Kara Jackson in de Botanique: een toprestaurant waar enkel het voorgerecht wordt geserveerd 

Als dra de jaarlijstjes verschijnen, is de kans groot dat Kara Jackson, een 24-jarige folkzangeres uit Chicago, tot dé debutante van 2023 wordt uitgeroepen. Dankzij haar lp Why Does the Earth Give Us People to Love?, waren de verwachtingen voor haar eerste Belgische optreden hooggespannen. Maar of die ook werden ingelost?

Kara Jackson is een bijzonder talent, zoveel mag duidelijk zijn. In 2019 –ze was toen amper twintig- werd ze in de Verenigde Staten, in de categorie Jeugd, uitgeroepen tot Dichteres van het Jaar. Omstreeks die tijd verscheen haar poëziebundel Bloodstone Comboy en trok ze ook de aandacht met haar eerste ep, A Song for Every Chamber of the Heart. Een recensent bombardeerde haar tot ‘Black Queer Polymath’ en toen enkele maanden geleden, in april, haar langspeeldebuut het licht zag, werd ze prompt bedolven onder een lawine van superlatieven. 

Jackson, die haar gedichten al in gezaghebbende literaire tijdschriften gepubliceerd zag, beschikt over een weinig alledaags expressievermogen. In haar nonlineaire songs, die volkomen vrij zijn van clichés, bedient ze zich bovendien van onconventionele structuren, fraseringen en instrumentaties. Daardoor maakt haar muziek, althans bij een eerste kennismaking, een ietwat weerbarstige indruk. Bij herhaalde beluisteringen nestelen haar songs over verlies en existentiële vraagstukken zich echter almaar dieper onder je huid.  

De titel Why Does the Earth Give Us People to Love? spreekt in dat verband boekdelen. Het besef dat we de mensen van wie we houden vroeg of laat zullen moeten afgeven, hakt er bij de zangeres diep in. Toen ze nog op de middelbare school zat, bezweek haar beste vriendin, Maya Gabrielle-Gary, op haar zeventiende aan de gevolgen van kanker en net voor Jacksons plaat uitkwam stierf ook haar grootvader. Geen wonder dus dat haar songs occasioneel een rouwrandje vertonen. Maar de artieste verzet zich met klem tegen de critici die haar meteen bij de confessionele songwriters onderbrengen. ‘Mijn nummers zijn méér dan dagboekfragmenten’, onderstreept ze. Wél klinken ze genadeloos eerlijk en kwetsbaar en zijn ze doordrongen van het bewustzijn dat liefde of vriendschap per definitie leed en verdriet in zich dragen. 

Tweedehands

Kara Jackson raakte al op jeugdige leeftijd in de ban van de folktraditie. Samen met haar moeder, die voor een vakbond werkt, nam ze vaak deel aan betogingen, en daar maakte ze kennis met de politieke liederen van Pete Seger en Nina Simone. Voor haar was het spirituele muziek die mensen samenbracht en weerbaar maakte. Toch aarzelt de zangeres niet om het genre naar haar hand te zetten en alle traditionele regeltjes naast zich neer te leggen. In Brussel verscheen ze in haar eentje, enkel gewapend met een akoestische gitaar op het podium. Zonder de piano, banjo, pedalsteel, xylofoon of strijkers deden haar meditatieve liedjes dus nog soberder en intiemer aan dan in de studioversies. 

Jacksons stem houdt het midden tussen die van Karen Dalton, van wie ze in de Botanique, bij wijze van opener, Right, Wrong or Ready coverde, en Nina Simone. Alleen klonk ze, zeker in de lagere regionen, iets minder toonvast en bediende ze zich van vocale tierlantijntjes, die de songs niet altijd ten goede kwamen. Haar fingerpicking-gitaarspel was eenvoudig, maar dat hinderde niet, omdat de liedjes ook met die rudimentaire begeleiding moeiteloos overeind bleven. Net als haar grote heldin Joni Mitchell koos Kara Jackson voor de Vrije Vorm en voor meanderende melodieën. Dat was in Brussel vooral manifest tijdens Pawnshop, waarin ze de liefde als een tweedehandsartikel omschreef: ‘I was used but good as new’. 

In No Fun, over een allesbehalve romantische romance, merkte je al meteen dat de Amerikaanse begiftigd was met een aan cynisme grenzend gevoel voor humor. ‘He said you’re no fun / If seeing you naked wasn’t such a bargain / It would be a home run’, zong ze met de nodige zelfspot. In Therapy was het wéér van dattum, al had de tekst hier ook iets wrangs: ‘Every man thinks I’m his fucking mother / Good for milk and good for supper / Never asks if I can be his lover’. 

Onbehaaglijk 

Jackson vergelijkt relationeel engagement soms met een financiële transactie, zoals in Brain, maar heeft het net zo goed over bindingsangst of over een aangetast gevoel van eigenwaarde, zoals in Dickhead Blues. ‘Er zijn situaties waarin ik het onbehaaglijk vind dit nummer live te brengen, maar ik ben ervan overtuigd dat ieder van jullie wel zo’n eikel kent’, grapte de zangeres. ‘Thinking Cupid calls for you / And end up gum on someone’s shoe’: u begrijpt dat Kara soms gewoon op de verkeerde personen valt. Gelukkig is er licht aan het einde van de tunnel: ‘I’m not as worthless as I once thought / I’m pretty top notch / I’m useful!’  

De set werd vervolledigd met een liefdesbrief aan een vriendin (Lily) en twee nummers uit haar eerste ep (Crush en Ray), maar vreemd genoeg zat het er na amper veertig minuten al op. Een heerlijk optreden, zeker, maar toch ook wel wat van het goede te weinig. Al helemaal onbegrijpelijk was dat Kara Jackson enkele hoogtepunten uit haar eerste langspeler, zoals Rat en Why Does the Earth Give Us People To Love? stomweg oversloeg. ‘Ik kom binnenkort zeker terug, dat ben ik jullie wel verschuldigd’, liet ze weten. Toch was er niets of niemand die haar belette er nog enkele songs bovenop te gooien. Als toeschouwer kreeg je het gevoel dat je in een sterrenrestaurant zat en de chef na het voorgerecht doodleuk kwam vertellen dat de keuken dicht ging. 

Ik ben ervan overtuigd dat Kara Jackson een boeiende carrière tegemoet gaat, maar dit soort gemakzucht siert haar allerminst. Of hoe wat een prachtconcert had kunnen worden, je toch nog onvoldaan achterliet.