Iggy Pop op Werchter: een energieke ode aan het primitivisme

Met Iggy Pop had Rock Werchter een brok geschiedenis in huis gehaald. The Barn was dus enkele maten te klein om iedereen te herbergen die de 76-jarige punklegende aan het werk wilde zien. Of wilden de festivalgangers gewoon schuilen voor de regen? Hoe dan ook: Iggy’s set had de kracht van een uppercut.

Op zijn leeftijd had hij net zo goed in één of ander geriatrisch centrum achter een rollator aan kunnen lopen. Gezien zijn turbulente en zelfdestructieve levenswandel had Iggy Pop zelfs allang dood moeten zijn, maar wie hem in de schijnwerpers te keer zag gaan, wist: zelfs in zijn kist zal de man nog blijven rocken.  

Al tijdens opener Five Foot One vloog zijn jasje uit en zag je hoezeer zijn lichaam gehavend was door de vele oorlogen die hij in de voorbije vijftig jaar op en naast het podium had uitgevochten. Maar hey, rock-‘n-roll is geen schoonheidswedstrijd. Het gaat om de branie en de energie, de vrijheidsdrang, het vermogen je geen donder aan te trekken van wat anderen over je denken. 

James Osterberg, zoals Iggy Pop eigenlijk heet,  is nog altijd half slangenmens, half neanderthaler. Hij hoeft slechts een mentaal knopje in te drukken om zijn innerlijke Rock’n’roll Animal tevoorschijn te roepen. Honderd jaar geleden zou hij zich wellicht tot kermisattractie veroordeeld hebben gezien, en ook vandaag zouden sommigen hem liever niet in het donker tegenkomen. ‘If I were hitchhiking, would you pick me up?’, informeerde Pop bij de toeschouwers. De vraag bleef in het luchtledige hangen. 

In het verleden liet de man zich op tournee wel eens bijstaan door een zootje ongeïnteresseerde huurlingen, maar dezer dagen voert hij een groep aan die zijn muziek perfect in de vingers heeft: een strakke ritmesectie, twee furieuze gitaristen, een toetsenman en twee prominent aanwezige blazers die zijn songs soms en jazzy, soms een soulvol tintje gaven zonder afbreuk te doen aan hun Raw Power – meteen ook de plaat waar de artiest in Werchter het vaakst uit zou putten. 

Iedereen Iggy

Het werd een set waarin de ene classic de andere opvolgde. Bij mindere goden zou dat leiden tot een schaamteloze nostalgieshow, maar Iggy Pops repertoire is duurzaam als graniet. Uit zijn jongste plaat, Every Loser, had slechts één nummer (Modern Day Rip-Off) de setlist gehaald, zodat het leeuwendeel van het concert werd betrokken bij The Stooges. TV Eye, Gimme Danger, Death Trip, I Wanna be Your Dog, Search and Destroy, ze werden door het publiek allemaal luidkeels en met de vuist in de lucht meegebruld. Dat gold ook voor The Passenger en Lust For Life, uit Iggy’s Berlijnse periode. Voor ruim een uur waren we, in het diepst van onze gedachten, allemáál Iggy.  

En toch: ondanks zijn gevorderde leeftijd weet de man nog steeds te verrassen met minder vanzelfsprekende songkeuzes. Het broeierige, bizar geritmeerde The Endless Sea (uit New Values) was een hoogtepunt, net als het met ingehouden woede gecroonde I’m Sick of You,meteen het enige moment dat Iggy Pop er even bij ging zitten.  

De zanger en zijn band opereerden aanhoudend op het scherp van de snee en dat leidde tot een uitgelaten feest van nihilisme. Natuurlijk is Osterberg in het ware leven een gecultiveerde gentleman en natuurlijk voert hij op het podium een act op, maar niemand doet het beter dan The Ig. En daar wordt niet over gecorrespondeerd. 

De zanger liet zich de adoratie van het publiek met plezier welgevallen: hij wuifde en zwaaide naar de aanwezigen als een paus uit een alternatief universum. En zoiets pik je toch enkel maar van de hogepriester van de punk?