Opvallend weinig rap en veel avontuurlijke muziek op hiphopfestival Out the Frame

Opzwepende dansfeestjes, bezwerende bassen en sensuele duivelsuitdrijvingen: voor ieder wat wils op de recentste editie van Out the Frame in de Vooruit.

Out the Frame, het vooruitstrevende hiphopfestival van de Vooruit, is een viering van het genre in al haar diverse vormen. Tegelijk was de affiche bewijs dat zulke opdeling in genres misschien voorbijgestreefd is. We kregen zaterdagavond opvallend weinig raps te horen, maar dat kon ons niet deren. Er werd avontuurlijke muziek beloofd, en die kregen we.

Opener Shaka Shams bewees meteen hoezeer hiphop zich niet meer in hokjes laat steken. Onlangs won de Antwerpse rapper nog De Nieuwe Lichting met Black Metal Rebel, een rocknummer. Het begin van zijn set stond echter in het teken van boze trap met ronkende bassen en ratelende hihats. Af en toe deed de Shaka’s flow ons zelfs denken aan een moordlustige Tyler, the Creator. Tussen de nummers door toonde de rapper gelukkig dat het slechts om een uiting van energie ging, en dat hij zelf best een vriendelijke kerel was. Nippend van zijn thee liet hij merken hoe dankbaar hij was voor de opkomst en hoeveel zin hij had in de show. Later in de set begonnen de nummer alle kanten uit te gaan, van introspectievere nummers naar het bouncy Starkidz of hip-house op Make It Last. En uiteraard mocht Black Metal Rebel niet ontbreken. Hoewel Shaka Shams alle uiteenlopende stijlen voldoende beheerste, blonk nergens écht uit. Gelukkig performde hij met veel charisma en kon hij het Out the Frame-publiek met gemak opwarmen.

Rustiger ging het eraan toe bij Pink Oculus, het project van de Nederlandse Esperanza Denswil. Aanvankelijk schipperde het optreden ergens tussen kamermuziek en poëzievoordracht, met Denswil die ingetogen verhalen vertelde over hoe aanlokkelijk het soms lijkt om binnen te blijven en de buitenwereld niet te trotseren. Haar twee achtergrondzangers gaven het geheel soms een belijdend sfeertje, terwijl de live drums voor de beet zorgden. Doorheen de set brak het geluid wat open en werd de soulvolle r&b extraverter, met als hoogtepunt een stijlvol marslied waarin Denswil haar eigen elegantie bezong. Leuke bonus: wellicht zijn er weinig artiesten die erin slagen om live viool op een hiphopfestival te krijgen, maar de groep rond Pink Oculus slaagde er met verve in om het instrument organisch in hun sound op te nemen.

Duivelsuitdrijving

Aanvankelijk hadden we niet door wanneer Glori1a letterlijk het podium op kroop. Alle lichten bleven gedoofd en laag bij de grond bewoog de zangeres de bühne op, alsof ze bezeten was door een slangenbezweerder. Haar bizarre moves pasten alvast perfect bij haar muziek, die het midden hield tussen FKA twigs en Diamanda Galas. Experimentele r&b met vage, bevreemdende beats vulde de theaterzaal van de Vooruit. Daarbij viel het op dat het geheel, ondanks de bizarre aard van het geheel, een menselijke en sensuele kern bleef houden. Dat had alles te maken met de imposante stem van Glor1a, die heel wat octaven aan kon. Tijdens een a capella stukje viel het extra hard op hoe indrukwekkend haar stemacrobatiek was, al waren we toch blij wanneer de industriële herrie weer inviel en we van haar unieke sound konden genieten. Bij deze weten we ook ongeveer hoe de duivelsuitdrijving van Mariah Carey eruit zou zien.

Myst Mylano bewees dat er tussen alle experiment ook plaats was voor conventionele raps op Out the Frame. Erg origineel was haar muziek niet, maar ze bracht de juiste energie voor een goed turn-up feestje. De bassen kwamen binnen en de performance was passioneel. Ook qua showelementen bleef het beperkt: Myst Mylano ging tijdens een introspectiever nummer op een stoel zitten en mat zichzelf even een Nancy Sinatra-uitstraling aan, om tijdens het agressievere nummer erop het meubilair nonchalant tegen de vloer te schoppen. Op die leukigheid na, liet ze vooral de muziek en haar eigen zelfvertrouwen spreken. Dat deed ze met verve.

Dansfeestjes

Nah heeft vooral een reputatie opgebouwd als drummer. Als hij tijdens een optreden niet minstens vijf stokken naar de vaantjes hielp, dan was het een tamme show. Op Out the Frame liet hij zijn trommels echter thuis om een volledig elektronische set te brengen. Gelukkig bleef de focus op overweldigende ritmes ongewijzigd. Zelf amuseerde Nah zich duidelijk met zijn elektronische apparatuur terwijl hij knarsende texturen, neurotische melodieën en manisch dansbare percussie op zijn publiek afvuurde. Achter zich liet Nah een bizarre beeldenstroom projecteren, die bestond uit vage beelden uit de supermarkt of uit een verwilderde tuin die gecontrasteerd werden met ontploffende puisten, bloederige messen en meer campy horrorongein. Wanneer er op het einde een grafzerk met ‘The end’ op verscheen, bleef het publiek verwilderd en uitgedanst achter.

Al werden de dansschoenen best nog niet opgeborgen. ‘This is like an experimental festival and I’m just out here rapping,’ lachte Cakes Da Killa in het begin van zijn set. Zijn hip-house behoorde inderdaad niet tot de avontuurlijkste muziek van het festival, maar was wel met gemak de meest aanstekelijke. Over dwingende dansbeats bracht hij pijlsnelle raps over feesten, thuisblijven in quarantaine en odes aan de LGBTQ-community. Centraal in de setlist stonden zijn twee ep’s met producer Proper Villains, een uitstekende keuze aangezien die makkelijk tot zijn leukste werk behoren. Cakes is een geboren performer, die met zijn vissershoedje en kekke zonnebrilletje tonnen charisme uitstraalde en het publiek tussen de nummers wist te jennen met grapjes over het magere loon van artiesten. Wanneer het publiek tijdens afsluiter Don Dada opsplitste om een catwalk voor de rapper te vormen was het feestje compleet.

Lome bassen

The Bug had niet gelogen toen hij aan Knack Focus vertelde dat zijn headlineshow met Dis Fig zou contrasten met de rest van de line-up. De balzaal van de Vooruit werd in een dik rookgordijn gehuld en de blauwe lichten zetten de toon. De show opende met langzaam aanzwellende bassen waarmee The Bug leek te testen hoe ver hij precies kon gaan. Na een paar minuten begon onze borstkas alvast flink mee te ratelen op de trage ritmes. Wanneer Dis Fig het podium betrad leek zij net als het publiek in trance te verkeren terwijl ze de zware bassen van licht contrast voorzag met haar zweverige zanglijnen. Het duo bracht zware, verpletterende muziek, zonder dat die agressief was. Het leek eerder een melancholische meditatie waarin het gewicht van de bas vereerd werd. Achteraf voelden we ons aangenaam loom, alsof we net een heet bad hadden genomen in de overweldigende doch atmosferische soundscapes.