Artiest - Julia Holter
Datum - 10/04/2024
Locatie - Botanique
Als een kind met wasco’s bracht Julia Holter haar weelderige artpop live in Brussel. Eb-en-vloedgewijs werd het publiek uitgenodigd om af te wisselen tussen gezellig schuifelen en wegdromen.
Binnen de muziekwereld is Julia Holter misschien niet de allergrootste naam, maar ze weet wel een opvallend breed publiek aan te spreken. Vorige week stond ze nog op Rewire, het nichefestival voor hippe vogels die van ‘moeilijke’ muziek houden. Gisteren speelde ze in de Botanique dan weer voor opvallend veel vijftigplussers die zichzelf waarschijnlijk een ‘meerwaardezoeker’ zouden noemen.
Op zich hoeft dat niet de verbazen. De artpop van Holter kent heel wat avontuurlijke kantjes, waardoor het in de smaak valt bij fans van experimentele muziek, maar klinkt tegelijk warm en weelderig genoeg om ook je vader te doen wegdromen. Al klinkt die sound niet op al haar platen even toegankelijk. Loud City Song en Have You In My Wilderness bestaan uit grootse kamerpop waar de geest van Kate Bush nooit ver weg is. Het in 2018 uitgebrachte Aviary klonk een pak zweveriger en vormlozer. Voor velen was dit bezwerende epos Holters beste werk tot nu toe, anderen misten de houvast die haar oudere werk te bieden had.
In de Botanique kwam Julia Holter haar nieuwste album Something in the Room She Moves voorstellen. De muziek daarop ligt ergens tussen de twee uitersten: toegankelijker dan Aviary, maar nog steeds avontuurlijker dan Loud City Song. Zelf beschrijft de muzikante het als haar meest vloeiende album. Water is een belangrijk thema op de plaat geworden. Niet alleen omdat ze het schreef tijdens haar zwangerschap, toen er allemaal ‘waterige dingen’ met haar lichaam gebeurden, maar ook omdat ze inspiratie putte uit het oceaansprookje Ponyo van Hayao Miyazaki, de Japanse meester van de animatiefilm. Om het vloeiende karakter van de muziek te benadrukken, stond Holter erop dat de muziek opgenomen werd met behulp van een fretloze basgitaar, waardoor de grenzen tussen alle noten minder afgebakend waren.
Wasco’s
Toch begon het optreden in de Botanique niet met een nieuw lied, maar met Sea Calls Me Home vanop Have You In My Wilderness. Kwestie van het publiek op toegankelijke wijze in haar klankenwereld te trekken. De titel van deze song paste weliswaar al bij het waterige thema van de avond, maar verder deden de klavecimbelachtige klanken ons voelen alsof we op een middeleeuws diner waren beland. Een feestmaal waarbij de koning op erg mooie muziek getrakteerd werd, dat wel.
Met het daaropvolgende Sun Girl werd er wel uit Holters nieuwste werk geput. De kokette ritmes van zowel de percussie als Holters zanglijnen gaven het geheel een speelse uitstraling, terwijl de instrumentale omkadering eerder bevreemdend werkte. In het contrast van die twee uitersten vindt Holter een geheel eigen geluid, alsof een kind met wasco’s per ongeluk een werk van Dalí natekent.
Eb en vloed
Vanaf dit moment ontstond er een soort eb-en-vloeddynamiek in de setlist. Samen met haar band wisselde ze constant af tussen ouder en nieuwer werk, tussen ritmisch energiekere songs en meer ingetogen nummers, tussen zachtjes schuifelen en stilstaand wegdromen. Toch viel er één rode draad te ontwaren doorheen alle tracks: de rijke klankwereld die Holter opbouwde. Van haar feeërieke stem over de combinatie van akoestische en elektronische drums tot de fluwelen synthesizertonen: een groot uur lang tuimelde het publiek een konijnhol richting muzikaal wonderland in. Niet voor niets had ze de geluidstechnicus die aan Something in the Room She Moves werkte meegebracht om ook live datzelfde weelderige geluid te doen weerklinken. Ook het feit dat er live op een fretloze bas werd gespeeld, hielp mee om het vloeiende karakter van de muziek intact te houden.
Het zal voor een deel liggen aan de optredens die we doorgaans bezoeken, maar zelden kwamen we een concertzaal zo relaxt buiten als na de show van Julia Holter. Haar dromerige artpop diende als een massage voor het brein, en tijdens het schrijven van deze review zijn we alle kleuren nog steeds iets helderder dan voorheen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier