MEROL palmt een volle Roma in met spetterende hits en spuitzakken

In 2019 nog voor 250 mensen in de Foyer, nu voor zo’n 2000 in de Grote Zaal. Haar vijfjarig jubileum als artieste viert ze met heupen die er niet om liegen, barkrukken en meurtieten. Dat was MEROL in de Roma.

Komt het podium op: Merel Baldé. Haar outfit: Maleficent meets geometrie. En een pikzwarte zonnebril die eigenlijk meer lijkt op een dubbele ooglap. En ook een spuitzakbeha. Zo komt MEROL tevoorschijn vanachter een sensuele voile na een korte maar felle Dolby Atmos intro van haar band. We geven haar outfit alvast een negen punt negen.

Dan is ze maar een laatbloeier

De show vuurt zijn eerste pijlen af met Applaus. Een relatief nieuw nummer, dat helaas ook relatief weinig toeschouwers opwarmt. Een valse start om het zo te zeggen. Ook met laatbloeier, dat weinig aan de verbeelding overlaat, voelen we aan dat de show ook precies dat zal zijn: een laatbloeier. Dan lijkt manic pixie dream girl – dat plaagt met instrumentale flarden van Britney Spears’ Toxic – eindelijk vaart te maken. Maar ook hier: het teasen blijft op veilig terrein. Geen mash-up. Geen buitensporige ‘With a taaaaste of your lips, I’m on a riiiiide’ te bespeuren. Het lijkt zelfs ironisch dat ze na deze matige concertopening het publiek toespreekt met de woorden: ‘We gaan wat oude en wat nieuwe nummers spelen. Daar moeten jullie het gewoon maar mee doen.’

Een versnelling hoger

Plotseling vindt MEROL de versnellingsbak. Met gemengde signalen weet ze de keet in brand te steken. En daarna, elle va vite (op de campingdisco). Het dik gelaagde accent waarmee ze ‘Yes, I like to party, what? A secret rave? Near the highway? At a station? In een of andere cave?’ zegt, zal nooit niet grappig zijn. Na het crescendo van zachte intro tot uitbundige synthsolo in Kus Me Even, heeft MEROL het ineens warm. Héél warm. ‘De muziek ging uit…’ klinkt het begin van het volgende nummer. En dat is natuurlijk niet het enige dat uitgaat. Exit geometrisch pakje. Enter spuitzakbeha in al zijn glorie.

Verbreken van patronen

Wanneer patronen met haar trage en repetitieve ritme een beetje aanvoelt als sfeerspons, beginnen we even te denken dat de sleur van het concert erin zit. Maar dan neemt MEROL weer een moment om het publiek toe te spreken. ‘Ik denk dat dit het moment is voor een barkruk.’ En zo geschiedt: MEROL geeft ons de nog niet opgenomen ballade niet meer met mij, en het is meteen een win-win. Wij krijgen eens iets nieuws, en zij herinnert het publiek er maar al te graag aan hoe verdomd goed ze toch kan zingen. Alleen jammer van de feedback in de boxen die helaas – voor ons – niet vermindert wanneer ze haar barkruk wat naar achteren schuift.

Het tedere moment ontploft in een zalig met bas en percussie doordrenkt intermezzo. Zo snel als MEROL verdwijnt, zo snel komt ze weer tevoorschijn – dit keer in een stijlvol bodysuit vol bloemen. ‘Ik heb die meurtieten van me uitgetrokken.’ Ze wil ons geen pijn doen tijdens de enorme groepsknuffel die ze gepland heeft tijdens het bonzende bendronkenlaatme. Wat een considerate queen. Alleen spijtig dat die groepsknuffel gepaard gaat met een gebrek aan participatie. Het is ook dan dat het slagwerk voor het eerst begint te irriteren. Die snaredrum was als een huilende baby op een verder perfecte vlucht. Oorverdovend luid.

Lekker voor de meiden

Als er één constante is in de shows van MEROL, is het dat ze expliciet gemaakt zijn voor het vrouwelijke publiek. In de mash-up van HOU JE BEK EN BEF ME en foefsafari gaat menig vrouw uit haar dak. Meezingen is een must. Al lijkt dat bij de befkanaries – i.e. de mannen die door vrouwlief werden meegesleurd – iets anders te liggen. Daar kunnen we al snel drie categorieën onderscheiden: de even enthousiaste meezingers, de rustige hoofdknikkers en de ongemakkelijke rondkijkers. Het contrast zorgt wel voor een grappig sfeertje.

We kunnen alleen maar hopen dat ze niet aanwezig waren, maar ook voor (misogyne) haters heeft MEROL een nummer in petto. Zo geeft ze aan dat de programmeur van een vorige show haar aansprak: ‘Wauw. Wat leuk, dat feminisme. Maar toch, als ik jou zo zie optreden, ben ik toch wel blij dat ik zelf twee zoons heb.’ Haar antwoord? Het nummer pastel, dat korte metten maakt met opmerkingen en verwijten die ‘onkuise’ vrouwen bekend in de oren klinken. Het moment druipt van hartverwarmend zusterschap. Dat geldt trouwens ook voor lekker met de meiden.

Er is geen feestje zonder MEROL

MEROL weet in alle stijl af te sluiten. In Wat Doe Je Nou kanaliseert ze haar innerlijke Dua Lipa, gemengd douchen is dan weer goed voor een zeer geslaagde stagedive (alleen verschijnt die verschrikkelijke snaredrum weer even op het toneel) en met ik was er al is de episch eindspurt ingezet. Na een muzikaal we-gaan-even-iedereen-bedanken momentje, is het tijd voor de laatste voltreffer. Het valt niet te betwisten:  MEROL schrijft haar nummers speciaal voor op het podium. Of het nu is om op mee te brullen, op te springen, of je voorbuur eens goed te schuren. De regels bij haar concerten zijn recht toe recht aan: alles mag, behalve stilstaan.