Mark Lanegan & Isobel Campbell @ Vooruit

‘Mark Lanegan en Isobel Campbell zoeken nauwelijks contact met het publiek of met elkaar. Dat hoeft ook niet, het zijn hun stemmen die elkaar blindelings weten te vinden.’ Peter Lissens kampeerde een mooi concert lang in de Gentse Vooruit.

Mark Lanegan anno 2010 heeft op het eerste zicht nog weinig vandoen met de man die jaren geleden in een Borgerhouts schuiladres zonder vensters onderdook voor z’n platenfirma, z’n management en het daglicht. Lanegan 2.0 signeert na het concert cd’s, poseert – gewillig is veel gezegd, maar hij poséért – voor fans. Achter hem wordt een soort van Mark Lanegan action figure te koop aangeboden. Vastgeroest in één pose, grappig genoeg. Met zijn ingevallen wangen, houthakkershemd, bomberjacket en achterstevoren gedraaide cap lijkt hij opvallend sterk op Paul Whitehouse’s ‘Fantastic’-karaktertje uit de Fast Show. Is hij de echte bandido, of is die al jaren dood?
Op het podium is Lanegan nog steeds geen crowdpleaser. Z’n gewrichten lijken wel vastgeschroefd in die zo karakteristieke pose: linkerbeen vooruit, knie lichtjes gebogen, een hand vastgekleefd aan de microfoon, de andere aan de microfoonstandaard. Er wordt geopend met de eerste vier nummers uit ‘Mask’. ‘We die and see beauty reign’ is een aarzelend begin maar ‘You won’t let me down again’ grijpt meteen naar de strot. Als Lanegan zingt ‘I won’t let you down again’, dan hoor je dat hij het méént. Net zoals hem tegelijk hoort twijfelen of het dit keer wél gaat lukken . Heel mooi. ‘Come undone’ is een warme deken voor verkilde, dakloze zielen.

Campbell en Lanegan zoeken nauwelijks contact met het publiek of met elkaar. Dat hoeft ook niet, het zijn hun stemmen die elkaar blindelings weten te vinden. Beurtelings tillen ze elkaar naar een hoger niveau, terwijl een frenetiek met de ogen knipperende Campell af en toe begeleidt op cello. ‘The Circus is leaving Town’ is een absoluut hoogtepunt. Ooit sloeg ik als kind inderdààd het circus gade, dat zijn troost weer had ingepakt, en in colonne mijn jonge leven verliet, destination unknown. Ik hoor opnieuw het hartverscheurende getoeter van de wegrijdende camions en ik voel m’n maag weer samenkrimpen bij die prachtige, uitwaaierende lijn: ‘you could make me believe the sun sets in the East’.

Soms lijkt het alsof de twee in een studio bezig zijn een luisterspel voor volwassenen te maken. Lanegan is de grote boze wolf en Campbell is tegelijk Roodkapje en sound designer. Geconcentreerd in de weer met maraca’s, tamboerijn en percussie-instrumentjes zorgt ze voor subtiele maar essentiële interpunctie. Na de nummers haalt Lanegan diep adem. Het zingen schijnt ‘m nochtans moeiteloos af te gaan, de controle en beheersing die hij heeft over z’n grafstem, zijn fenomenaal. Er wordt gerefereerd aan – onvermijdelijk – Tom Waits, Johnny Cash, Spain en – af en toe heel nadrukkelijk – aan Cowboy Junkies. En in ‘Come over and turn me on’, waart een ‘menteur magnifique’ rond’ die Isobel, op aar eigen verzoek, pretty lies op de mouw spelt.

Tegen het eind van de set aan, verdwijnt Lanegan drie nummers lang in de coulissen. Om daarna rockend en boogie-end -muzikaal dan, aan de zoutzuil pose verandert er niets – af te sluiten met ‘Get behind me’. Bissen hoefden eigenlijk niet, een mens moet niet altijd méér willen. Maar we waren wel heel blij met Hank William’s ‘Ramblin Man’ en Lannegan’s signature song ‘Wedding Dress’.

Peter Lissens

Selist
We die and see beauty reign, you won’t let me down again, Come undone, Snake Song, Who built the road, free to walk, Honey child, What can I do, Ballad of the broken seas, The Circus is leaving Town, No place to fall, Cool Water, Say Goodbye, Saturday’s Gone, Back Burner, Time of the Season, Salvation, Come on over (Turn me on), Get behind me.

Bissen
Revolver, (Do you wanna) come walk with me, Ramblin Man, Wedding Dress