Titel - Small Changes
Artiest - Michael Kiwanuka
Genre - Soul/pop
Label - Polydor
Small Changes, de nieuwe plaat van Michael Kiwanuka, verrast niet. Maar toch charmeert de Brit met zijn bedaarde melancholie.
Michael Kiwakuna’s derde album is zeer welkom, maar een drieste stilistische omslag hoef je van Small Changes (de naam zegt het al) niet te verwachten. Het team dat bij zijn vorige platen, Love & Hate (2016) en Kiwanuka (2019), aan de knoppen zat, Danger Mouse en Inflo, is hetzelfde gebleven. Seventiesartiest Bill Withers, niet toevallig ook een zanger-gitarist, is nog altijd zijn referentiepunt. Kiwanuka maakt singer-songwritersoul van de psychedelische en spirituele variant die veeleer vredig zweeft dan druk klapwiekt.
Tegenwind is hem in zijn persoonlijke leven nochtans niet vreemd. Neerslachtigheid en twijfel zitten in zijn DNA. Hoewel hij in Londen is geboren, voelde hij zich als kind van Oegandese ouders een buitenstaander. ‘Misschien is het typisch voor migranten dat ze zichzelf voortdurend proberen te ontdekken’, duidde hij onlangs in The New York Times zijn existentiële dubio. Ook in het nieuwe Lowdown getuigt hij daar weer van: ‘I’ve been wrong half the time / Gotta wonder how I survived / I’ve been losing my touch.’
Op Kiwanuka had hij nochtans al over zijn persoonlijke groei getuigd. Sla er You Ain’t the Problem nog maar eens op na, die vrolijk jakkerende ode aan het zelfvertrouwen. Daarop borduurt hij nu voort. Een van de liedjes op Small Changes heet Follow Your Dreams. Het zegt veel over Kiwanuka’s waarachtigheid dat hij zo’n uitgeholde ‘kop op’-frase aan de banaliteit weet te onttrekken met zijn warme, raspende stem en een sussende psychsoulgroove. Idem voor One and Only, een gitaarserenade voor zijn vrouw, waarin hij klinkt als Tim Hardin.
Zo glijdt Small Changes bescheiden voorbij. Wat Kiwanuka doet, is op geen enkele manier gekunsteld of bijdehand. De bijdragen van kleppers zoals bassist Pino Palladino en producer Jimmy Jam (op hammondorgel) worden niet dikker aangezet dan nodig. Small Changes ademt een bedaarde melancholie. Geen verrassingen, maar toch groei. Zo is stilstaan ook een beetje vooruitgaan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier