Het Antwerpse concert van het Waalse noisekwartet It It Anita balanceerde constant en met succes tussen furie en mysterie, tot het speeksel zowaar van de cymbalen vloog.
Het is nu alweer twee jaar geleden dat onze buis van Eustachius voor het eerst oorstrelend werd geteisterd door AGAAIIN, de debuutplaat van It It Anita. Eerder dit jaar breidde het Luikse schreewlelijkerdsensemble de discografie uit met Laurent. Vier sterren had onze man over voor ‘het goede evenwicht tussen furie en luwte’ en de onverwachte wendingen. Op hun referentielijstje staan Fugazi en Sonic Youth naast een hedendaagse band als Metz. Kortom, zo’n heerlijke Belgische bende lawaaimakers waar zelfs het grootste hok te klein voor is.
In de bar van de Trix werd het selecte publiek opgewarmd door The Homesick, een drietal dat muziek van een heel ander kaliber dan die van It It Anita bracht. Nogal schaapachtig om zich heen kijkend en met hun gitaren tot onder hun oksels opgetrokken, brachten de Friese jongens een aanstekelijke mix van dreampunk en psychpop die heel erg in de smaak viel. Wie houdt er nu niet van strakke drums, zweverige gitaarriffs en spitsvondige baslijnen, gekruid met speelse, echoënde samenzang? Een band om in het oog te houden.
Tijd om even af te koelen met u003cemu003eWe Are Nothingu003c/emu003e, maar die ietwat zeemzoeterige Anita zien we toch minder graag.
Maar de zoete droom van The Homesick, die veel te goed klonk om heimwee te zijn, werd voor onze ogen verslonden door het briesende beest genaamd Anita. Het helse gegrom dat opwelde uit de versterkers deed vermoeden dat ook de rest van de zaal niet gespaard zou blijven.
En daar hadden we gelijk in. Het snerende Tanker 2 pt. 1 sloeg in als een bom. Meteen werd duidelijk hoe goed deze uit de kluiten gewassen muzikanten eigenlijk op elkaar zijn ingespeeld. Vooral de strakke, begeesterende drums van Bryan Hayart vielen ons op. Vanaf seconde één speelden de Luikenaars met overdonderende energie en ontzagwekkende emotie. Dat deden ze niet zomaar: hun woede was zinderend, maar nooit agressief; hun overtuiging aanstekelijk, maar nooit dwingend.
Tijdens Tanker 2 pt. 2, het verstilde deel van het nummer, werd duidelijk hoe bipolair deze band eigenlijk is. Plotsklaps zagen we de intense furie veranderen in rauwe, tastbare melancholie. Elk instrumentaal detail was daarbij een schot in de roos.
Met 25 (From Floor To Ceiling), waarin Pixies-frontman Black Francis om de hoek lonkte, ging the pedal weer to the metal. Een schreeuwende Mike Goffard richtte zich tot de al even enthousiaste Damien Aresta gericht, hun stemmen afwisselend verslindend. Bassist Elliot Stassen liet zich dan weer gewillig het hoofd gek maken door drummer Hayart, en vice versa.
In tegenstelling tot veel noiserockbands laten de Luikenaars hun nummers niet vervallen tot langgerekte stofwolken van gitaareffecten waarin de instrumenten nauwelijks nog van elkaar te onderscheiden zijn.
De muziek van It It Anita is niet zomaar noiserock. In tegenstelling tot veel noiserockbands laten de Luikenaars hun nummers niet vervallen tot langgerekte stofwolken van gitaareffecten waarin de instrumenten nauwelijks nog van elkaar te onderscheiden zijn. Integendeel, hun melodieën en ritmes worden duidelijk afgelijnd tegen de lawaaierige achtergrond. Ze brengen een gewiekste combinatie van melodie en kracht, van ritmiek en fuzz, van psychose en nuchterheid.
Zo dreef het aanstekelijke User Guide op zachte zang en een aanstekelijk basisritme, was het opzwepende Say No de perfecte meezinger en werd in Denial gespeeld met dynamiek, waarbij harde, sterk ritmische stukken en zachtere, zweverige passages elkaar in sneltempo afwisselden.
Een halve minuut bleven de bandleden als bevroren stilstaan, om met een onverwachte knal 6-4-2 (New Beet) loeihard in te zetten. Opnieuw verbazen we ons over hun geweldig sterke gevoel voor timing. De ‘nieuwe beat’ die ze in dit nummer blootleggen, is ingewikkeld en werkt aanstekelijk, net als het water, zweet, speeksel en wie weet welke lichaamssappen nog allemaal die van de cymbalen spatten. Schokkend en schoppend zagen we het beest voor onze ogen creperen. Bloedmooi.
Tijd om even af te koelen met We Are Nothing, maar die ietwat zeemzoeterige Anita zien we toch minder graag. Dit rustmoment was voor ons compleet overbodig en voor de band schijnbaar ook, want die kille melancholie die ze in het begin van de set nog wel tevoorschijn konden toveren, kwam op dit moment toch veel minder sterk over. Afsluiten deed de band met het instrumentale G-Round, waarbij de drums tot twee keer toe verhuisd werden tijdens het nummer.
It It Anita toonde zich gisteren aan de Trix als een naadloos op elkaar ingespeeld kwartet en liet meermaals de monden opvallen met een volwassen, begeesterend geluid, robuuste songs en psychotische riffs. Tijd dat we nog eens een dagtripje naar Luik plannen.
SETLIST: Tanker 2 pt.1 – Tanker 2 pt.2 – 25 (From Floor To Ceiling) – User Guide – Templier – Say No – Denial – 6-4-2 (New Beet) – NPR – We Are Nothing – 11 – Another Canceled Mission – G-Round
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
