Julia Jacklin in de AB: als gloeiende lava onder je voetzolen

‘Ik vrees dat ik mijn stem kwijt raak, ik kwaak als een kikker’, waarschuwde Julia Jacklin in een uitverkochte ABClub. Welnu, dat viel reuze mee. De zangeres bezorgde menigeen zelfs kippenvel met haar liedjes over voorzichtig rechtklauteren na een pijnlijke val.

Aan goede vrouwelijke singer-songwriters is er dezer dagen geen gebrek: Sharon Van Etten, Vera Sola, Adrienne Lenker, Jessica Pratt, Phoebe Bridgers, Odetta Hartman, Ex: Re, Natalie Mering, Liz Stokes en Yola zijn slechts enkele van de getalenteerde jongedames die ook in ónze leefkuil regelmatig rondjes mogen draaien.

De 28-jarige Julia Jacklin behoort tot dezelfde generatie. Twee jaar geleden debuteerde de Australische met Don’t Let The Kids Win, een getoonzette bildungsroman die ons aangenaam in de oren klonk. Alleen onderscheidde die plaat zich nog niet echt van de huisvlijt van de vele andere meisjes-met-gitaar die uw en mijn aandacht proberen in te trekken.

Met de in februari verschenen opvolger Crushing, voorafgegaan door de pakkende single Body, had de chanteuse uit Sydney ons echter meteen bij de lurven en die heeft ze sindsdien niet meer losgelaten.

Jacklins tweede langspeler vormt de neerslag van een uitgedoofde relatie en exploreert de ambivalente gevoelens die ermee samenhangen. Want het is niet omdat je een punt zet achter een romance, dat de liefde en aantrekkingskracht plots zomaar zijn verdwenen. Iemand met wie je jarenlang alles hebt gedeeld, blijft vaak nog in je lijf hangen. Wat doe je met alle fijne herinneringen aan de persoon die niet langer deel uitmaakt van je leven, maar die je beter kent dan wie ook? Kunnen je moeder en die van je ex nog vriendinnen blijven, nu je besloten hebt je eigen weg te gaan? Zal je voormalige partner die ooit, in betere tijden, een naaktfoto van je maakte met zijn telefoon dat intieme beeld voor zichzelf houden? Of zal hij het met anderen delen om wraak te nemen voor de vernedering dat je hem hebt gedumpt?

Dagboek

Het zijn vragen die op Crushing telkens terugkeren en waar, zo stelt Julia Jacklin vast, geen eenduidig antwoord op te geven valt. Ze gaat niet naar een schuldige op zoek, maar stelt zich kwetsbaar op zonder haar tegenstrijdige gevoelens te maskeren. Daardoor heb je als luisteraar soms het gevoel dat je schaamteloos door haar dagboek zit te bladeren.

Tegelijk zijn haar songs een onafhankelijkheidsverklaring. ‘You make me feel so small, I’m gonna disappear, zingt ze ergens. Dus eist ze haar eigen ruimte op en herovert ze haar geestelijke en lichamelijke zelfbeschikking. ‘I don’t want te be touched all the time / I raised my body up to be mine’, klinkt het in Head Alone. ‘I’ll say it until he understands / You can love somebody without using your hands’. Het zijn in deze #metoo-tijden zeker geen loze opmerkingen.

Het sensuele en zintuiglijke vormen de rode draad door de liedjes op Crushing, een even introspectieve als bedachtzame plaat waarin gelukkig af en toe ook ruimte is voor bitterzoete humor. Op het podium van de AB liet Julia Jacklin zich bijstaan door een vierkoppige band die voor een subtiele inkleuring zorgde en een sound creëerde die verwant was aan die van Courtney Barnett of Liz Phair.

Het minimalistische maar hypnotische Body, geïnspireerd door de concrete gebeurtenis die haar leven een drastische nieuwe wending zou geven, was een intense opener. Oudere nummers zoals Eastwick, Leadlight, Motherland en Pool Party neigden, ook al door de vocale harmonieën van leadgitarist Blain Cunneen en toetsenspeelster-gitariste Georgia Mulligan, veeleer naar een mengvorm van folk en alt.country.

Zoals verwacht waren de sterkste nummers echter afkomstig uit Crushing. Met Don’t Know How To Keep Loving You greep Julia Jacklin ons trefzeker naar de keel. In Good Guy, dat qua vibe bestoven leek door Bob Dylans Lay Lady Lay, bekende de zangeres dat ze op momenten van wanhoop een geruststellende leugen wel op prijs weet te stellen, want: ‘I don’t care for the truth when I’m lonely’.

Op een bepaald moment stuurde ze de helft van haar groep de coulissen in om, enkel met pianobegeleiding van (bassist) Harry Fuller en vocale assistentie van Mulligan het afscheidslied When The Family Flies In te brengen. Don’t Let The Kids Win bracht ze zelfs helemaal in haar eentje, met haar elektrische gitaar als enige gezelschap.

Lava

Turn Me Down wilde Jacklin in Brussel aanvankelijk uit haar set schrappen, omdat ze vreesde de hoogste noten niet te zullen halen. Toen ze, aangemoedigd door de toeschouwers, toch een poging waagde, bleek ze het er echter prima van af te brengen, al voelden regels als ‘I see a bright future / I’m just not sure you are in it’ aan als gloeiende lava onder je voetzolen.

Heel af en toe kwamen Julia Jacklin en haar gezellen ook met potige indierock op de proppen. Dat was niet alleen het geval tijdens het twangy Head Alone, maar ook in het heerlijk rammelende You Were Right en het snedige Pressure to Party, waarin de artieste aangaf dat ze nog niet klaar is voor de geneugten van het vrijgezellenbestaan. Niettemin eindigde ze haar concert in de AB met een optimistische noot: ‘I’ll open up the door and try to love again’.

Eind goed al goed? Dat valt nog af te wachten. Maar wie bij de set van Julia Jacklin onberoerd bleef, heeft wellicht een hart van graniet.