Zo schuchter als Yazmin Lacey uit haar schulp kroop op haar debuut, zo zelfverzekerd eist ze nu haar plaats op.
Toen Yazmin Lacey twee jaar geleden debuteerde met het uitstekende Voice Notes landde de zangeres uit Nottingham niet bepaald met een grote plons in het bad. De zangeres had de aanloop naar haar eerste album eerder behoedzaam aangevat. Lacey was 33, en schuifelde al acht jaar rond in de periferie van de Britse soul- en jazzscene, voor ze haar sprong in het diepe waagde. ‘Dat is hoe ik muziek benader, mijn geheime voice notes die ik nauwelijks deel met iemand’, verklaarde ze de titel en het spontane, intieme karakter van haar album. En toen klopte Ezra Collective aan de deur.
‘God gave me feet for dancing’, zingt Yasmin Lacey in de gelijknamige zomerhit van het Londense collectief, een sprankelende ode aan spirituele en profane overgave. Het jazzy, met afrofunkferomonen besproeide feestgedruis van Ezra Collective werkt doorgaans aanstekelijk, en de bestuiving met Lacey laat dan ook z’n sporen na op Teal Dreams. In de speels plagende single Ain’t I Good for You, bijvoorbeeld, met zijn aan de heupen kietelende baslijn. Bevrijd voorwaarts, zoals in Rear View, deze keer over een organisch breakbeatritme en gevleugelde koperblazers. Zo schuchter als ze op haar debuut uit de schulp kroop, zo zelfverzekerd eist Lacey, een voormalige jeugdwerker van Caribische afkomst, haar plaats op in de zwoele titeltrack: ‘I’m a lover, I’m a choser, and I chose to fight’, klinkt het, met die heerlijk hese altstem. ‘I’m gonna take myself on a ride/ No more man made limitations’.
Behalve uit soul, jazz, en r&b put Yazmin Lacey ook uit dub en lovers rock, een reggaevariant die hoogtij vierde in het Londen van de 70’s (Sade gebruikte in 2000 de term als albumtitel). Wallpaper is zo’n pikant op smaak gebrachte plakker, met als premisse: ook met stoom op lichaamstemperatuur krijg je behangpapier losgeweekt. De vergelijking met Erykah Badu die Lacey bij de release van Voice Notes her en der kreeg toegespeeld, bleek niet ongegrond, zo bewijst Crutch. Luister maar hoe soepel ze zich doorheen een benevelde hiphopgroove à la Wu-Tang Clan manoeuvreert.
Teal Dreams werd in goede banen geleid door Miles James, de producer die Lotus van Little Simz mee cultiveerde. Vaststelling: de songs van Yazmin Lacey zijn nu compacter, soms dynamischer, en passen meer in het sjabloon van de pop. Een beperking is dat geenszins.
