubble’ werd dus al aangegeven dat ritme en groove tijdens het concert centraal zouden staan. Voorts waren er belangrijke rollen weggelegd voor accordeonist Tony Cedras, saxofonist Andy Snitzer en de gitaristen Vincent Nguini en Mark Stewart. De muzikanten kregen regelmatig de ruimte om te schitteren, maar droegen er altijd zorg voor dat hun verrichtingen ten dienste stonden van de songs. Als backdrop gebruikte Simon abstracte schilderijen en foto’s, waarmee hij telkens de sfeer van het gespeelde nummer poogde te vatten.
Uit het nieuwe ‘So Beautiful or So What’ onthielden we vooral het meticuleus geconstrueerde ‘Dazzling Blue’, met gevocaliseerde tablas en circulaire snarenmotiefjes; ‘Rewrite’, waarin de afwezigheid van de kora knap werd opgevangen door drie akoestische gitaren, en het even aanstekelijke als grappige ‘The Afterlife’, waaruit bleek dat zelfs aan de hemelpoort de ambtenarij regeert. Maar we schreven het al: Paul Simon had, tot vreugde van zijn publiek, heel veel klassiekers in petto. ’50 Ways to Leave Your Lover’ (die karakteristieke roffel, die stotterende sax, dat krolse Hammondorgeltje), een vingerknippend ‘Slip Slidin’ Away’, een bespiegelend ‘Hearts and Bones’, een onweerstaanbaar, in Afro-Braziliaanse sferen gehuld ‘The Obvious Child’, een stuiterend ‘Kodachrome’, een feestelijk ‘Late in the Evening’ en een swingend ‘You Can Call Me Al’, dat de toeschouwers eensgezind uit hun zitjes deed rechtveren. Simon speelde zijn hits echter nooit slaafs na: altijd was er wel ruimte voor een verrassende vondst of een onverwachte wending.
De joodse New Yorker staat bekend als een muzikant met een open geest die vaak uitheemse ingrediënten in zijn liedjes verwerkt. Zo zette Jimmy Cliff hem ooit op het spoor van de reggae. Geen wonder dus dat diens ‘Vietnam’, over een oorlog die Simons generatie heeft getekend, in Vorst als opstapje diende voor ‘Mother and Child Reunion’. ‘Gone at Last’ was bestoven door zwarte gospel, het stuiterende ‘That Was Your Mother’ (waarin de zanger luchtaccordeon speelde) was een ode aan de zydeco. En er zou nog veel vaker uit ‘Graceland’ worden geput. Vandaar het broeierige ‘Peace Like A River’, met zijn deraillerende piano aan het eind, het aanstekelijke ‘Gumboots’ en een ronduit briljant ‘Diamonds on the Soles of her Shoes’, waarin de diepe stemmen van de muzikanten het ontbreken van Ladysmith Black Mambazo probleemloos wisten te compenseren.
Simon bewees ook eer aan zijn vriend Art Garfunkel met ‘The Only Living Boy in New York’, dat van fraaie close harmonyzang werd voorzien, en zorgde voor een kippenvelmoment met een sobere solo-uitvoering van ‘The Sound of Silence’, waarin je goed kon horen waar jonge bands als Fleet Foxes en Local Natives de mosterd hadden gehaald. De zanger gaf alleszins aan dat hij zich, ondanks zijn gevorderde leeftijd, nog altijd op het topje van zijn kunnen bevindt. Er zat geen enkel zwak moment in zijn set. En ook al maakt hij volwassen popmuziek over volwassen thema’s, tijdens de laatste bisronde liet hij over zijn gemoedstoestand geen enkele twijfel bestaan: ‘Still Crazy After All These Years’.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: The Boy in the Bubble / Dazzling Blue / 50 Ways To Leave Your Lover / So Beautiful or So What / Vietnam / Mother and Child Reunion / That Was Your Mother / Hearts and Bones / Mystery Train / Wheels / Slip Slidin’ Away / Rewrite / Peace Like A River / The Obvious Child / The Only Living Boy in New York / The Afterlife / Questions For the Angels / Diamonds on the Soles of Her Shoes / Gumboots // The Sound of Silence / Kodachrome / Gone at Last / Here Comes the Sun / Crazy Love, Vol. II / Late in the Evening // Still Crazy After All These Years / You Can Call Me Al
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier