Met haar analoge synthesizer veranderde Miaux de cultfilm Carnival of souls van een griezelfilm naar een tragisch verhaal over trauma.
Bij Viernulvier hebben ze de goede gewoonte om hun agenda in het kader van Film Fest Gent speciaal in te kleden. Daarbij worden regelmatig cultfilms vertoond, die live een nieuwe soundtrack krijgen door een speciaal daarvoor uitgekozen muzikant. Een van de films die dit jaar zo van nieuwe muziek voorzien werden was Carnival of souls, een low budget horrorfilm uit 1962 en tevens de enige film van regisseur Herk Harvey. De film werd geschoten met een beperkt budget van 33.000 dollar en verzeilde aanvankelijk snel in de vergetelheid. Nadat de film door een fout rechtenvrij werd en een tweede leven kreeg in het cultcircuit, inspireerde hij echter bekende filmmakers als George Romero en David Lynch. Zo belandde de film zestig jaar later in de theaterzaal van de Vooruit, waar Miaux en haar analoge synthesizer voor nieuwe klanken zorgden.
Spoken zien
Carnival of souls begint met een tragisch auto-ongeluk, waarbij enkel Mary Henry als bij wonder overleeft. Ze laat het voorval niet aan haar hart komen, en zoals al langer op de planning stond vertrekt ze de volgende dag naar Salt Lake City om aan haar nieuwe job als orgelspeelster in de kerk te beginnen. Niet dat Mary zo gelovig is, ze kan gewoon goed met een orgen overweg en ziet de Kerk als een werkgever als een ander. Wel raakt ze al snel geïntrigeerd door een lokaal paviljoen. De priester rijdt haar erlangs, maar weigert om haar mee naar binnen te nemen. Er hangt namelijk een vreemd aura rond het gebouw en de politie heeft het afgezet.
Veel tijd om na te denken over de betekenis daarvan heeft Mary echter niet. Ze begint namelijk al snel spoken te zien. Letterlijk. Tijdens haar verblijf in Salt Lake City wordt ze achtervolgd door een griezelige, bleke man die niemand anders lijkt waar te nemen. Daarbovenop lijkt het op bepaalde momenten alsof Mary zelf onzichtbaar wordt voor haar omgeving. Uiteraard is er niemand die haar problemen serieus neemt. Haar buurman probeert haar in bed te krijgen, de priester veroordeelt haar als ketter en de lokale dokter probeert haar gek te verklaren.
Tragische spookwereld
Dankzij het lage budget en de guerrilla-manier waarop de film geschoten werd – er werden bijvoorbeeld veel toevallige passanten gevraagd of ze een klein rolletje wilden spelen – heeft Carnival of souls iets amateuristisch. Daar maakt de film echter een sterkte van. Het ongemakkelijke sfeert verhoogt de surrealistische kwaliteiten van het plot, waardoor wit geschminkte mensen vrij geloofwaardig als geesten overkomen. Het is niet moeilijk om te geloven dat Mary effectief in een spookwereld is beland.
De originele film werd gedragen door een originele soundtrack door de lokale orgelspeler Gene Moore. Een logische keuze, aangezien het orgel waarop Mary speelt een vrij prominente rol inneemt. Hoewel de muziek erg toepasselijk is, onderstreepte ze vooral hoe griezelig de film moet zijn. Wie de film probeert te analyseren, beseft echter al snel dat Carnival of souls niet alleen beangstigend, maar vooral tragisch is. Het is geen toeval dat de film met een auto-ongeluk begint. Mary lijkt er niet door geraakt te worden, maar wanneer je beseft dat de film over haar trauma gaat, en het onvermogen van haar omgeving om daar correct op te reageren, krijgt de film al snel een diepere betekenis.
Irritante mannen
Het is die tweede laag die Miaux in de Vooruit naar boven wilde brengen. De klanken uit haar analoge synthesizer – denk de Stranger things-soundtrack, maar dan wat kaler en atmosferischer – klonken af en toe als een draaiorgeltje op een spokenkermis, maar ze straalde vooral een diepe melancholie uit. Of om Miaux zelf te citeren: ‘Mary heeft zoveel irritante mannen om zich heen. Ik snap dat ze liever alleen naar het spookhuis wil gaan.’
De minimalistische synthklanken van Miaux slaagden er wonderwel in om die andere emoties uit de film naar boven te spitten. Sommige scènes, die met de originele soundtrack ongetwijfeld als griezelverhaaltje bedoeld waren, kregen zo een nieuwe interpretatie waardoor je eerder ging huiveren van verdriet dan van angst. Langs de andere kant waren er naar het einde toe meerdere scènes die met deze nieuwe muziek haast iets opbeurends kregen. En zo werd er in de Vooruit nog maar eens bewezen hoe integraal muziek kan zijn in een filmische ervaring, zowel qua sfeer als qua betekenis.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier