Helse kreten, twerkende diva’s en een intergalactisch feestje op de eerste dag van We Are Open

Met suizende oren, verzuurde bilspieren en een schorre stem keren we terug van Trix, waar na uitstel de eerste dag van We Are Open doorging. Dit was onze avond.

Afrikaanse trommels en fluitende vogels lokten ons richting Club, waar het optreden van Reinel Bakole plaatsvond. Terwijl iedereen naar het podium staarde, begon Bakole haar optreden tussen het volk met een impressionant stukje dans. Met een kleed dat even goed op het metgala zou passen en moves zo vloeiend als stromend water pinde ze iedereens ogen meteen vast op haar. ‘Kom wat dichterbij’, zei ze na haar eerste lied. Ze zette haar show verder met een eigenzinnige mix van pop, jazz en R&B vergezeld door Afrikaanse invloeden en een gevoelige stem. Met een echo-effect op de micro klonk haar hoge zang net zo verleidelijk en dromerig als de saxofoon die in de nummers te horen was. Tegen het einde van de show verraste Reinel ons nog met wat a capella, waarin ze naast fragiele zang ook haar belting-capaciteit liet horen. Aan de hartjesogen van het publiek te zien, heeft Reinel Bokele heel wat harten veroverd tijdens haar show.

Van hartjesogen naar duivelse kreten

Onze volgende stop bevond zich bij Whorses, een noiserockgroep. Tijdens hun soundcheck lieten de gitarist en drummer hun zwaarste kreten weerklinken en trokken zo een groot publiek naar het podium in de Bar. Nog even een innige kus aan elk bandlid en zanger-gitarist Harry kon er aan beginnen. Hun korte nummers brachten stevige noiserock, alsook af en toe punkrock en waren qua zang gelijk verdeeld tussen de gitarist en de drummer. Whorses lijkt de tendens te hebben om zeer verrassende verschuivingen van ritme te maken in één en hetzelfde nummer, alsook nogal abrupte eindes aan de muziek te knopen. De striemende gitaren en headbangende bandleden lokten ten slotte nog een moshpit uit om punk-gewijs het optreden goed af te sluiten.

Hiphop diva

Dat de wild enthousiaste Miss Angel in de grootste zaal van Trix stond was wellicht een goede zet, want naast de vele toeschouwers vulde ook haar grote persoonlijkheid de zaal meteen. Na amper tien seconden kregen Miss Angel en haar indrukwekkende danseressen de voorste rijen al aan het twerken. Dat kan ook niet anders met haar aantrekkelijke mix van R&B en hiphop. Ook liet Angel zich vergezellen door andere artiesten uit de hiphopscene, waaronder Shaka Shams en Ella John. Met een stevige portie attitude rapte en danste ze onvermoeibaar haar uitgebreide repertoire alsof het niets was en wist ze bij elk nummer het publiek enthousiast te maken. Even onderzoeken of Miss Angel niet gewoon de dochter is van Beyoncé en Stefflon Don.

Feeërieke utopie

Hoewel de bierdrinkers bij het podium van het café nogal luidruchtig waren, overtrof de stem van Benjamin Abel & The Unrequired Love hen zonder moeite. De zanger, vergezeld door één veelzijdige muzikant, stak opera in een nieuw en ongezien jasje. Zowel zijn laagtes als hoogtes waren monumentaal, hoewel die laatste zijn woorden nogal onverstaanbaar maakten. De dromerige, sensuele muziek deed zowel het publiek als Benjamin zelf wegdromen naar een feeërieke wereld, waarin hij een soort van Cupido is. Wanneer hij in het publiek knuffels en kussen kwam aanmoedigen werd de opwinding groot en ontstonden er op de voorste rijen enkele kuspartijen. Dat raindrops on roses – gehalte van de zanger werd echter meteen daarna doorprikt wanneer hij compleet onverwachts overschakelde naar techno en hardrock. Schreeuwerige brutaliteiten vervingen zijn liefdevolle teksten en die zachte synthesizer van voordien was plots spoorloos. Alsof dat nog niet genoeg was, zette Benjamin plots een dramatisch huiltoneeltje op, waarna hij als een groot uitgevallen baby al snikkend ‘lalala’ zong. Hoewel Benjamin Abel & The Unrequiered Love een uitgebreid album en meerdere singles op zijn palmares heeft staan, stopte hij zijn show tien minuten te vroeg. Misschien wel bewust, om ons te laten bekomen van zijn hardrock-huil spektakel.

Intergalactisch hiernamaals

‘Waren zij niet met twee’, vroegen we ons af wanneer Andras Vleminckx de eerste drie minuten van het optreden solo op het podium stond. Misschien maar goed dat we hem even alleen zagen, want tijdens de overige 27 minuten van het optreden van Promis3 werd het onmogelijk onze ogen van zanger Brent Dielen te halen. Dat wil niet zeggen dat Andras niet interessant was, maar de ongelooflijk energieke en futuristisch-ogende zanger is zo betoverend dat je als toeschouwer nergens anders weet te kijken. Zijn lange platinum haren, glimmende make-up en het knuffelkonijn op zijn rug hielpen daar wellicht ook bij. Al na de eerste noot barstte het wildste feestje van de avond los. Misschien lag dat aan het uur – zij waren de afsluiter van de showcase – hoewel hun hard dance-achtige cyberpop ons ook om acht uur ’s ochtends had kunnen doen dansen. De surreële robotstem die in Future Funeral en vele andere nummers weergalmde, deed onze trommelvliezen trillen en bracht het publiek in een trance. Net of we met ons allen voor de poorten van het intergalactische hiernamaals stonden. Wij willen er alvast wel belanden.