Wie zijn rock het liefst rauw opgediend krijgt, moest zaterdagmiddag in de Club zijn.
What’s the fuss?
Tame Impala, Jagwar Ma, Pond: er broeit de laatste jaren wat Down Under. Ook King Gizzard & The Lizard Wizard zit daar voor iets tussen. Dit zevenkoppig garage- en psychrockmonster bracht tussen 2012 en 2016 niet minder dan acht platen uit, waarvan nieuweling Nonagon Infinity de recentste is. En de mafste.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Als u Anderson .Paak – gelijktijdig te zien op het hoofdpodium – boven King Gizzard had verkozen, hadden we dat kunnen begrijpen. Maar wie zijn rock het liefst rauw opgediend krijgt, moest niet aan de toog maar in de Club zijn. De Australische band onder leiding van zanger-gitarist Stu Mackenzie voerde er een show op die het concept van zijn jongste album volgde: de nummers vloeiden naadloos in elkaar over – slechts één pitstop werd er gehouden, om het materiaal even te stemmen -, en er werd geopend én afgesloten met dezelfde song (Robot Stop). Een vicieuze cirkel, heet dat dan.
Het rammelde bij King Gizzard, met dank aan niet minder dan twee drummers en drie gitaristen. Al hadden wij het raden naar hun meerwaarde, want de extra muzikanten speelden elke noot volledig synchroon. Wél een meerwaarde: de panfluit die Mackenzie in Mr Beat binnensmokkelde, en de mondharmonica van toetsenist Ambrose Kenny Smith, die nog wat meer leven in de gitaarbrei blies.
Qua populariteit zullen ze nooit aan de knieën van Tame Impala raken, daarvoor hebben ze te weinig hitpotentieel. Maar toch: geestig groepje.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
De crowd surfte en moshte vooraan welig, zoals die man met zijn roze t-shirt en zijn roséwijn. Rock-‘n-roll!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier