Een concertavond voor liefhebbers van scheurende gitaren en paniekaanvallen.
Het meest knarsende, dissonante rockalbum van vorig jaar? Dat zou wel eens Most Normal kunnen zijn, de derde plaat van de Ierse noiserockband Gilla Band (vroeger bekend als Girl Band). Nog meer dan vroeger leek de groep bijna elke vorm van melodie te schuwen, ten voordele van schurende texturen en een zanger die constant op het randje van een emotionele inzinking lijkt te staan. Met andere woorden, het beloofde geen opbeurende avond te worden in de Botanique.
Tussen bloedgeil en wanhopig
Als openingsacts stond een van de spannendste nieuwe acts in de noiserockscene gepland. Al kan je de New Yorkers van Model/Actriz strikt genomen misschien geen nieuwkomers meer noemen. Het kwartet werd al in 2016 opgericht, maar loste sinds haar geboorte slechts schaars een handvol ep’s en losse singles. Eerder dit jaar kwam de groep alsnog met langspeeldebuut Dogsbody op de proppen, wat ons betreft een van de interessantste gitaarplaten van het jaar. De groep specialiseert zich in een combinatie van dancepunk en noiserock, waarbij springerige basriffjes en angstaanjagende gitaarherrie hand in hand gaan. Kers op de taart zijn de vocals van frontman Cole Haden, die constant tussen bloedgeil en wanhopig schipperen, op een manier die enkel Jamie Stewart van Xiu Xiu hem voordoet.
Ook het voorkomen van Haden drukte die emotionele verwarring uit. In goudglimmende discokleren, theatraal nippend van zijn glas rode wijn, haalde hij zijn meest sensuele dansmoves boven op beukende noiserocknummers als Donkey Show en Crossing Guard. Niet dat die volledig ongepast overkwamen. Zo is het onmogelijk stilstaan op de aanstekelijke ritmes van bijvoorbeeld Mosquito, hoe emotioneel uitputtend het mantra “with a body count higher than a mosquito” ook gezongen wordt. Moeilijker om op te bewegen was dan weer Maria, dat drie minuten klinkt als de minihartaanval die je ervaart wanneer je bureaustoel iets te ver naar achteren leunt en je tegen de grond lijkt te smakken. Dat angstaanjagende sound design, samen met de zin “holds me with eyes that sing, I am not the man for him”, schetst een wel erg mistroostig beeld van Hadens liefdesleven.
Model/Actriz kreeg slechts een halfuurtje speeltijd, maar zorgde ervoor dat elke minuut telde. Zonder veel poespas werden de nummers, uitsluitend uit Dogsbody, aaneengeregen tot een visitekaartje van jewelste. Noiserockfans, hou deze band in de gaten.
Rock met technotexturen
“I’m in between breakdowns, constantly in recovery” kermt Gilla Band-frontman Dara Kiely op Post Ryan, de afsluiter op nieuwste wapenfeit Most Normal. Daarmee weet hij perfect het geluid van de groep te vatten. De ruisende, atonale rock laat je constant op het puntje van je stoel zitten, maar komt zelden echt tot uitbarsting, waardoor je als luisteraar constant in een geagiteerde staat blijft zweven. Om die reden was het ook toepasselijk dat hij een pak statischer op het podium stond dan Cole Haden voorheen deed. Bij hem geen danspasjes, maar de uitstraling alsof hij een speech moest geven op een trouwfeest waar hij eigenlijk vermoedt dat alle familieleden hem haten. Dat hij de setlist slordig op zijn hand had geschreven en af en toe onhandig moest kijken welk nummer hij nu moest zingen, versterkte de gespannen sfeer alleen maar.
Door de manier waarop Gilla Band zich niet focust op melodieën, maar op texturen, heeft hun muziek een verwantschap met een eerder onverwacht genre: techno. Niet voor niets coverde deze band ooit de clubhit Why They Hide Their Bodies Under My Garage van modulaire technoheld Blawan. Die cover bleef in de Botanique helaas achterwege, maar de sporen van het genre waren constant merkbaar. Het zat in de zoemende beat van Post Ryan, de stuwende ritmes in Going Norway en in de wiebelende bassen van The Weirds. In tegenstelling tot bij techno was het hoofddoel van Gilla Band echter niet om het publiek te doen dansen. De hypnotiserende ritmes en texturen worden volop ingezet om het gevoel van onbehagen te benadrukken.
Splinterbommetjes
Dat wil echter niet zeggen dat er helemaal niet bewogen werd in de Botanique. Het hitje Lawman, met een voor Gilla Bands doen opvallend catchy gitaarmotiefje, slaagde er bijvoorbeeld in om een hoop enthousiasteling aan het springen te krijgen. Daarnaast bestond de setlist uit veel korte nummers die elkaar in sneltempo opvolgden. Ter illustratie: The Cha Cha Cha duurt nog geen halve minuut. Qua sound zat er niet enorm veel variatie in de nummers, maar door korte splinterbommetjes op het publiek af te vuren en zo constant van ritme te switchen kon de verveling nooit toeslaan.
En zo ging Gilla Band anderhalf uur door, als een paniekaanval die een eeuwigheid lijkt te duren maar in werkelijkheid even abrupt weer voorbijgaat als dat hij begon. Tere hartjes zullen zich bij Gilla Band wellicht niet op hun gemak voelen, maar de masochisten onder ons verlieten de zaal weer een adrenalinekick rijker.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier