Lokerse Feesten Dag 7: Avond van de diva’s

Op de zevende dag van de Lokerse Feesten kregen we Tout Va Bien, Rae Morris, Tori Amos en Oscar and the Wolf voorgeschoteld. Stuk voor stuk podiumdiva’s, elk op hun eigen manier. Reden te meer voor het publiek om aan persoonsverheerlijking te doen.

De zevende dag van de Lokerse Feesten werd in gang getrapt door Tout Va Bien, het muzikale alter ego van de jonge Mechelaar Jan Wouter Van Gestel. Deze keer bemande hij het podium zonder gospelkoor, maar wel met zijn band. Het broeierige weer maakte de kledingkeuze gemakkelijk: een gestreept marcelleke voor de frontman, grijze exemplaren voor de bandleden. Na zijn gesmaakte passage op Werchter kon hij op de Grote Kaai echter niet helemaal de verwachtingen inwilligen.

Daar had het publiek ongetwijfeld mee te maken. De enthousiaste tienermeisjes waren niet in grote getalen aanwezig, en de dames op leeftijd hielden zich liever bezig met het nemen van mislukte selfies dan aandachtig te luisteren naar deze Belgische droompopper.

Zijn cover van Ne Me Quitte Pas lokte wel de nodige aandacht. ‘Ik doe het in het Engels, want niemand kan het beter in het Frans dan meneer Jacques Brel zelf,’ aldus een verstandige Van Gestel. Tristesse op een zomerse vooravond, niet iedereen was er helemaal klaar voor. Spijtig, want frontman en band genoten duidelijk van hun optreden en brachten voor de oplettende luisteraars een streepje dromerige herfst naar het festival.

Ook de tweede act van de avond komt nog maar net piepen. De 22-jarige Britse Rae Morris werd getipt door de BBC als een van dé namen om te onthouden dit jaar. Haar ravissante verschijning en frisse stemgeluid verklaren waarom. Maar om haar nu de nieuwe Kate Bush – de BBC strooit misschien iets te kwistig met vergelijkingen – te noemen, dat gaat ons toch wat te ver. Daarvoor klinken haar nummers iets te veel hetzelfde en grijpen de refreinen te weinig naar de keel. De Britse verdient wel pluspunten voor haar vrouwelijke drummer en de oprechte dankbaarheid waarmee ze het publiek toesprak.

Halverwege de set belooft Morris aan haar laatste nummer toe te zijn. ‘Bedoelde ze nu dat ze nog snel heel haar cd gaat spelen?’, klinkt het in het publiek. Zo’n vijftal nummers later geeft ze er dan echt de brui aan. Andere bronnen menen dat La Morris enkel aankondigde aan haar laatste nummer voor zonsondergang toe te zijn. Verwarring alom.

De dinerende buurtbewoners halen ondertussen de verrekijker boven op hun terras om gratis mee te volgen. Hun volste recht, aangezien ze nog tot ver na middernacht wakker worden gehouden door de optredens. Van dat soort tolerantie kunnen niet nader genoemde Antwerpenaren nog iets leren.

La Grande Dame van de nineties betrad als derde het Lokerse podium. Een act waar heel wat aanwezigen naar hadden uitgekeken, maar die anderen er voor lief bijnamen: ‘Ik ken één liedje van haar, Cornflakes Girls of zoiets.’ Laat dat nu net het nummer zijn dat ze niet ten berde bracht tijdens haar passage op de Lokerse Feesten.

Haar hoogdagen in de jaren negentig kwamen terug in de aankleding van het podium – de nineties called, ze willen hun gordijnen terug – en de verschijning van Tori zelf. Al moeten we toegeven dat na een tweede blik op de zangeres geworpen te hebben, we iets te veel botox en een opvallende pruik spotten. Haar bewegingsloze voorhoofd compenseerde ze gelukkig door haar tomeloze energie.

Na al die jaren blijft het concept van het feministische icoon hetzelfde: door merg en been gaande nummers, met als enige instrumenten een piano en een synthesizer. De roodharige muzikante diepte heel wat klassiekers op en startte haar show met het iconische Little Earthquakes. Ook Horses kwam aan bod. ‘As long as your army keeps perfectly still,’ zong de singer-songwriter overtuigend. Neem notities, publiek: mond dicht, armen uit mijn gezicht.

De muziek van Tori Amos mag dan wel bezwerend zijn, het is nu niet meteen wat ik zou aanraden voor een drugstrip. Toch stond vooraan een meisje hysterisch te lachen met pupillen zo groot als knikkers. Volgens haar vriend ‘was dit het beste wat ze ooit had gezien.’ Volgens ons een zwak excuus om de diehard-fans te sussen die ze stoorden met hun hysterie.

Ondertussen zong Tori vurig verder. Vooral oude nummers konden op veel bijval rekenen. Ze schuwt in haar teksten dan ook geen enkel taboe: verkrachting, masturbatie, feminisme en geloof. Hoewel ze Girl Power promoot en in interviews vrouwen oproept om elkaar te steunen, is jaloezie haar niet vreemd. De lyrics van Father Lucifer – ‘And girls that eat pizza and never gain weight’ – gaan tijdens optredens dan ook altijd gepaard met een welgemeende fuck you van de zangeres. Wat het publiek ook deze keer met een gigantisch applaus beloonde.

Kon Tori Amos haar legendarische naam waarmaken tijdens de Lokerse Feesten? Niet helemaal, helaas. Drieëntwintig jaar na Little Earthquakes staan de nummers van haar eerste platen nog steeds als een huis, maar haar nieuwere werk komt nog niet aan de schouders van haar debuut. Toch blijft ze een Grande Dame, die tevergeefs de tand des tijds probeert te doorstaan met hulpmiddeltjes.

Vlak voor middernacht komt de prins van de nacht vol bombarie het podium op gewalst. Max Colombie en co. zijn intussen uitgegroeid tot een spetterende hoofdact, die zowel bakvissen als hun broers, moeders en vaders bekoren. Het nodige gegil, geklap en gefluit verwelkomen de frontman en zijn band dan ook op de Lokerse Feesten. Dat er een personencultus rond Oscar and the Wolf ontstaat, is niet alleen te wijten aan zijn mysterieuze en opzwepende muziek, maar ook aan de manier waarop Max Colombie op het podium verschijnt.

Voor deze avond koos de zanger voor een witte pyjama, een Oosters tapijt en een verenketting. Een look die niet zou misstaan hebben tijdens Woodstock. Als een dansende derwisj zweept hij het publiek op, dat uit zijn hand eet.

Ook deze Belg heeft een vaste cover die hij vrijwel ieder optreden laat horen. Freed from Desire wordt ook nu enthousiast onthaald. Als extraatje trakteerde hij ons ook op flarden van opperdiva Jennifer Loper ‘I’m still Jenny from the block’ en Fatman Scoop met ‘You got a 50 dollar bill put yo’ hands up’. Van alle markten thuis, die Oscar en zijn wolf.

Vuurwerk, confetti en een zwoele paaldans katapulteren het publiek naar hogere sferen. Sommigen krijgen er niet genoeg van, anderen verlangen naar een nieuwe plaat met verfrissende nummers. Hoe dan ook is Colombie een volleerd showbeest, dat dankzij enkele verlegen lachjes tussendoor toch dat charmante Eurosongkid blijft.