Gevoelige zielen bleven gisteren beter ver weg van de Botanique, waar het Russische duo Ic3peak een intimiderende show gaf vol stroboscopen, agressieve bassen en gruwelversjes op punkriffs.
Gisterenavond geen Rusland op het Eurovisiesongfestival. Wie alsnog een opvallende Russische act wilde zien, kon gisterenavond echter wel in de Botanique terecht.
Al is de kans bijzonder klein dat Ic3peak ooit afgevaardigd wordt om het land te vertegenwoordigen op de populairste liedjeswedstrijd van het continent. In hun thuisland botsten Anastasia Kreslina en Nickolay Kostilev al meermaals op censuur, dankzij hun politieke teksten die de Russische overheid onder schot nemen. In 2018 werd het duo nog enkele uren vastgehouden zodat hun show niet door zou kunnen gaan. Dankzij druk van de rest van de wereld werden ze alsnog vrijgelaten, en zoals zo vaak met censuur bereikt Ic3peak sindsdien een veel groter publiek.
Siberische kilte
In de Botanique duurde het dan ook slechts één nummer voordat zangeres Anastasia de tijd nam om in duidelijke woorden de oorlog in Oekraïne te veroordelen. Veel tijd werd er verder overigens niet verspild aan bindteksten, want de rest van de show vuurde het intimiderende duo aan sneltempo zijn kille nummers af op het publiek.
Nog een reden waarom Ic3peak niet wel zou varen op Eurovisie: hun show was veel te intimiderend. Allebei lijkbleek geschminkt kwamen ze het podium op, hij met enkele felrode piekjes in zijn haar, zij met een Rapunzelvlecht uit haar hoodie. Vriendelijk glimlachen naar het publiek zat er niet in, enkel staren met een blik die killer was dan de Siberische vlaktes. Qua lichtshow bleef het spektakel beperkt tot flitsende stroboscopen, zwart-witbeelden op de zes schermen die het podium sierden en af en toe wat bloedrode flitsen als enige kleurelement.
Banshee op een gletsjer
Alles in functie van de lugubere muziek, die bij de nietsvermoedende Eurovisiekijker meteen angstzweet zou doen uitbreken. Centraal stonden de overrompelende bassen, waarmee Ic3peak ergens tussen trap en witch house belandt. De omkadering bleeft echter constant switchen. Het ene moment klonk de muziek als agressieve hiphop, twee minuten later zong Anastasia Russische griezelversjes alsof ze een sprookje vertelde vanuit het perspectief van de boze heks. Een nummer als Марш evolueerde van marcheerlied naar industriële banger en uiteindelijk horrorsprookje, en dat amper op een minuut tijd.
Even flexibel als de muziek was de stem van Anastasia. De cadans van Roald Dahls griezelspookjes had ze uitstekend onder de knie, maar ze kon even goed tekeer gaan als een Soundcloudrapper met te veel testosteron, of als een anti-Grimes die op een gletsjer zong. Tijdens de lawaaierigste momenten begon ze dan weer weeklagend te krijsen als een banshee tijdens nummers over de dood. De enige rode draad doorheen de verschillende stijlen was hoe angstaanjagend alles klonk.
Van griezelspookjes naar Groezrocktaferelen
Ergens halverwege de show nam Nickolay, die tot dan wisselde tussen drums en elektronische apparatuur, er plots zijn gitaar bij. Met Kiss of Death, het titelnummer van Ic3peaks nieuwe plaat, werd een nieuw luik in de setlist ingezet. Plots lag de nadruk overheersend op punkritmes en scheurende gitaren en maakten de kille beats ruimte voor Groezrocktaferelen. Het publiek was alleszins niet uit z’n lood te slaan door de stijlswitch, maar zette verrukt een moshpit in.
De twee nummers die als bisronde dienden, vatten Ic3peaks diverse sound nog een laatste maal samen. Het beklijvende Trrst, met als ‘aanstekelijke’ lyric het weemoedige “Mama, they say I’m a terrorist, what?”, liet de industriële bassen weer lekker door de boxen razen. Met Dead But Pretty wisselden de griezelrijmpjes en de punkdrums elkaar dan weer een laatste keer af, om vervolgens een verdwaasd publiek weer naar huis te sturen. Nu weten we ook wat Poetin in z’n nachtmerries ziet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
