Xiu Xiu’s optreden in de Botanique was minder griezelig dan je op basis van haar nieuwste album Ignore Grief zou verwachten, maar daarom niet minder impressionant.
Xiu Xiu, het experimentele muziekproject rond Jamie Stewart, staat niet echt bekend om haar zonnige muziek. Een albumtitel als Dear God I Hate Myself klinkt misschien wat kitscherig, maar in de muziek klinkt de wanhoop wel degelijk oprecht. Dat heeft Xiu Xiu te danken aan haar bevreemdende collage van gebroken gitaarakkoorden en experimentele elektronica, maar vooral aan de bijzondere stem van Jamie Stewart die constant tussen depressie en manische extase zweeft. Bovendien is de groep na meer dan twintig jaar nooit saai geworden, omdat ze zichzelf constant lijkt heruit te vinden. Zo is Girl With Basket of Fruit een album vol venijnige, desoriënterende beats, terwijl Stewart en de zijnen zich in het begin van hun carrière nog meer op akoestische nummers richtten. Een buitenbeentje als Angel Guts: Red Classroom staat dan weer vol nummers die bijna poppy worden, mochten ze niet zo akelig klinken.
Van een groep met zo’n uitgebreide, emotioneel uitputtende discografie voelt het vreemd om te zeggen dat ze pas dit jaar hun griezeligste album uitbrachten. Toch is Ignore Grief exact dat. Meer dan ooit leek Xiu Xiu de traditionele songstructuren achterwege te laten, ten voordele van nachtmerrieachtige sfeerstukken. Met andere woorden, toen de groep naar de Brusselse Botanique afzakte, beloofde het een gitzwarte avond te worden.
Xiu Xiu als rockband
Toch vond het meest bevreemdende moment van de avond misschien wel al plaats voordat er ook maar één noot gespeeld werd. Jamie Stewart kwam namelijk breed glimlachend het podium, met een jongensachtige rugzak die hij snel opzij legde. De livebezetting van Xiu Xiu roteert constant, maar Angela Seo, naast Stewart de persoon die het meest vast bij de groep betrokken is, was er dit keer ook bij om de synthesizer te bespelen. Het trio werd vervolledigd door David Kendrick, een drummer die een beetje op Guido Belcanto leek.
De gezellige sfeer smolt evenwel als sneeuw voor de zon bij openingsnummer Pahrump vanop Ignore Grief. Nerveuze percussie en duistere drones vormden de basis, al was het toch weer Stewarts spookachtige stem die onze nekharen het meest recht deed staan.
Meteen daarna sloeg de sfeer echter weer om met Botanica de Los Angeles, een groots en theatraal nummer vanop Angel Guts: Red Classroom. In de liveversie werden de modderige, elektronische bassen iets minder aangedikt en lag er meer nadruk op de elektrische gitaar. Dat bleek een voorbode voor de rest van het concert te zijn: qua verschillende geluiden schiet het oeuvre van Xiu Xiu alle kanten uit, maar live is het vooral een rockband met wat elektronische foefjes.
Twin Peaks en trauma’s
Niet dat die keuze betekende dat het werk van Xiu Xiu eenheidsworst werd. Maybae Baeby vanop Ignore Grief klonk opnieuw als een nare koortsdroom, met Seo op vocals en Stewart die een overstuurde kazoo bespeelde. Petite was dan weer een ingetogen en vrij klassieke gitaarballade waarin Stewart zijn bijzondere stem helemaal centraal kon zetten. De swingende ritmes in A Bottle of Rum neigden naar rockabilly, het manische Rumpus Room klonk met z’n hoekige ritmes haast dansbaar en in The Fox and the Rabbit mocht de elektronische herrie eens de overhand nemen. Dat de groep ook gewoon met toegankelijkere melodieën aan de slag kan, bewees ze dan weer met covers van New Orders Ceremony en Falling uit de Twin Peaks-soundtrack.
Ondanks de manier waarop Xiu Xiu haar oeuvre wat eenduidiger maakte, wist de groep dus toch anderhalf uur aan uiterst gevarieerde rock te brengen. De grootste gemeenschappelijke deler was de hartstochtelijke zangwijze van Jamie Stewart, die erin slaagde om de meest toegankelijke en de meest experimentele nummers allemaal even beklijvend te maken. En wie tegen het einde nog niet emotioneel uitgeput was, kreeg als bisnummer nog I Luv the Valley Oh voorgeschoteld, Xiu Xiu’s bekendste nummer met halverwege een schreeuw die door merg en been gaat. Toch zijn het vooral Stewarts teksten over depressie en intergenerationeel trauma die de zaal doen verstillen.
Doordat Xiu Xiu zich niet focuste op Ignore Grief, maar nummers uit haar volledige oeuvre plukte, werd de avond minder angstaanjagend dan op voorhand verwacht. Dat wilde echter nog niet zeggen dat het een concert voor tere zieltjes was, want Stewart en co legden opnieuw hun hart bloot om zo een hyperintens optreden te geven.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier