Wie niet goed wist wie rond kwart over vier in Werchter het hoofdpodium besteeg en geen analfabeet was, las het antwoord in reuzenletters op de backdrop. Handig, zo’n spiekbriefje – net nu de examens achter de rug zijn. Het was euh… Hozier, professor.
Even waren we geneigd de Ierse zanger van ‘Take Me to Church’ als een zoveelste ‘one hit wonder’ af te doen. Want ook wij durven ons wel eens te bezondigen aan vooringenomenheden, zeker wanneer de hypemachine luidruchtig onder ons raam staat te ronken. Maar toen hadden we ’s mans titelloze debuut nog niet gehoord, en laat dàt nu net een plaat zijn die aangaf dat de genaamde Andrew Hozier-Byrne meer stilistische pijlen op zijn boog had dan zijn, overigens prima, toptiensingle deed vermoeden.
Hozier rijdt op stembanden van een merk dat ons, ook live, regelmatig doet denken aan Richard Thompson. Wie ons kent weet dat die vergelijking als een compliment bedoeld is. In Werchter liet Hozier zich assisteren door een band die overwegend uit vrouwen bestond en serveerde hij een set die het midden hield tussen potige maar nooit lompe bluesrock (het omineuze ‘Arsonist Lullaby’) en wiegende celtic soul (‘Someone New’), waar af en toe een mespunt gospel aan werd toegevoegd (‘Like Real People Do’). Je hoorde meteen dat ’s mans voornaamste muzikale invloeden zwart zijn. Zulks was ook het geval in het op de katoenplantages van Mississippi geoogste ‘Work Song’, dat door de toeschouwers gewillig van handclaps werd voorzien.
Dat Hozier zichzelf niet bovenmatig ernstig neemt, bleek uit zijn voortreffelijke cover van Ariana Grandes ‘Problem’. De versie die hij uit zijn mouw schudde, viel tussen zijn eigen werk trouwens niet eens uit de toon. En hey, u mag zelf raden met welk nummer de zanger zijn set afrondde (tip: iets met religieuze architectuur uit de titel). Voorspelbaar? Allicht. Maar wie net een moderne soulklassieker uit zijn mouw heeft geschud, zou wel dom zijn hem niet ten volle uit te spelen. En om op onze eerder geformuleerde vooringenomenheden terug te komen: die Hozier is vermoedelijk een blijver.
Dirk Steenhaut
