Natalie Prass @ Botanique: Alle vocale troeven uitgespeeld

Klassieke pop met een subtiel soulrandje, die verwijst naar de late sixties en vroege seventies: het is de specialiteit van Natalie Prass, die haar werk modelleert naar het werk van Carole King, Diana Ross en Dusty Springfield. Ook live maakt de Amerikaanse zangeres een geraffineerde indruk.

De 29-jarige Natalie Prass, uit Richmond, Virginia is een oude schoolvriendin van het countrysoulfenomeen Matthew E. White. De man gaf haar onderdak op zijn Spacebomb-label en ontfermde zich meteen ook over haar als producer. Net zoals zijn eigen platen werd het debuut van de chanteuse van weelderige strijkers- en blazersarrangementen voorzien, maar helaas beschikte Spacebomb slechts over een krap budget en weinig mankracht. Toen Whites eigen cd ‘Big Inner’ een onverhoopt succes werd en de artiest op tournee vertrok was er tijd noch geld om Prass te lanceren.

Haar titelloze werkstuk bleef drie jaar in de kluizen liggen tot haar broodheren de nodige fondsen bij elkaar wisten te schrapen om het de juiste promotionele ondersteuning te geven. De zangeres bleef al die tijd geduldig wachten, nam nog twee andere platen op, werkte in een winkel voor hondenkledij en ging een jaar op tournee als toetsenvrouw in de band van Jenny Lewis. In januari zag de cd alsnog het licht en werd Natalie Prass door opgetogen critici prompt met superlatieven overladen.

De plaat in kwestie staat vol liedjes over pijnlijke teleurstellingen in de liefde, maar Prass’ voordracht blijft gelukkig verstoken van melodrama. Net als bij de Braziliaanse Gal Costa klinken haar vertolkingen discreet, elegant, helder en gracieus. Natalie Prass zingt bezield maar nooit geaffecteerd, ingehouden maar nooit zoetelijk. Bovenal komen haar kwetsbare ‘break up songs’, bevrucht door de fluwelen soul van Curtis Mayfield, echter ontwapenend eerlijk over en worden ze door het huisorkest van Spacebomb voortreffelijk begeleid.

Zelfbeheersing

In Brussel daarentegen moesten de nummers van de artieste het met een minimum aan versiering stellen. Op het podium van de Botanique werd Prass enkel begeleid door een driekoppige band, maar dat was geen punt. Want net als bij Matthew E. White, onlangs in de AB, bleek ook die afgekloven aanpak vrucht af te werpen.

Het hielp natuurlijk dat de groep werd aangevoerd door gitarist Trey Pollard, die voor de plaat alle vioolarrangementen had geschreven en live instond voor een sound die het midden hield tussen die van Muscle Shoals en Stax. Ook bassist Michael Libramento en drummer Scott Clark legden een voorbeeldige zelfbeheersing aan de dag, terwijl Natalie Prass -zwarte mini-jurk, gouden schoentjes- inmiddels over voldoende zelfvertrouwen beschikte om al haar vocale troeven uit te spelen. Alle nummers uit haar eerste langspeler passeerden de revue. Opener ‘Your Fool’ was een old school-song zoals die tijdens de jaren zestig aan de lopende band in de Brill Building werden geschreven en die perfect in het repertoire van, pakweg, The Shirelles zou hebben gepast. Maar ook de southern soul ballad ‘Never Over You’ zat Prass als gegoten.

De nummers die het meest drastisch werden uitgekleed, groeiden alras uit tot hoogtepunten uit de set. Het euforische ‘It Is You’, in de studio nog rijkelijk georkestreerd alsof het voor een Disneyfilm of een Broadwaymusical was bedoeld, werd in de Botanique enkel ondersteund door een jazzy gitaar en behoedzaam geborstelde drums. Ook het pakkende ‘Christy’, dat qua thematiek vaak wordt vergeleken met Dolly Partons ‘Jolene’, werd met succes van zijn barokke strijkersverpakking ontdaan.

Door die sobere aanpak kwam Prass’ vocale souplesse nog beter tot uiting. Toen de zangeres in ‘My Baby Don’t Understand Me’, over het einde van een langdurige relatie, de regel “Our love is a long goodbye” zong, konden we ons hart horen kraken en de kwetsuren werden nog erger tijdens het van passie en verlangen doordrongen ‘Violently’. “Break my legs because they want to walk to you”, fluisterde de zangeres. En: “Break my arms because they want to hold you”. Gelukkig haalde het luchtig verende en poppy ‘Bird of Prey’ alsnog enige stoom van de ketel.

Chi Chi’s

Tussen de liedjes door gaf de voortdurend giechelende Natalie Prass ook aan dat ze over gevoel voor humor beschikte. Zo had ze net ontdekt dat zich in Brussel een restaurant van ‘Chi Chi’s’ bevond, een Mexicaanse keten die in de VS nagenoeg is verdwenen, en uit nostalgie wilde ze er absoluut naartoe. ‘Chi Chi’s’ werd tijdens het optreden dus een running joke die te pas en te onpas terugkwam en soms zelfs in de liedjesteksten sloop.

Natalie Prass had voor het Belgische publiek ook enkele nieuwe songs in petto, zoals het intrieste ‘Last Time’, waarin de linkshandige bassist een rechtshandige gitaar hanteerde, zodat hij alle akkoorden ondersteboven diende te spelen, en het uptempo ‘Jazz/Jass’, waarin Prass’ frasering aan de jonge Joni Mitchell herinnerde. Daarnaast stonden enkele geslaagde covers op het menu. Het uit ‘Heartbreaker’ van Ryan Adams gelichte ‘My Winding Wheel’ werd van mooie gitaarversieringen voorzien, maar Prass bracht ook een hommage aan enkele van haar voorbeelden uit de r&b, zoals Anita Baker (de softfunk van ‘Caught Up In The Rapture’) en Janet Jackson (‘Any Time, Any Place’). Intussen deed ze zowaar zelfs een dansje met een speelgoeddinosaurus.

Afsluiter ‘Why Don’t You Believe In Me’ dreef op een springerige soulgroove die de tristesse onderhuids hield, en ook de enige bis, ‘You Keep Me Hangin’ On’ (door het triumviraat Holland-Dozier-Holland ooit bedacht voor The Supremes), paste Natalie Prass als een handschoen. U hebt het al begrepen: dit was een fijn concert van een natuurtalent, op de drempel van wat ongetwijfeld een rijke en boeiende carrière zal worden.

Dirk Steenhaut

Natalie Prass is nog te zien op donderdag 2O augustus tijdens Pukkelpop in Hasselt-Kiewit.

De videoclip van Bird of Prey