Een Belgische supergroep zonder leider, zonder vaste line-up, zonder setlist en zonder songs? Dat kan alleen I H8 Camera zijn. Het gezelschap bracht net een plaat uit met Roland Van Campenhout, kwam die voorstellen in de Brusselse AB Club en speelde er vervolgens… geen enkel nummer uit.
Eigenlijk gaat de geschiedenis van I H8 Camera (spreek uit: I Hate Camera) al terug tot 2009. Rudy Trouvé, het enige permanente lid van het losvaste collectief, speelde in die dagen met The Love Substitutes. Soms gebeurde het dat één of meerdere bandleden niet kwamen opdagen wegens ziekte of autopech, en liever dan een optreden af te zeggen omringde Trouvé zich dan met bevriende muzikanten die toevallig wél beschikbaar waren. Zo werd I H8 Camera een band met een draaideurbezetting, waar steeds meer volk van divers pluimage bij betrokken raakte.
Aangezien het gezelschap een ‘anything goes’-principe huldigt, valt nooit vooraf te voorspellen wie op het podium zal staan en wat er precies zal worden gespeeld. Alle sets berusten namelijk volledig op improvisatie en beginnen telkens met een wit canvas. Alle betrokkenen worden geacht in het ijle te springen zonder parachute, wat van iedere performance een spannende bedoening maakt. Routine krijgt geen kans, want doordat de samenstelling van de groep telkens wisselt, is van iedere deelnemer maximale concentratie vereist.
I H8 Camera bracht in de voorbije jaren al enkele langspelers uit en nam afgelopen zomer, samen met de legendarische Roland Van Campenhout, de lp Two Days in August op. Ook die kwam spelenderwijs tot stand. De tien voortreffelijke nummers klinken opvallend filmisch en variëren qua sfeer van psychedelische folk en ambient jazz tot loungy, naar Gainsbourg verwijzende chansons. De meeste stukken spreiden een bedje voor Rolands, veelal gesproken, autobiografische verhalen. Die handelen bijvoorbeeld over de tijd toen hij in Singapore rondhing, toen Tim Hardin bij hem logeerde en in zijn nakie sigaretten ging kopen of over de periode toen hij ‘Autobahn’ van Kraftwerk leerde kennen en de moeder van Holger Czukay lekker voor hem kookte. Roland is een liefhebber van de Beat Generation en dat valt er duidelijk aan te horen.
Kwajongen van tachtig
Two Days in August is net uit, maar wie verwacht had dat die tijdens de Brusselse passage van I H8 Camera in de schijnwerpers zou worden geplaatst, kwam bedrogen uit. Rudy Trouvé vertelde het al in begin: ‘Improvisatie is iets éénmaligs en laat zich niet reproduceren’. Het publiek in de AB werd dus getuige van een uniek concert dat alleen daar, op die plek, op dat moment bestond. Trouvé gaf zijn acht gelegenheidskompanen hooguit enkele regieaanwijzingen en liet de rest aan het toeval over.
Een voordeel was wél dat veel van de muzikanten al vaak met elkaar hadden samengespeeld en elkaar dus goed aanvoelden. Onder hen enkele sterkhouders van de Antwerpse scene, met Stef Kamil Carlens op bas, de eveneens van Zita Swoon bekende Wim De Busser op toetsen, en Bjorn Eriksson op gitaar. Ook van de partij: de Brusselse snarengeselaar Teuk Henri (bekend van onder anderen Sharko, Chacda en Mercelis) en avant-jazzdrummer Teun Verbruggen (zie Jef Neve en Flat Earth Society). De line-up werd voorts aangevuld met zangeres Nikkie Van Lierop, ooit bekend als Jade 4 U, en het jonge alt-soultalent Rahmat Edmons, dat afwisselend een viool en een mandoline beroerde.
Helemaal in de frontlinie herkenden we ook Roland Van Campenhout, een kwajongen van tachtig die zich tussen al dat (relatief) jonge geweld als een vis in het water voelde. Hij blies op een harmonica en ging tekeer op iets wat op een viersnarig speelgoedgitaartje geleek. Om maar te zeggen: van pretentie was geen sprake, van speelplezier des te meer.
Alle gelegenheidsleden mochten om beurten een nummer inzetten en lanceerden dus een riff, een beat of een akkoordenreeks die de anderen op weg moest zetten. Soms duurde het even voor iedereen in het geluidsbeeld zijn/haar plek had gevonden en vanzelfsprekend waren er momenten waarop de chaos dreigde, maar toch verzandde de muziek nooit in oeverloos gepiel en klonk I H8 Camera’s vorm van ‘instant composing’ vaak verrassend consistent. Niemand waagde zich aan een egotrip.
Grensverleggend
De muzikanten luisterden aandachtig naar de links die hen werden aangereikt en reageerden zoals hun achtergrond en referentiekader het hen ingaf. Dat leidde tot een onwaarschijnlijke mix van rock, jazz, lo-fi, folk, blues, no wave, soul, funk, dub, psychedelia, oriëntaalse muziek en springerige elektropop. Om de haverklap werden in die experimentele context stilistische grenzen verlegd, al viel op hoe de negen leden van I H8 Camera om beurten het voortouw namen zonder elkaar voor de voeten te lopen. En ook al werden de heersende conventies van de rockmuziek vrolijk op hun kop gezet, vaak ontstond er vanzelf iets als een herkenbare songstructuur.
Rudy Trouvé wierp zich regelmatig op als zanger, maar omdat alles ter plekke werd verzonnen kon er van narratieve teksten geen sprake zijn. Soms kwam een bepaald zinnetje, zoals ‘I know it ain’t easy’ of ‘I’m sick of wars’, aan de oppervlakte en werd daar dan door de anderen op voort geborduurd. Wat vooral opviel was de volstrekte vrijheid waarmee de muzikanten met elkaar en hun instrumenten omgingen.
I H8 Camera koos voor het avontuur en zette de sluiswachters van voorgekauwde formats resoluut op het verkeerde been. De groep zocht speels nieuwe grenzen op en als de nummers té ver buiten hun oevers dreigden te treden, legde kapitein Trouvé zijn collega’s met een simpel handgebaar het zwijgen op. Een avontuurlijke avond, die aangaf dat muziekbeleving niet per se op herkenning hoeft te berusten.
De lp Two Days in August van I H8 Camera is verschenen bij Starman Records.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier