Patti Smith speelde gisteren voor de zoveelste keer in België, op het Vrijheidsfestival deze keer. Ze was in vorm, stelde onze reporter vast. ‘Een concert van haar mag dan wel een gewoonte zijn, het is nog altijd een goede gewoonte.’
‘Glad to be back’, riep Patti Smith, terwijl ze gisteren het podium van het Théâtre Nationale op schuifelde. Het is een beetje een running gag. Ze roept het al jaren overal – zelfs in haar thuisstad New York, maar ze leek het deze keer wel te menen. Geen enkele artiest treedt zo vaak op in België. Sinds haar eerste legendarische optreden op 14 mei 1976 in het Paul Emile Jansonauditorium hield ze bijna elk jaar halte in ons land, op haar retraite na (1980-1995).
Platen moeten er allang niet meer gepromoot worden, ze is bezig aan haar eigen Never Ending Tour. Haar vaste compagnon-de-route en gitarist Lenny Kaye, de man die ze ooit in een platenzaak in New York ontmoette, was er gisteren helaas niet bij op haar jaarlijkse Belgische afspraak. Haar getalenteerde en geestige zoon Jackson Smith nam zijn plaats in als luitenant. Zij liep dan wel wat wankel, maar zag er voor de rest fantastisch uit: de hogepriesteres van de punk is intussen 76, maar dat gelooft niemand.
Glad to be back, dus.
Het optreden begon met een gedicht van haar eeuwige liefde Arthur Rimbaud, want die werd gisteren 169 jaar. What does it matter to us, my heart, the sheets of blood… klonk wel heel toepasselijk in deze troebele tijden. Maar ‘It is nothing: I am here, I am still here.‘
Ze verslikte zich vervolgens in In my Blakean year . ‘It’s all work’ riep ze en ze kwam er nog mee weg ook. Smith is een artiest uit de seventies: ze maalt niet om een gemiste noot meer of minder, en debiteert elke avond andere bindteksten.
In die zin lijkt een concert van haar in niets op één van haar bastaarddochter PJ Harvey, die twee weken geleden in het Koninklijk Circus ten dans speelde. Ook een uitstekende show, daar niet van, maar wel een die tot de laatste letter geregisseerd is.
Daar doet Patti Smith niet aan mee. Because The Night – haar versie is superieur aan die van Bruce Springsteen – begon routineus, maar eindigde schitterend. Net zoals Beneath The Southern Cross, dat uitliep op een ode aan de onlangs overleden gitarist Jeff Beck.
Nooit begrepen waarom Smith zoveel covers zingt. Een vreemde afwijking, zeker als er zoveel uitstekende nummers in je eigen koffer zitten. Maar die van gisteren waren absoluut te pruimen: Work van Charlotte Day Wilson, Guiding Light van haar ook al dit jaar gestorven vriend en Television-hopman Tom Verlaine. Maar vooral Dylans All Along the Watchtower was fantastisch, zo opzwepend heeft Bawb het nooit gezongen.
‘Het leek wel een herdenkingsmis. Zeker toen ze de zaal happy birthday liet zingen voor een dichter die al meer dan honderd jaar niet meer tot de levenden hoort.’
Het concert leek wel een herdenkingsmis. Zeker toen ze de zaal happy birthday liet zingen voor een dichter die al meer dan honderd jaar niet meer tot de levenden behoort. ‘Nooit heeft Rimbaud één recensie gekregen, maar hij bleef wel koppig zijn zin doen.’
Daarna was het tijd om een blik klassiekers open te trekken: Dancing Barefoot en Pissing in a river zijn niet kapot te krijgen, en Gloria klinkt nog altijd even opzwepend als in 1975. Alleen de uitsmijter, het wat ordinaire en naïeve People have the power, hoefde niet meteen voor ons. Maar al bij al weer een verrukkelijke en energieke avond dus in ons nationaal theater.
‘Ik verlies mijn adem’, riep ze ergens tijdens het concert. ‘Dat gebeurt alleen in Brussel.’
Zesenveertig jaar geleden opende ze haar Brusselse concert met We’re gonna have a real good time together. Zo was het gisteren ook: een optreden van Patti Smith in Brussel mag dan intussen wel een gewoonte zijn, het is nog altijd een goede gewoonte. Volgend jaar is ze 77. Hopelijk nodigt een organisator haar dan weer uit.
So long, Patti Smith.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier