Veel had Mitski niet nodig om het publiek uit haar hand te doen eten. Met een halve mimeshow bespeelde ze alle aanwezigen, die zo wild tekeer gingen dat u bijna zou vergeten hoe droevig het werk van de singer-songwriter is.
Wie zaterdagavond onwetend langs de Botanique passeerde, dacht wellicht dat er een populaire boyband geprogrammeerd stond. Een lange wachtrij vormde zich aan de ingang, en reeds een halfuur voordat het voorprogramma begon, bestormde een bescheiden meute het podium om een plekje vooraan te verzekeren. Opmerkelijk, gezien niet One Direction naar Brussel kwam, maar wel Mitski met haar catalogus vol neerslachtige singer-songwritermuziek. Even opvallend was de diversiteit van het publiek, die eerder de indruk van een hyperpopmenigte gaf dan van een hoop indienerds. Of zoals het op Twitter wel eens benoemd wordt: de ‘TikTokificatie van Mitski’ viel meteen op.
GothicTok
Nog verwarrender werd het toen het voorprogramma begon en er drie langharige mannen in zwarte gewaden tevoorschijn kwamen. Precies of we per ongeluk op Graspop gesukkeld waren. Toen Sasami zelf het podium betrad, zag ze er ook erg gothic op. De muziek die ze liet horen was echter geen Evanescence, maar lag ergens tussen Nirvana en Nine Inch Nails. Rock is al duizenden keren dood verklaard, maar in de Botanique ging er een hoop tieners wild tekeer op midtempo gitaarnummers, alsof het 1995 was in plaats van 2022.
Wie de carrière van Sasami een beetje kent, was minder verrast door de rockende show. Waar haar self-titled uit 2019 nog uit zachte indie bestond, scheurt haar nieuwe album Squeeze veel harder door de boxen. Hoewel haar muziek zeker niet tot het beste van het genre behoort, bracht de Amerikaanse artieste haar songs met genoeg branie om live te overtuigen. Bovendien was het bijna surreëel om de anachronistische gitaarmuziek zoveel energie te zien losmaken bij een publiek waarvan de gemiddelde leeftijd onder te twintig lag.
Neerslachtige sekte
Toen de opkomst van Mitski nabij was, voelden we ons alsof we op een sektebijeenkomst waren beland. Zelfs de technische crew die het podium na Sasami klaarmaakte voor de hoofdact, werd op luid gejoel onthaald. Veel meer dan de bühne betreden moest de singer-songwriter dan ook niet doen om het publiek in hysterie te doen ontaarden. In schril contrast daarmee stond de serene verschijning van de zangeres toen ze op ingetogen wijze Love Me More inzette.
Hoe goed de creatieve indie Mitski ook is, en hoezeer we het ook aanmoedigen dat mensen zichzelf in een concert verliezen, het was een beetje grappig om iedereen uitgerekend op deze muziek enthousiast rond te zien springen. Tijdens de nummers vanop Mitski’s recentste album Laurel Hell hield dat nog steek. Ondanks hun neerslachtigheid hebben songs als Love Me More en The Only Heartbreaker een hart van catchy synthpop. Soberdere, oudere nummers als I Bet on Losing Dogs zouden bij andere artiesten dan weer stilstaand beluisterd worden. En dan hebben we het nog niet gehad over Mitski’s teksten, die bol staan van de gebroken harten en onzekere gevoelens, waardoor we er thuis niet meteen in onze woonkamer op staan te springen. De Mitski-sekte was echter te toegewijd om niet te bewegen.
Mimeshow
Niet dat de artieste zich niet amuseerde. Veel woorden wisselde ze niet uit met het publiek, maar tijdens de nummers wist ze haar publiek perfect te bespelen. Ze maakte er een halve mimeshow van, door bijvoorbeeld zichzelf ten huwelijk te vragen, tegen een imaginaire vijand te touwtrekken of door tijdens Should’ve Been Me in het ritme op een onzichtbare deur te kloppen. Wanneer haar performance minder gechoreografeerd was, huppelde ze als een vrolijk veulen over het podium. Toch ging het er op het podium minder uitbundig aan toe dan ervoor. Maar goed ook, want de tristesse van de nummers verdiende een ingetogen performence. Mitski en haar band vonden een goede balans tussen rust en theatraliteit.
We zágen dus een heel sterke Mitski aan het werk, al hadden we haar graag ook iets meer gehóórd. Als zangeres beschikt ze over een heel mooie, diepe stem, die live jammer genoeg met momenten in de geluidsmix verdronk. Voeg daar nog eens het leger fans die elk woord meekrijsten aan toe, en zo krijg je een situatie waarin haar timbre niet volledig tot haar recht kwam. Gelukkig heeft ze ook een neus voor gevarieerde, pakkende instrumentals, waardoor we toch van haar band konden genieten wanneer ze zelf even minder goed hoorbaar was.
Op tachtig minuten jaagde de enthousiaste Mitski 23 nummers erdoor. Die werden vrij evenwichtig uit haar volledige carrière geselecteerd, van Bury Me At Makeout Creek uit 2014 tot het nieuwe Laurel Hell. We waren opnieuw getuige van haar evolutie als artiest, en kregen zowel neerslachtige gitaarliedjes als dansbare doch droevige synthpop te horen. Ondanks de hoeveelheid materiaal en de uiteenlopende sounds kende de set geen enkel minder nummer. Het hoeft dus niet te verbazen dat ze zo’n uitzonderlijk toegewijde fanbase heeft: ze weet diepgravende emoties te combineren met een consistent boeiend oeuvre. Volgende keer het geluid nog wat beter balanceren (en wat luider zetten om de fans te overstemmen), en dan komt er een echte topshow uit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
