Måneskin in Vorst Nationaal: perfect maar zielloos

Sinds de Italiaanse rocksensatie in 2021 met Zitte E Buoni het Eurovisiesongfestival in Rotterdam won, gaat het pijlsnel voor de band. Met hun Loud Kids Get Louder-tour vullen ze maar liefst twee keer Vorst Nationaal. De rockband spreekt al jarenlang tot de verbeelding met hun prikkelende lyrics, Gucci-outfits en androgyne looks. Is de hype terecht?

Naar aanloop van deze Europese tournée bracht de band hun vierde studioalbum RUSH! uit. Het voornamelijk Engelstalige album werd maar lauw onthaald – muziekwebsite Pitchfork gaf het bijvoorbeeld maar een twee op tien – en lag vooral qua lyrics ver verwijderd van het vaak meer melancholische werk op Teatro D’ira, het tweede album dat het viertal vlak voor hun Eurovisiesongfestivaloverwinning uitbracht. Dat alles kon de fans niet deren. Die trokken nog steeds in grote aantallen naar Brussel, en dit meer dan een jaar na de oorspronkelijk geplande datum van de concerten, die door corona uitgesteld werden.

Måneskin begint vroeg aan de set en doet het zonder opener. Al om kwart over acht gaan de lichten uit en weerklinken de eerste kreten door de zaal. Vanachter een rood gordijn speelt de band een minutenlange instrumentale intro die steeds sneller en sneller gaat, een voorbode van wat nog komen moet. Als het gordijn eindelijk naar beneden valt verschijnen zanger Damiano, gitarist Thomas, bassist Victoria en drummer Ethan in matching fluwelen pakken en wordt het gegil oorverdovend.

Met de sneltrein door Brussel

Met Don’t Wanna Sleep zit er meteen snelheid in de avond, die er niet snel meer uitgaat. Het lijkt alsof de Italianen na hun concert nog een belangrijke afspraak hebben die ze hoegenaamd niet kunnen missen. Van Don’t Wanna Sleep gaat het recht door naar Gossip en naar Eurosong-hit Zitte E Buoni. Ook Own My Mind en Supermodel passeren nog voor het publiek eindelijk naar adem kan happen tijdens het rustigere Coraline, duidelijk een publieksfavoriet. Maar ook hier laat de band geen ruimte aan het nummer om gewoon even rustig te bestaan. Binnen luttele seconden weerklinken de eerste noten van Baby Said terwijl Damiano ‘this one is sexy!’ roept. De door de gevoelige ballad gecreëerde sereniteit was meteen weer zoek.

Hierna duikt de band in Bla Bla Bla, een licht satirische poprocksong van hun meest recente album waarin een duidelijke Wet Leg-invloed te horen valt. Op het podium gaat het er sexy aan toe en pas dan valt op hoe jong het publiek wel niet is. Terwijl Damiano zingt over zijn massive cock en Victoria en Thomas onsubtiel doen alsof ze seks hebben met hun instrumenten, dansen kleuters en kinderen in het publiek gezwind mee. Måneskin: een onderschatte familie-uitstap.

Lessen Italiaans

Wie dacht zijn Italiaans bij te kunnen schaven tijdens het concert is eraan voor de moeite. Van de 23 songs op de setlist zijn er amper acht in de moedertaal van de band. De switch naar het Engels trekt Måneskin dus niet enkel door op hun nieuwste album RUSH! maar ook op het podium. Het viertal onderschat bij hun fans zowel de liefde voor als de kennis van hun Italiaans repertoire. Zowel Zitte E Buoni als Coraline en In Nome Del Padre worden tijdens het eerste deel van de show luidkeels meegeschreeuwd. Dat het vaak Italiaans met haar op was, kon de pret niet bederven.

De band dankt een groot deel van hun succes niet alleen aan het Eurovisiesongfestival, maar ook aan hun deelname aan de Italiaanse X-factor. Hier coverden ze Beggin’ van The Four Seasons, een song waar TikTok gretig mee aan de haal ging en die ondertussen al aan meer dan een miljard streams op Spotify zit. Een verplicht nummertje dus en zo voelt het ook. Voor ze aan het nummer beginnen wordt al snel duidelijk dat, ondanks het feit dat het een belangrijke rol speelde in hun carrière, het niet hun favoriete song is om te spelen. ‘We’ve played it many, many times in many different places. Maybe too much, but we’re going to play it anyway’, aldus Damiano voor die al te bekende intro ‘put your loving hand out baby, I’m beggin’’ door de zaal knalt in zijn raspende stem en duizenden smartphones de lucht in vliegen.

Tripje naar de B-stage

De band jaagt ook nog snel Timezone, For Your Love  en Gasoline erdoor. Die laatste met een indrukwekkende vuurshow die de zaal doet vrezen voor de toekomst van de wenkbrauwen van zanger Damiano. Na al die spanning maken Damiano en gitarist Thomas de oversteek naar de andere kant van de zaal om het publiek eindelijk een welverdiend moment van rust te geven op de B-stage. Hier strippen ze Vent’anni en If Not For You, twee heerlijk trage meezingers, terug naar de essentie en krijgt de breekbare stem van Damiano eindelijk de kans om echt te stralen. De rauwe eerlijkheid van het moment doet heel de zaal verstommen.

Tegen de verwachtingen in is het hoogtepunt van het tweede deel van de set niet het ondertussen grijsgedraaide I Wanna Be Your Slave, waar de band zelfs een versie van maakte met Iggy Pop. Het is La Fine dat voor de verrassing van de avond zorgt, een boze Italiaanse rocksong over de keerzijde van de roem en dat elke roos ook doorns heeft. Zelfs zonder vertaling komt de woede van de band hard aan. Waar de Engelse songs vaak oppervlakkig zijn en in veel gevallen over seks gaan, voel je meteen de diepgang van de Italiaanse nummers zelfs zonder talenknobbel.

I really wanna be your slave

Waar het eerste deel van de set vol vaart zat, haalt de band die er helemaal uit in het tweede deel. Hier passeert de ene gitaarsolo na de andere, afgerond met een vijf(!) minuten durende versie vlak voor de bisnummers, het moment waarop je normaal als band een laatste keer de vlam in de pijp steekt, maar hier die vlam gewoon langzaam met elke noot gedoofd werd. The Loneliest, een rasechte powerballad, wordt nog een hartverscheurend meezingmomentje vooraleer de band de vreemde beslissing maakt om de hele avond af te sluiten door gewoon I Wanna Be Your Slave een tweede keer te spelen. In hun uitgebreide discografie moet ergens toch een betere afsluiter zitten.

Dat Måneskin een goede liveshow kan brengen, zal niemand meer ontkennen na vanavond. Ook kunnen we hen dankbaar zijn voor de renaissance van de glamrock en de vele nieuwe ogen die ze op het genre gericht krijgen, maar het is bijna te perfect. In de sneltrein van een show is er geen ruimte voor interactie en geen ruimte voor fouten. De band giet hun show in een gepolijst keurslijf waardoor alle spontaniteit en creativiteit verloren gaat. Of je nu in Brussel, Amsterdam of Parijs gaat kijken, je zal exact dezelfde foutloze, maar onpersoonlijke show te zien krijgen.