En in onze reeks over Ongewone Beroepen is het vandaag de beurt aan… (Paul) Kalkbrenner. Sorry, een teveel aan slijk kan voor geestvernauwing zorgen. De Oost-Berlijnse DJ en producer in kwestie masseerde in Klub C vakkundig de heupen van al diegenen die geen boodschap hadden aan Editors. En dat waren er nogal wat.
What’s the fuss?
De 39-jarige Paul Kalkbrenner veegt al jaren de dansvloer aan. Dat deed hij eerst op het gerenommeerde BPitch Control-label van Ellen Alien, maar tegenwoordig staat zijn bezem in zijn eigen bedrijfje, waarmee hij, via Sony Music, probleemloos de internationale massamarkt bestrijkt. De man is van zichzelf trompettist, maar raakte op een bepaald moment in de ban van synths, sequencers, drummachines en MIDI-controllers en in de techno en house die respectievelijk uit Detroit en Chicago kwamen overgewaaid. Hij scoorde zelfs een monsterhit met ‘Sky and Sand’, waardoor zijn naam inmiddels zelfs bij een mainstreampubliek een belletje laat rinkelen.
Kalkbrenner onderscheidt zich van de concurrentie doordat hij niet de 12-inch-single maar wel de langspeelplaat als het ideale medium voor zijn muziek beschouwt. De man is één van de eersten die onbeperkt toegang kregen tot de archieven van Columbia Records, wat hem in de mogelijkheid stelt materiaal van grote namen als Elvis Presley of Bob Dylan te samplen en te bewerken. Om die reden wordt Kalkbrenner wel eens vergeleken met Moby ten tijde van ‘Play’. Wegens zijn opvallend songgerichte aanpak worden de vruchten van zijn creativiteit door het gerenommeerde dancemagazineMixmag wel eens omschreven als ‘Springsteen house’. En ja, zoiets prikkelt onze nieuwsgierigheid.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Pff, ons bed leek ons, na drie dagen Werchter, een veel aantrekkelijker vooruitzicht. En eerlijk, het zou niet zoveel hebben uitgemaakt, want als exponent van de DJ-cultuur stond Paul Kalkbrenner op het podium te midden van zijn elektronische apparatuur en laptops, waar hij, begeleid door prachtige visuals, aan allerlei knopjes en schuifjes morrelde. Het resultaat klonk zoals op zijn platen: aangenaam kabbelende, melodieuze house die kenners als ‘emotioneel’ en ‘dromerig’ bestempelen. Diezelfde kenners beweren ook dat Kalkbrenner een heuse live-act is, al merkten we daar zelf bijzonder weinig van. Zelfs de stemmen werden gewoon uit een sampler geplukt. Noem ons ouderwets, maar voor ons vormde de lijfelijke aanwezigheid van de artiest niet echt een meerwaarde. Het publiek deed niettemin waar het voor gekomen was: dansen. Zó eenvoudig kan het leven zijn.
Meer foto’s van het concert vind je hier.
De set van Kalkbrenner begon overigens te laat, omdat de artiest niet het podium op wilde vóór de EK-wedstrijd tussen Duitsland en Italië in het voordeel van het eerste was beslecht. Pas nadat Hector de beslissende penalty in doel had getrapt, begon de DJ, trots in een t-shirt van de ‘Mannshaft’, aan zijn set. Zelfs een uur later wist hij met zijn enthousiasme nog geen blijf. Zo zag je bijvoorbeeld hoe hij uit volle borst meezong met ‘Feed Your Head’, zijn bewerking van het klassieke ‘White Rabbit’ van Jefferson Airplane. Dat deed hij ontegensprekelijk live. Alleen kon niemand het horen.
Materiaal voor uw snapchatverhaal?
Een aanzienlijk deel van het publiek, dat buiten het concert van Paul Kalkbrenner volgde op een groot scherm, stond in het donker te dansen in een eindeloze zee van modder. Meteen het beeld dat het festival tot dusver het best samenvatte.
Dirk Steenhaut
