Is er op Rock Werchter de laatste tijd echt zo weinig rock te vinden als de boze facebookcomments beweren? Knack Focus zocht het uit en ging een hele dag gitaarmuziek beluisteren.
Lees alles wat u moet weten over de festivalzomer van 2025 in ons dossier.
Tegenwoordig kan een festival als Rock Werchter geen enkele aankondiging meer doen zonder dat er een leger boze mannen in de commentsectie komt vragen waar de rock is gebleven. Toegegeven, vaak gaat het om mensen die niet weten dat Olivia Rodrigo ook gewoon rockt en dat er na de eeuwwisseling nog steeds boeiende muziek is gemaakt. Maar op den duur zou je de criticasters toch bijna gaan geloven. Knack Focus liep een dag rond op Rock Werchter en ging onderzoeken hoe de vork nu echt in de steel zit.
Franse fletsheid
Bij het begin van onze gitaardag hebben we een beetje vals gespeeld. Yseult, de Franse zangeres die op de slotceremonie van de Olympische Spelen te horen was, vatte haar set verrassende punky aan. Alleen: naast Yseult zelf was er op het podium niemand te bespeuren. Alle gitaren en drums werden op band afgespeeld. Nu zijn er veel gevallen waarbij het niet stoort wanneer de instrumenten niet live gespeeld worden. Bij veel pop- en elektronische muzikanten zorgt dat ervoor dat de punch van de nummers behouden wordt. Een charismatische performer kan dan perfect op zichzelf een podium inpalmen. Het probleem is dat de op tape gespeelde instrumenten van Yseult zodanig flets klonken, dat we toch naar drummers en gitaristen van vlees en vloed begonnen te snakken.
Verder bracht Yseult ook een wat kale show. ‘Ce soir, c’est la bagarre,’ zei de zangeres, maar de bagarre in kwestie liet op zich wachten. Het podium was te groot voor de Franse om helemaal op haar eentje te bespelen, en zo viel de energie van de punkpop een beetje in het water. Ook een kleffe ballade als het naar The Cranberries neigende MTV bevorderde de sfeer niet. Eigenlijk is het veelzeggend dat de show pas echt wat pit kreeg bij Bitch You Could Never, een dansvloerbanger waarop geen gitaren te bespeuren zijn en de elektronische klanken de overhand kregen. Tot zo ver was het dus inderdaad geen gunstig festival voor snaarinstrumenten.
Australische onstuimigheid
Daar kwam gelukkig snel verandering in. Terwijl Yseult het publiek vaarwel zei, beklommen de Australische punkers van Amyl and the Sniffers het hoofdpodium. Op voorhand hadden we ook bij deze show wat twijfels. Dit soort complexloze punk is op z’n best wanneer je lekker kan raggen in een compacte tent, niet in de blakende zon op een gigantisch open veld. Amyl en haar Sniffers waren echter met veel goesting de aardbol overgevlogen, en met hun lekker meeroepbare songs wisten ze de hele weide in beweging te brengen.
Het hielp dat Amyl, uitgedost als Marilyn Monroe die al drie dagen zonder pauze aan het feesten was, zelf zichtbaar plezier beleeft tijdens het optreden. Een nummer als Me and the Girls vindt het wiel niet opnieuw uit, maar wie kan eraan weerstaan om een stevige oorwurm over dronken zijn in de luchthaven luidkeels mee te kwelen? Zeker wanneer het zo aanstekelijk wordt gebracht? Amyl and the Sniffers kwamen zonder pretenties hun aanstekelijke pretpunk spelen, en verdwenen daarna weer. Misschien geen show voor de geschiedenisboeken, maar toch een amusant streepje gitaarmuziek om de critici lik op stuk te geven.
Britse branie
Amyl and the Sniffers droegen Me and the Girls op aan Lambrini Girls, het Britse punkduo dat anderhalf uur later The Slope betrad. Over deze show kunnen we grotendeels hetzelfde zeggen: voor muzikale vernieuwing was je aan het foute adres, maar dat maakte niet uit. Phoebe Lunny en Lilly Maciera ragden lekker hard door, en brachten nog heel wat meer energie dan hun Australische kompanen. Daarbij raspte de lekker schorre stem van Lunny je trommelvlies heerlijk in kleine schilfertjes. Dat ze er dankzij haar roze jurk en ditto hoedje als Margot Robbie in Barbie uit zag, was dus een schijnbeweging.
Bij Lambrini Girls lag de aaibaaiheidsfactoor dus een pak lager dan bij Barbie, en ook dan bij Amyl and the Sniffers. Waar de zangers van die laatste het soort vrouw leek dat met iedereen een pint zouden kunnen gaan drinken, maakten de Britse punkers meteen duidelijk dat heel wat mensen niet welkom waren op de show. Dat ging van transfoben als J.K. Rowling (Terf Wars) over de politie (Bad Apple) tot de Britse regering (God’s Country). Ook het Israëlische leger moest eraan geloven toen de Lambrini Girls het opnamen voor Bob Vylan, het punkduo dat in een controverse is belandt na ‘death to the IDF’ te scanderen op Glastonbury Festival. Afgaand op het gejuich in het publiek en de vele moshpits waren er uit die categorieën echter weinig mensen aanwezig. Ofwel waren ook de aanwezige transfoben en politieagenten te hard onder de indruk van deze Britse furie om zich beledigd te voelen.
Ierse ijskoningen
Na de twee punkshotjes kwam de post-punk, met het Ierse Fontaines D.C., dat de main stage besteeg. Ik sidder en beef terwijl ik deze woorden schrijf, goed wetende dat ik heel wat muzieknerds boos ga maken. Maar na de vorige twee dynamische shows geraakte ik niet betrokken in het verhaal van Fontaines D.C. Er zijn zeker contexten waarin de lamlendige postpunk meer impact op mij zou hebben. In de blakende zon, op het grootste festivalpodium van het land, komt de geforceerde apathie die de band overneemt van bands als Joy Division echter gewoon een beetje, wel ja, apathisch over. Om eerlijk te zijn vond ik het een beetje zaagmuziek.
Zeker, Het optreden had z’n momenten. Wanneer de ritmesectie wat smeriger durfde te klinken en contrasteerde met gevoelige melodieën, zat er een bepaalde aantrekkingskracht in. Maar de gezapigere nummers vielen in deze omgeving plat op hun gezicht. En hoewel de Ieren zeker slachtoffer waren van de context, heb ik ze als performers ook al geanimeerder bezig gezien. Toen de band ten tijde van debuutplaat Dogrel in de Botanique speelde, ijsbeerde frontman Grian Chatten als een nerveuze hond over het podium, wat zijn monotone zangstijl een bepaalde urgentie gaf. Nu stond hij er haast even statisch als de rest van de band bij, waardoor hij niet heel geïnteresseerd in zijn eigen optreden leek. Zo is het moeilijk om de twijfelaars mee te krijgen. Al zal het voor een groot deel aan mezelf liggen, getuige de grote hoeveelheid mensen die luidkeels meezongen.
Hoe is het dus gesteld met de gitaarmuziek op Rock Werchter? Van een grote onderscheiding kunnen we niet spreken, maar de toestand is heus niet zo erg als de gemeenste commentaren beweren. Zowel voor fans van ongecompliceerde punk als melancholische postpunk viel er iets te beleven. En dan moesten de grote kleppers Deftones en Linkin Park nog komen.