Het avontuurlijk ingestelde Grizzly Bear gaf in de Ancienne Belgique een rijk concert met magische, maar ook enkele zwakkere momenten, waardoor we net niet helemaal werden weggeblazen.
DA GIG: Grizzly Bear in AB, Brussel op 4/11.
IN EEN ZIN: Grizzly Bear gaf een rijk, gevarieerd concert met magische piekmomenten, maar ook enkele lichte inzinkingen, waardoor we net niet helemaal warden weggeblazen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Yet Again’, ‘Shift’, ‘Gun-Shy’, ‘Foreground’, ‘Two Weeks’, ‘Knife’, ‘All We Ask’…
DIEPTEPUNTEN: geen, al voelden we tijdens ‘Lullabye’ en ‘A Simple Answer’ onze aandacht toch enkele keren verslappen.
BESTE QUOTE van Ed Droste: “Dankuuu! Zeg ik dat goed? Ach, Brussel is een internationale stad. Ik denk wel dat ik hier Engels mag spreken.”
Ook zonder radiohits speelt Grizzly Bear dezer dagen voor uitverkochte zalen. Een verheugende vaststelling, want met haar complexe mengvorm van folk, prog, indierock, psychedelische pop en experimentele elektronica, maakt de groep het de luisteraar lang niet altijd even makkelijk.
Met The National, Yeasayer, MGMT, Dirty Projectors, The Antlers en TV on the Radio is Brooklyn momenteel zowat het mekka voor dwarse en avontuurlijk ingestelde bands. Niet verbazend dus dat ook Grizzly Bear er een hol heeft gevonden.
Het kwartet brak drie jaar geleden door met zijn uitgekiende kamerpop-cd ‘Veckatimest’, die zelfs de Amerikaanse toptien wist te infiltreren. Sindsdien waren enkele leden ook solo actief: bassist en producer Chris Taylor maakte een plaat onder het pseudoniem CANT, terwijl zanger-gitarist Daniel Rossen eerder dit jaar een ep uitbracht. ‘Shields’, de vierde langspeler van de Beren, kwam er pas anderhalve maand geleden, na wat, naar verluidt, een moeizame bevalling was.
Niet dat je dat uit de muziek kunt afleiden. De songs zijn nog altijd ambitieus en rijk aan details: de subtiele arrangementen verwijzen af en toe naar Van Dyke Parks en Talk Talk, maar de dromerigheid van vroeger heeft inmiddels plaats geruimd voor een directer, helderder geluid. De meeste nummers werden door de hele groep geschreven en dit keer gaf Grizzly Bear ook meer gewicht aan de teksten. ‘Shields’ gaat over de barrières die we optrekken om onszelf te beschermen tegen de buitenwereld. We willen het liefst een onafhankelijk leven leiden, maar tegelijk zijn we bang om alleen te zijn. Dat confict staat op zowat alle tracks centraal.
Groove
De leden van Grizzly Bear staan bekend als multi-instrumentalisten. Niettemin werd de line-up tijdens de huidige tournee uitgebreid met een vijfde man, Aaron Arntz, op toetsen en trompet. Ed Droste en Daniel Rossen (allebei actief op gitaar en klavieren) stonden om beurten in voor de leadzangpartijen, maar eigenlijk werd een nummer zelden beëindigd door diegene die het was begonnen en voegden bassist Chris Taylor en drummer Christopher Bear voortdurend heerlijke harmonieën toe.
Het podium werd sober maar knap belicht met een zestiental lantarens die, zo leek het tenminste, in ballonnen verstopt zaten en via touwtjes op- en neer werden gelaten. Zowat alles uit ‘Shields’ kwam voorbij, maar tijdens de set, die een uur en drie kwartier duurde, was ook ruimte gereserveerd voor een substantiële hap uit ‘Veckatimest’ en enkele uitstapjes naar ‘Yellow House’.
Het concert begon met een gedreven ‘Speak in Rounds’ en de recente single ‘Sleeping Ute’ (bevreemdend ritme, klaterende gitaar, wild opspattende synths), waarbij de ambient-instrumental ‘Adelma’ als bruggetje fungeerde. In ‘Cheerleader’ hoorden we echo’s van 10cc en XTC, terwijl het onweerstaanbare ‘Yet Again’ herinnerde aan The Beatles ten tijde van de Dubbele Witte. De drummer en de op dwarsfluit, klarinet en saxofoon dubbelende bassist legden een strakke groove, waardoor melodieuze, met transparant gitaarwerk versierde liedjes als ‘Gun-Shy’ en ‘Ready, Able’ aanzienlijk forser klonken dan in hun cd-versies.
Folk en doowop
Zowel de majestueuze pianoballad ‘Foreground’ als het door blazers aangevuurde ‘What’s Wrong’ werden van kleurrijke samenzang voorzien. In ‘While You Wait For The Others’ en het bijzonder catchy ‘Two Weeks’ staken de koortjes zelfs The Beach Boys naar de kroon. Ronduit prachtig was ook ‘Shift’, een folky, akoestisch nummer uit ‘Horn of Plenty’, toen Grizzly Bear nog een soloproject van Edward Droste was.
In ‘Knife’, de eerste, naar doowop lonkende bis, mocht Chris Taylor zijn hoge falset demonstreren. In het veerkrachtige ‘On A Neck, On A Spit’ hadden vooral de gitaren het voor het zeggen en met een sober, akoestisch ‘All We Ask’ werd het publiek naar bed gestuurd. “We kunnen jullie niet genoeg bedanken voor het feit dat jullie op een zondagavond zo massaal zijn uitgerukt”, wilde een duidelijk geëmotioneerde Droste nog kwijt.
Grizzly Bear gaf in de AB een rijk concert met magische, maar ook enkele zwakkere momenten, waardoor we net niet helemaal werden weggeblazen. Dat neemt niet weg dat we goed begrijpen waarom Jonny Greenwood van Radiohead de Grizzly’s zijn favoriete band van het ogenblik noemt.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Speak in Rounds / Adelma / Sleeping Ute / Cheerleader / Lullabye / Yet Again / Shift / A Simple Answer / Gun-Shy / Ready, Able / I Live With You / Foreground / While You Wait For The Others / What’s Wrong / Two Weeks / Half Gate / Sun In Your Eyes // Knife / On A Neck, On A Spit / All We Ask .
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier