Knack Focus trok naar ‘Nuit Belge’, de meest patriottische avond van de concertreeks ‘Les Nuits Botanique’. Muzikale landgenoten toonden er urenlang hun welklinkende talenten. De eindafrekening was geruststellend: muzikaal bevindt ons land zich allerminst in crisis.
DA GIG: ?Nuit Belge tijdens Les Nuits Botanique op 08/05.
IN EEN ZIN: De nieuwe Belgische muziekgeneratie is een doos vol verrukkelijk snoepgoed.
HOOGTEPUNTEN: (1) Het slotoptreden van Dez Mona zette de rotonde van de Botanique in brand. (2) ‘Warhaus’, de one-man-show van Balthazar-frontman Maarten Devoldere, speelde een potje huiskamermelancholie om u tegen te zeggen.
DIEPTEPUNTEN: De grote opkomst veroorzaakte ellenlange rijen aan de ingang van de concertzalen, met gemiste optredens tot gevolg.
BESTE QUOTE: “Ik voel me schuldig omdat er bliksems op mijn T-shirt staan” – Joy Wellboy
Er stonden op ‘Nuit Belge’ maar liefst twaalf Belgische acts geprogrammeerd in vier verschillende zalen, met betreurenswaardige overlappingen tot gevolg. Een verslag van een avond vol verscheurende keuzes, waarbij kiezen voor één optreden altijd het verliezen van een ander inhield.
Traditiegetrouw zet muziekhuis Botanique het festivalseizoen in gang met het befaamde lentefeest ‘Les Nuits Botanique’. In de Brusselse botanische tuinen worden klanklustigen een maandlang verwend met een diverse programmatie, die zelfs de meest obscure genres weet te verzoenen. Op woensdag acht mei werd de gehele avond aan Belgische musici besteed. Het bleek onmogelijk om alle twaalf bands op één nuit aan het werk te zien. Dus moest er gekozen worden.
Met een op voorhand uitgedokterde programmatie trok ondergetekende naar het eerste concert van de avond: Joy Wellboy. De tweekoppige electro-band speelde in de Chapiteau, een tent die bij mooi weer ongetwijfeld uitnodigend lonkt, maar waar het publiek bij onweer liever niet heen loopt. Een tiental mensen, waaronder uw verslaggever, waagden het om door de plotse wolkbreuk van het rustieke botanique-gebouw naar de tent te rennen. De regenval weerklonk luid op het dak van de Chapiteau en het lege podium wachtte om bespeeld te worden. Joy Wellboy, ofte Joy Aldegoke en Wim Janssen, mochten een half uur lang de natte nacht in gang trappen.
Tussen elektronische weemoed en bliksemschicht
“Ik voel me schuldig omdat er bliksems op mijn T-shirt staan” aldus Aldegoke, wijzend naar haar witte blouse, die bezaaid is met afbeeldingen van smiley’s, hartjes en bliksemschichten. Het publiek vergeeft haar deze voorspellende outfit, wanneer haar bovenaardse stemgeluid opvallend goed blijkt te blenden met het neerstortende water. Elk nummer drijft op een stevige electrobeat die in combinatie met Aldegoke’s unieke stem, Janssens gitaarwerk en de aparte lyrics een zekere weemoedigheid overdraagt op het beperkt aanwezige publiek. Janssens zingt – als een milde Mark Lanegan – in enkele nummers mee. Dat de twee muzikanten goed op elkaar ingespeeld zijn, blijkt in een nummer als ‘On The Beach’. Een duo, én een zangeres met een dijk van een stem, om in de gaten te houden.
“My luck is gone, luck is gone, luck is gone”
Aansluitend op Joy Wellboy was het tijd voor een stevige portie popfolk in de Orangerie. Ben Baillieux-Beynon, zanger van de Belgische indieband The Tellers, en Aurelio Mattern van de Brusselse folkrockband Lucy Lucy richtten samen de band Paon op. Hun single ‘Shine Over Me’ is catchy as hell en dat zouden de kijklustigen voor het podium geweten hebben. De vier bandleden maakten het publiek meteen warm met nummers als ‘My Luck Is Gone’ en ‘Sweet Snow’ uit hun EP ‘Shine Over Me’. Het folky ritme, dat ook The Tellers typeerde, zette de aanwezigen in beweging. De band bracht een erg gevarieerde set en wist de zaal tijdens hun half uur durende show helemaal te vullen. Niet moeilijk voor een groep die al in het voorprogramma van Alt-J, Mujeres en The Van Jets speelde.
Weltschmerz en huiskamermelancholie
Deze Belgische nacht was niet compleet geweest zonder een verrassend muzikaal project. Maarten Devoldere, bekend als zanger / toetsenist / mede-oprichter van de populaire band Balthazar, bracht in de rotonde-zaal een opvallende one-man-show. Het concert was een van de eerste optredens die Devoldere deed onder zijn nieuwe artiestenaam Warhaus. In de intieme halfronde zaal kroop het publiek haast bij hem op schoot. Helemaal in het zwart en met bijbehorende dandy-moustache fluisterde de muzikant ons het verhaal van een “Cold Hearted Woman” toe, terwijl hij zichzelf begeleidde met onder meer een gitaar, xylofoon en accordeon. De Multi-instrumentalist bracht nummers, die bijna een uitgepuurde versie van Balthazar-songs lijken. Alsof hij zijn band van alle franjes ontdeed en de essentie overhield. Devoldere bracht liedjes over Weltschmerz en liefdesperikelen waarmee het publiek op een knap staaltje huiskamermelancholie getrakteerd werd. Het applaus nadien zei het allemaal: meer van dit!
Folklove
Singer-songwriter Bram Vanparys, beter bekend als The Bony King of Nowhere, stond alleen met zijn gitaar in het midden van het grote Grand Salon De Concert!. Vanop het balkon zag de jonge Vanparys er als een echte folkmuzikant uit de jaren zestig uit. Alsof hij in Greenwich Village muziekcafé’s afstruinde op zoek naar erkenning. Maar Vanparys hoeft niet te zoeken naar succes. Zijn plaats in de folkscene is verzekerd. Tijdens gemoedelijke nummers als ‘Across The River’, ‘The Rain Falls Down’ en ‘Lonesome Girl’ werd er in het publiek heel wat afgezoend. Overal verstrengelden zich vingers en streelden handen ruggen. Vanparys’ verlegen bindteksten maakten hem zo mogelijk nog aimabeler dan zijn muziek al liet vermoeden. De aanwezigen in de zaal waren zo gefocust, dat elk geluid op kwade blikken onthaald werd. Alleen de stilte bleek het perfecte decor voor The Bony Kings pure songs.
Anyone who had a heart would love Dez Mona too
De vruchtbare avond werd in de rotonde afgesloten door de genre overstijgende band Dez Mona. Met een diva als frontman Gregory Frateur werd het concert onvermijdelijk een opmerkelijke passage. Frateur werd onder andere geflankeerd door jonge rockmuzikanten Sjoerd Bruil (Black Cassette) en Tijs Delbeke (Sir Yes Sir) en mede-oprichter Nicolas Rombouts. De nummers ‘We Own The Seasons’ en ‘Suspicious’ vanop het vorig jaar verschenen album ‘A Gentleman’s Agreement’ lieten het publiek overdonderd achter. ‘A Part Of Us All’, een song uit de operaplaat ‘Saga’, toonde het kunnen van Tijs Delbeke die momenteel hoge toppen scheert met zijn band Sir Yes Sir. Het mooiste moment van de avond kwam er toen de band Burt Bacharachs ‘Anyone Who Had a Heart’ bracht. De bezwerende stem van een immer blootvoetse Frateur bracht de aanwezigen in trance. Wie deze mannen nog niet bezig zag, maakt daar beter meteen werk van. Anyone who had a heart would love Dez Mona too.
De andere bands op Nuit Belge waren Soldout, Vismets, BRNS, The Peas Project, The Feather, Liesa Van Der Aa en Jeronimo.
Cara Brems
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier