Ze heeft heel wat classics op haar naam staan, maar: die dateren wél al van zeer lang geleden. Op de vraag of Grace Jones vandaag nog relevant is zijn we, na haar passage op Cactus, geneigd een negatief antwoord te geven. Het optreden van de 67-jarige Jamaicaanse diva was namelijk in meer dan één opzicht een aanfluiting.
Zoals je van een gewezen topmodel kon verwachten, was de show van Grace Jones in Brugge een aaneenschakeling van verkleedpartijen. Maar de bodypaint, de excentrieke outfits, de waaiers en de futuristische hoofddeksels hadden eigenlijk maar één functie: ze moesten de aandacht afleiden van het feit dat de stem van de zangeres het inmiddels voorgoed had laten afweten.
Het begin van de set schiep nochtans verwachtingen. La Jones opende prima met het van Iggy Pop geleende ‘Nightclubbing’ en ook ‘This Is’, uit haar recentste maar alweer van 2007 daterende cd ‘Hurricane’, klonk zoals in haar grote dagen. Dat was mede de verdienste van haar degelijke band, die doorgaans strak, repetitief en een beetje dubby uit de hoek kwam.
Tijdens ‘I’ve Seen That Face Before’, haar bewerking van Astor Piazolla’s ‘Libertango’, ging het echter mis. Grace Jones zong vals en slaagde er nauwelijks in de oorspronkelijke melodie te reconstrueren. Nog een geluk dat er een dameskoortje op het podium stond om de artieste tijdens haar gênantste momenten rugdekking te geven.
Een zekere aanstellerigheid was Jones niet vreemd. Ze zeurde over het licht dat pijn deed aan haar ogen, en deelde, als een echte diva, bevelen uit aan haar entourage. ‘Bring me a glass of red wine’ sommeerde ze. En even later: ‘Bring me some fucking oysters’. Meestal werd ze op haar wenken bediend, maar het publiek kwam er helaas minder goed van af. Voor haar beschamende ‘vertolking’ – ‘verkrachting’ is een beter woord- van Edith Piafs ‘La vie en rose’ is geen mantel der liefde groot genoeg. Ook ‘Private Life’ van The Pretenders en ‘Love is the Drug’ van Roxy Music, op plaat destijds zeer geslaagd, kregen een ellendige elastiekbehandeling die ieder leven uit de songs zoog.
Tijdens het nieuwe ‘Shenanigans’ voerde Grace Jones een lenige paaldanser ten tonele, maar toen ze, halverwege ‘My Jamaican Guy’, zelf een acrobatisch kunstje wilde uithalen, maakt ze een weinig gracieuze val. Het bleek gelukkig minder erg dan gevreesd: “Dit heb ik altijd al eens willen doen”, grapte de zangeres. “Ik dacht: laat ik maar eens Evil Knievel nadoen.” Haar a capellaversie van ‘Amazing Grace’, was niet meer dan een poging om haar gezichtverlies te compenseren.
Er volgden nog sterk ingekorte versies van ‘Pull Up to the Bumper’ en ‘Slave to the Rhythm’ -op zich prima songs- maar helaas: Jones’ geneuzel had volstrekt niets meer met zingen te maken. Gelukkig was er nog het confettikanon, om een en ander alsnog feestelijk af te ronden.
“I’ll be back”, dreigde Grace Jones nog tot afscheid. Het vooruitzicht alleen al deed ons naar het vlugzout grijpen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier