Het grote gelijk van Lana Del Rey

‘When’s it gonna be my turn?’ vroeg een kamerbreed lachende Lana Del Rey zich dinsdagavond in de Ziggo Dome af tijdens de bloedmooie titelsong van haar jongste album Did You Know That There’s a Tunnel Under Ocean Blvd. Waarop ze de 17.000 uitzinnige fans die erbij waren in de ogen keek en het haar te binnen viel: ‘I guess it kind of is right now.’

Het is moeilijk om géén symboliek te zien in dat ene fragment in de staart van haar Amsterdamse concert: in haar beginjaren werd Lana Del Rey door God en klein Pierke uitgespuugd wegens te nep, sinds een jaar of vier wordt ze plots wél serieus genomen door de Pitchforks van deze wereld omdat ze ook persoonlijke torch songs in zich blijkt te hebben, met uitpuilende arena’s als deze tot gevolg.

Niet dat Del Rey vóór kantelplaat Norman Fucking Rockwell! (2019) geen megazalen vulde – in 2018 stond ze nog in het Sportpaleis – maar het liep toch nooit eerder zo storm voor haar als nu. Alleen al voor de presale van dit concert, haar eerste Nederlandse doortocht in tien jaar, stonden enkele honderden duizenden fans in de virtuele wachtrij. En het geschiftste van al is: de show werd amper een week voor het gebeuren aangekondigd. De gemiddelde popster moet een jaar campagne voeren om een arena te doen vollopen, maar niet Lana Del Rey.

Net als onlangs op Glastonbury was Del Rey ook in de Ziggo Dome fashionably late – een half uur, je kon je klok erop gelijkzetten – en viel ze binnen zonder bellen: met het door diepe bassen aangedreven rapstuk (‘Jimmy, Jimmy, cocoa puff, Jimmy, Jimmy, ride’) uit de recente single A&W. Beginnen bij het einde, Lana Del Rey kan dat.

Meteen daarna volgde Young and Beautiful en hadden we al in de smiezen dat een Lana Del Rey-show met dezelfde symptomen kampt als een concert van pakweg Billie Eilish: iedereen krijst het merendeel van de teksten woord voor woord mee, waardoor je de zangeres zelf – nochtans loepzuiver bij stem – amper nog hoort zingen. (Dank u, TikTok.)   

De setlist van dinsdag viel ruwweg in twee categorieën onder te brengen: je had de ballads uit de laatste vier platen en je had het vroegere werk, niet uitsluitend maar wel hoofdzakelijk afkomstig uit Born to Die (2012). Die tweespan zorgde voor een opvallend gevarieerd concert, waarbij adembenemende piano-intermezzo’s en gospelmomenten als The Grants afgewisseld werden met powerhouses van popsongs, waarin Lana Del Reys vierkoppige band écht vrijuit mocht gaan. Voor elke Bartender was er een Cherry, voor elke Norman Fucking Rockwell!, Arcadia of Candy Necklace een Ultraviolence, Venice Bitch of Diet Mountain Dew.  

En het visuele spektakel, vraagt u? Daar viel werkelijk geen touw aan vast te knopen. Niet alleen omdat het podium op een soort aftands boudoir leek – de openingstune bij het opkomen was allicht niet toevallig Nature Boy van Craig Armstrong, bekend uit Moulin Rouge – maar ook omdat er het hele concert lang zes dansers rond Del Rey, haar band en haar drieledig gospelkoor cirkelden van wie je je constant afvroeg wat ze daar eigenlijk liepen te doen. Hun choreografieën waren kinderlijk eenvoudig, hun props – er waren kamerschermen waar achter gedanst werd, er was een make-uptafel waar Lana Del Rey haar haar aan liet doen, er was een schommel die gebezigd werd tijdens Video Games – waren zo willekeurig dat je ze nauwelijks kon rijmen met de muziek.

In tijden van hypergestileerde popshows – Beyoncé, Dua Lipa, Rosalía – kwam Del Rey doodleuk met het meest random kijkstuk sinds lang. Een bewuste zet? Met Lana Del Rey, de popster die ook altijd een beetje antipop is geweest, weet je maar nooit. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze vooruitloopt op haar tijd.