Op de achtste dag van de Lokerse Feesten waren The Charlatans, Röyskopp & New Order aan zet. Verslag van onze man ter plaatse.
DA GIG: The Charlatans (UK), 20u00
IN EEN ZIN: Het gevecht met de schaduw van de Brit Pop.
HOOGTEPUNTEN: ‘Warpaint’, ‘Us Junkyard Kids’, ‘New Kids In Town’.
BESTE QUOTE: “I Love You Too” (De eerste vijf rijen hielden met hart en ziel van Tim Burgess en zo te zien was de liefde wederzijds.)
In het begin van de jaren ’90 hadden The Charlatans het imago van een “poor man’s” Stone Roses te zijn. Medio jaren ’90 kregen ze dan weer de stempel Oasis-sound-a-likes mee. De gelijkenissen met deze twee bands zijn zeer duidelijk hoorbaar, maar ook wat onterecht. Ze beschikken zelf over meer dan genoeg slagkracht om schamper verwezen te worden naar de middenmoot van de toenmalige Britpop. De song “North Country Boy” bewees meteen dat ze niet in de schaduw van dergelijke andere bands moeten blijven. Ze onderlijnden zelfs voorgaand statement tijdens “Blackened Blue Eyes”.
Toch moesten ze af en toe het gevecht met zichzelf aangaan om niet als een generisch rockband over te komen. Halverwege “Tellin’ Stories” begon de motor te sputteren, maar uiteindelijk vonden ze een hogere versnelling. Tim Burgess droeg “Here Comes A Soul Saver” op aan de legendarische platenbaas Tony Wilson van Factory Records (het label van onder andere Joy Division/New Order, Durruti Column & Happy Mondays, nvdr.), maar helaas ontbrak het nummer aan ziel. Op het einde van hun set trokken ze nog eens alle registers open met “Sproston Green”, waardoor de vraag bleef: “The Charlatans kunnen het wel, maar waarom doen ze het niet een hele set lang?”.
DA GIG: Röyskopp, 21u45
IN EEN ZIN: Zo te zien heeft 2Fabiola ook een Noorse fanbasis
HOOGTEPUNTEN: “So Easy” en een flard “Remind Me”
BESTE QUOTE: “Thank You” (Beleefde jongens, ze hadden zelfs hun opgenomen dankwoord in een loop gezet.)
Verfijnde elektronische muziek stond op het menu, maar de Noren schotelden prefab eurodance voor. Het is nooit fijn om een groep, met een sterk repertoire, een af te breken in een review. Zeker als je bent groot gebracht met de vuistregel “waar je niets goed over te zeggen hebt, daar zwijg je best over”. Jammer voor Röyskopp dat het plichtsbewustzijn van de gemiddelde Focus Knack-journalist groter is dan de teleurstelling die hun optreden was, maar geen recensie betekent ook geen poen. Onze negende Toscaanse villa betaalt helaas zichzelf niet.
Waar liep er allemaal mis? Als de blindmakende lichteffecten interessanter blijken dan wat er muzikaal te horen valt op het podium, mag je aan de alarmbel trekken. De sirenes waren al onmiddellijk na de setopener “So Easy” nodig. Het ging al snel richting tendentieuze drum & bass intermezzo’s en dan sprongen ze in het vaarwater van de eurodance. Röyskopp slaagde erin om als jongste van de affiche ook als de meeste gedateerde band van de avond te klinken. Er kwam zelfs een onvervalst “Regi Penxten”-moment aan te pas wanneer ze brulden “Show us your hands!”. Het publiek vond het allemaal best wel fijn en het dansen was een mooie gelegenheid om de beentjes te strekken, maar laten we afspreken om in de toekomst dergelijke neigingen te onderdrukken tot op een 2Fabiola-concert.
DA GIG: New Order 23u35
IN EEN ZIN: Tussen het obligatoire en het essentiële
HOOGTEPUNTEN: “Ceremony”, “Temptation”, “Age of Consent”
QUOTE: “Hello, we are New Order.” (Bernard Summer wilt vanaf het begin elke verwarde ziel even geruststellen dat ze toch New Order. Oef.)
Het is onbegonnen werk om alle groepen op te lijsten die inspiratie hebben opgedaan bij New Order. Het antwoord dat het dichtst bij de waarheid komt, is de volgende exhaustieve beschrijving: een immens aantal. Eerst speelde het gezelschap punk onder de monniker Warsaw, vervolgens ging het onder impuls van producer Martin Hannet al meer richting postpunk ten tijden van Joy Division en uiteindelijk werd het zelfs dansbare elektronica met New Order. Sinds het vertrek met slaande deuren van de originele bassist, Peter Hook, vorige zomer moet de groep het stellen met Tom Chapman. Het is dit niet de enige wijziging, want toetsenist Gillian Gilbert, tevens de vrouw van drummer Stephen Morris, heeft haar weg terug gevonden naar de groep.
Door technisch gerommel met het projectiescherm, begon de groep uiteindelijk een kwartier later dan gepland en dan nog zonder beeld. Maar dat was slechts een voetnoot bij het optreden. Een betoverend “Ceremony” kon het publiek meteen inpakken en met een geestdriftig “Temptation” kregen ze hen dan weer ineens wild. Het ligt voor de hand dat het feest pas volledig losbrak met nummers zoals “Bizarre Love Triangle”.
De hele discussie rond Tom Chapman/Peter Hook bleek ook een storm in een glas water te zijn. Natuurlijk komt hij meer over als een ingehuurde soldaat ten opzichte van de rest van de groep, die elkaar kennen sinds mensenheugenis, maar hij speelde strak en krachtig. Wat wel opviel, was dat wanneer Bernard Sumner zich niet volledig achter een nummer kon scharen, hij een beetje verdwaald rondliep. Zo ook met hun grootste hit “Blue Monday”. Destijds had niemand, zelfs niet binnen de groep, verwacht dat het nummer echt ging doorbreken, maar de geschiedenis vertelt ons dat het een van hun succesvolste singels ooit was. Nu moeten ze het elke optreden brengen, maar het gelaat van Sumner verraadde dat hij zich meer kon smijten in andere nummers.
De bisronde hielden ze kort met het obligatoire “Love Will Tear Us Apart”. Het was een optreden met veel hits en de groep hield strak de teugels in handen van begin tot het einde, maar onvergetelijk was het nu ook weer niet. Het blonk er niet genoeg voor uit. Wie weet, was het dan misschien dan toch dat tikkeltje Peter Hook dat ontbrak?
Piet Van de Velde
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier