Gent Jazz, dag 7: dEUS zorgt voor groots slotakkoord

Vier keer mocht de Gentse tandem BeraadGeslagen! (goeie naam!) de Garden Stage op vandaag. Tussen de acts op het hoofdpodium in telkens een klein half uurtje. BeraadGeslagen is een samenwerking tussen Fulco Ottervanger (oa De Beren Gieren) en Lander Gyselinck (van STUFF-faam), het duo bracht dit jaar een eerste titelloze EP uit. “Eigenlijk zijn we al tien jaar samen bezig, maar nu pas komen we er bovengronds mee”, zegt Fulco. Nadat hij eerder het podium opstapte met een “Goeiemorgen”, om 19u50 ’s avonds. Meteen werd duidelijk: dit zijn eigenzinnige dwarsdoeners. Dat bleek ook het geval tijdens de vier nummers tellende set. Starten deed BeraadGeslagen met een stuk voorgelezen proza, waarbij Fulco geregeld dissonante kreten door de micro joeg en Lander naast hem aan wat knoppen stond te draaien. Spielerei, maar niet van de soort die wij onder de categorie muziek plaatsen. Dat werd het wel zodra Lander achter zijn drumstel kroop en bewees waarom hij vorig jaar nog een MIA voor beste muzikant in ontvangst mocht nemen. Een veelzijdige drummer met daarbovenop nog eens tonnen charisma. Fulco zette zich dan weer achter de keyboards. Een constellatie die bij hun beider kwaliteiten past, maar echt aangenaam werd het nooit. De drumpartijen van Lander zorgden geregeld voor een streepje ritme en herkenbaarheid, maar al te vaak bleven de ‘songs’ hangen in ietwat arty-farty experimentjes.

Een vreemde combinatie met de gezapige picknickzone die de Garden Stage is. Neen, leuk voor hen wellicht, minder voor het publiek, dat er trouwens geïntrigeerd maar apathisch naar stond te kijken. “Een ode aan het prutserschap” en “We willen ongrijpbaar blijven”, vertelden Fulco en Lander in een interview met Focus over hun eerste EP. In die optiek was de passage op Gent Jazz zeker geslaagd.

Mike Hadreas (34), aka Perfume Genius, is geen doorsnee act. Hij verdeelt. Pathetisch en theatraal volgens de ene, geniaal en authentiek volgens de andere. De vorige keer dat we hem bezig zagen was op de Feeërieën twee jaar geleden. Geen heroïsch concert. Dat was deze keer alvast een pak beter.

Helemaal in het wit gehuld begon Hadreas met enkele funky moves op Gay Angels, een nummer uit debuutplaat Learning (2010). Met My Body en Longpig plukte hij vervolgens uit het meer duistere eighties synthgeluid van zijn recentste album Too Bright. Het fragiele Lookout, Lookout werd een eerste hoogtepunt. Een werv(el)ende start van Perfume Genius, die anno 2016 heel anders op een podium staat dan die van Learning, zes jaar geleden. Toen durfde de Amerikaan amper de zaal in te kijken en verstopte hij zich haast achter zijn piano, helemaal in zichzelf gekeerd. Dat is nu anders: Hadreas kijkt het publiek recht in de ogen en waagt zich geregeld aan een dansje, met enkel de microfoon als compagnon. Geen instrument meer nodig om zich achter te verstoppen.

De set kende een kleine dip naar het midden toe, maar eindigen deed Perfume Genius groots met de winnende tandem Fool en Queen. Twee recente en straffe songs die tonen tot wat deze frêle jongen allemaal in staat kan zijn. Alleen merkten we na drie albums al dat het authentieke er soms wat van af is voor Hadreas. Muziek lijkt wel een job geworden, niet langer een uitlaatklep. Dat hij op het einde aan zijn bandleden hardop vroeg welke dag het was alvorens ons nog een fijne zaterdag te wensen, bevestigde (helaas) ons vermoeden. Aan een rotvaart joeg onze vriend uit Seattle 21 nummers doorheen de setlist, in amper een uur. Iets te veel om zijn gevoelige muziek echt tot in de ziel te laten insijpelen.

Veel toehoorders bleken nadien nochtans een heel andere mening toegedaan. Wie Perfume Genius voor het eerst ziet, wordt vaak van zijn sokken geblazen door ’s mans doorleefde stem (‘Die mens heeft precies al wat miserie gekend’, hoorden we een nieuwe fan achteraf verklaren), theatrale uitdrukkingen en emotionele songs. Misschien treedt na drie concerten van Perfume Genius ook bij ons al enige gewenning op…

Afsluiter van deze vijftiende editie van Gent Jazz: die eer was weggelegd voor dEUS. De Antwerpse band rond Tom Barman kwam er voor een laatste herneming van zijn Soft Electric Tour. “De twintigste en de laatste show”, vertelde Barman. Vooral voor hem was deze stripped down versie van dEUS een plezier. De basis, daar waar het allemaal mee begon, verklapte hij al in verschillende interviews. Een stem, een gitaar, een song. Een leuke verademing om nummers te kunnen brengen die anders nooit in de setlist steken wegens ‘niet passend in de vibe van het touren’.

De conclusie van deze laatste Soft Electric-show: dEUS bewees zichzelf een gROTE dienst met deze tournee. Ontdaan van alle chaos en bombast toont België’s meest invloedrijke rockband -voor deze gelegenheid gezeten op barkrukken en met een theatergordijn in hun rug- van de voorbije twintig jaar nog nadrukkelijker wat voor een grandioze songs ze eigenlijk in huis hebben. Een band ook die perfect op elkaar ingespeeld en uitgebalanceerd is, waarbij ieder zijn rol krijgt en vervult. Soms is het Alan Gevaert die uitblinkt met een groovy basslijn, soms Mauro Pawlowski met een catchy gitaarriff of heldere backing vocal, vaak Stephane Misseghers met zijn pulserende drumpartijen en prima tweede zangstem. Of Klaas Janszoons, manusje van alles, die met zijn viool of pianospel de gevoelige ballads meermaals dat extra zetje richting extase gaven.

Het contrast met de voorgaande acts op het hoofdpodium bleek enorm: geen spatje twijfel te herkennen, maar een zelfverzekerde groep, die weet dat ze ook voor een aandachtig, zittend publiek niet door de mand zal vallen. Hoogtepunten te over: Magdalena, Seven days, Seven weeks, Smokers Reflect…

Tom Barman vond het zelf een prachtige avond, liet hij weten. Eentje die zijn dag alsnog goedmaakte nadat hij met een zwaar gemoed was opgestaan, zo bekende hij. De staande ovatie en het voetengestamp op de plankenvloer van Gent Jazz was er eentje voor dEUS, dat met Bad Timing, Serpentine en Nothing Really Ends een gepaste bisronde neerzette en zo Gent Jazz toch nog zijn gedroomde slotakkoord bezorgde. Respect!

Matthias Stockmans