Mark Lanegan en Duke Garwood in De Roma: een hels duet met enkele valse noten

Mark Lanegan en Duke Garwood werden als helden ontvangen in De Roma en bedankten met een meeslepende set, maar lieten jammer genoeg ook een paar steken vallen.

Mark Lanegan en Duke Garwood zijn geen vreemden voor elkaar: Garwood speelde gitaar op Lanegans solo- en succesalbum Blues Funeral en een jaar later maakten ze samen het minimalistische album Black Pudding In augustus kwam er een tweede plaat van hun beider hand uit. With Animals is een plaat van een heel ander kaliber, met meer ruimte voor een experiment.

In De Roma was de zaal om half negen al goed gevuld met een publiek dat zich grofweg ophield tussen de dertig en de zestig jaar Na het voorprogramma van Lyenn – u beter bekend als Frederic Jacques van Dans Dans die Lanegan begeleidde op toetsen en gitaar – was het podium voor Garwood en Lanegan, de hertog en de koning van de verloren zielen.

De avond werd een hulde aan hun samenwerkingen, met als eerste deel een volledige uitvoering van Black Pudding. Het publiek werd de mond gesnoerd toen Garwood als eerste het podium opkwam, iets in de microfoon mompelde, zijn gitaar vastnam en lustig de warme tonen van de gelijknamige song begon te tokkelen.

Pas wanneer Lanegan het podium opstapte, brak een kort applaus los, dat hij koeltjes aan zich voorbij liet gaan. Met een hand op de microfoonstandaard perste hij de eerste woorden van Pentacostal over zijn lippen. Het zou een avond worden van bittere wroeging en onverbiddelijke eenzaamheid.

Fantastisch was het hoe Lanegan in Sphinx voor de eerste keer de diepte opzocht met zijn stem, terwijl de gitaar beelden opriep van een dor, heet en eindeloos woestijnlandschap. Afkoelen deden we met het heerlijk bluesy Last Rung, waarin Lanegan zich zowaar aan de melodica zette.

Dat Garwood zijn eigen glas water omstampte en zo het magnifiek uitstervende Last Rung beeïndigde met een luide knal, was een spijtige zaak. De magie werd doorbroken, net als in Driver, wanneer de multi-instrumentalist aan de onderkant van zijn gitaar begon te prutsen nadat hij zijn eerste noten al ingezet had en zo een opvallende stilte liet vallen die Lanegan alleen moest opvullen.

Tussen de nummers door werd er weinig gezegd. Van Lanegan moet je immers geen praatjes verwachten. Dat de oud-frontman van Screaming Trees gevoel heeft voor ironie, bleek uit de korte ‘thank you‘ die hij uitte toen de band het gelijknamige nummer inzette. Lanegan leefde zich uit met een strijkstok op gitaar, terwijl Garwood zijn gitaar doordringend liet loeien. Mooi.

De bluesritmes van Cold Molly gaven ons zin om onze heupen los te gooien, al bleef Lanegan met een tamboerijn langs zijn been zwaaien. In Shade of the Sun flirtten de lage gitaarlijn en schraperige vocals er lustig op los. Zo kwam het eerste deel van de avond tot een geslaagd einde.

Met With Animals kreeg de tweede helft van de avond een lichtjes andere klankkleur dan de eerste. Vooral het rauwe, donkere Feast to Famine was een schot in de roos. ‘Been from feast to famine, and all points in between‘, zong Lanegan oprecht, terwijl achter hem vlammen werden geprojecteerd. Heel even leek Satan zelve een tripje naar Antwerpen te hebben gemaakt.

Het cleane gitaargeluid in combinatie met de zware beats van Aldo Struyf, maakten van My Shadow Life een streling voor het oor en voor menig donker gemoed. Het zwoele L.A. Blue en het gemoedelijke Scarlett zetten die toon voort.

Echt indrukwekkend werd het pas toen Lanegan en Garwood verstrengeld raakten in een schrandere samenzang tijdens Lonesome Infidel. Het blijft toch een absurd zicht om de twee heren, die allebei de rechterhand van Magere Hein zouden kunnen zijn, samen vredig te zien fluiten. Zelfs Lanegan kon een glimlach niet onderdrukken.

Tijdens Spaceman verloor het viertal een fractie van een seconde haar ritme, een kleine verstoring van de atmosfeer die niet heel veel kwaad aanrichtte, maar toch opviel. Zelfs meerdere flaters van dat kaliber beletten het publiek niet om een bisnummer te vragen. Lanegan brengt een onvergetelijke versie van I am the Wolf, gevolgd door Burning Seas, een nummer van Garwood dat harten doet smelten.

Op vele vlakken deed dit duo wat het moest doen. Het magnifieke gitaarspel van Garwood en de immer zo hemelse – of moeten we zeggen helse – stem van Lanegan veroverden op slag de hele zaal. Het is alleen jammer dat ze tijdens de schepping van hun duivelse universa het verzuimd hebben om enkele cruciale gaten te dichten.