Gent Jazz, dag 6: Blackwave en TheColorGrey doen de Bijlokesite daveren

Met artiesten als Spreej, TheColorGrey en Blackwave op het programma, richtte de zesde avond van Gent Jazz zich op jonge, charismatische hiphop van eigen bodem.

De tijd waarin Gent Jazz uitsluitend jazzartiesten in de enge zin van het woord programmeerde, is al lang voorbij. Tien dagen lang staan er muzikanten van diverse genres op het podium aan de sfeervolle Bijlokesite. Gisterenavond trok de organisatie resoluut de kaart van de hiphop. En wat voor hiphop. Met al dat jonge talent op de affiche, vroegen we ons meer dan eens af waarom de avond niet uitverkocht was.

Verloren zoon

‘Rap is een lifesaver.’ Het was niet de enige tekst van Spreej (***) die bleef hangen toen hij gisteren om vijf uur stipt de avond opende voor een relatief mager publiek. In zijn geval mogen we die oneliner letterlijk nemen: het alias van Christophe Caboche, die kort na zijn debuut aan de zijde van Safi tien jaar geleden vlotjes een platencontract binnenrijfde en radiohits maakte, leek jarenlang in rook te zijn opgegaan.

Dat de rapper de draad na vijf jaar radiostilte weer oppikt, dankt hij onder meer aan Johannes Verschaeve (The Van Jets). Terugkeren doet hij met Lostboydemigod, de song die op ep TFOH en eerder dit jaar ook op debuutalbum En nu belandde. De Gentse rapper ging er een samenwerking met Lefto voor aan en kreeg op Gent Jazz met het nummer de handen in de lucht.

Van verloren zoon naar halfgod dus, en ook dat mogen we letterlijk nemen. Naast dreunende bassen, rauwe melodieën, en een karaktervol Gents accent, mat de van zelfvertrouwen blakende Caboche zich halfgodallures aan zonder arrogant over te komen. Zelfs de woorden ’tajine vol couscous’, die hij vol overgave rapte in het aanstekelijke Persian, klinken cool als ze uit zijn mond komen.

Nog opvallender was het rondje dat Caboche al rappend door de zaal wandelde. Spreej is enorm op zijn gemak wanneer alle aandacht op hem is gericht, een eigenschap die hem ongetwijfeld nog ten goede zal komen wanneer hij grotere podia zal betreden. Al voelde de set, die louter bestond uit rapper en dj, met momenten wat sober aan, toch pakte Spreej het publiek op een heel kalme manier in. Dat doen niet veel rappers hem na.

Voorzichtig

‘Hello guys, my name is Gaidaa.’ De 22-jarige soulzangeres Gaidaa (****) barstte terstond in lachen uit toen het publiek uitbundig juichte, een lach die voor de rest van de set niet meer van haar gezicht weg te slaan was.

Het was datzelfde ongerepte enthousiasme waarmee Gaidaa haar muzikale entree maakte op het YouTube-kanaal Colors met Morning Blue, waarin ze de vocale acrobatiek van Alicia Keys kruist met de gevoelige soulpop van Lianne La Havas en het fluwelen timbre van Jorja Smith. Maar die referenties komen zelfs niet in de buurt van de sound waarmee deze jonge, Soedanees-Nederlandse vrouw ons gisteren voor het eerst live verraste.

Geflankeerd door elektrische gitaar, knoppen en keys, opende Gaidaa haar set van achter haar microfoonstatief, waarvan ze zich tijdens haar tweede song al bevrijdde om – met enige voorzichtigheid – te dansen en enkele glasheldere vocale bokkensprongetjes te nemen.

Hoewel we op basis van haar performance moeilijk konden bevatten dat dit de eerste keer was dat Gaidaa optrad, verraadde de voorzichtige onwennigheid waarmee de jonge zangeres het publiek aansprak dat wel. Hoewel die bescheidenheid het geheel van een zekere spontaniteit voorzag die we bij meer ervaren artiesten vaak moeten missen, kwam dit bij momenten ook nogal stuntelig over.

Maar wat we het meest betreurden, was het afgeleide publiek voor wie Gaidaa haar set bracht. Noch haar gevoelige cover van Crazy – het platgedraaide radiohitje van Gnarls Barkley uit 2006 – noch het fluwelen A Storm on A Summer’s Day dat haar al 12.5 miljoen streams op Spotify opleverde, kon de aandacht van een deel van het publiek langer dan een halve minuut vasthouden.

Ons persoonlijke hoogtepunt was I Like Trouble. Heerlijk hoe die song op drie minuten tijd uitgroeit van fijnbesnaarde bedroom pop tot een geduchte meezinger. Een nummer dat smeekt om meegebruld te worden door een hele festivalweide.

Justin Timberlake

Ooit al eens een festivaltent gezien vol zittende mensen die hun armen op en neer bewegen? Het gebeurde bij zowat ieder nummer van de set van Antwerps hiphoptalent TheColorGrey (****). Tijdens afsluiter On & On lukte het hem zelfs om de helft van de tent van zijn stoel te laten springen.

Will Michiels, ook wel Grey, heeft dan ook een uitstekende livereputatie. Nog voor het verschijnen van zijn debuutplaat Rebelation in 2017 had hij al een contract bij Warner Music Benelux op zak. En sinds gisteren begrijpen we weer iets beter waarom: die stem, die uitstraling, die moves. We zagen gelijkenissen met topentertainers zoals Justin Timberlake. Grappig toeval wil dat Michiels tijdens zijn set ook effectief Rock Your Body begon te spelen.

De rest van de set was doorspekt met songs uit Overcome, Michiels’ meest recente album dat vorig jaar verscheen en waar intussen ook een instrumentale versie van uitkwam. Wat bleef hangen: het opgewekte Suitcase en het melancholischer Lost In My Thoughts. Onze favoriet was What’s New, waarin strakke beats virtuoos werden voortgedreven door funky gitaar en synths in de strofes, om uit te monden in een donker, lichtjes distorted refrein. ‘Say “**** Corona”!’, klonk het. U kunt onze reactie al raden.

Truken

We vroegen ons af of de mannen van Blackwave (*****) het publiek even enthousiast uit haar stoel zouden krijgen. Het Antwerpse hiphopduo rond Willem Ardui en Jean Atohoun bereikte in 2018 naam en faam met single Elusive, dat met om en bij de 15 miljoen streams op Spotify een uitschieter in hun oeuvre blijft. Eind 2019 brachten ze Are we still dreaming? uit, de debuutplaat die door de pandemie nooit live voorgesteld kon worden.

Ondertussen ligt de volgende plaat al klaar, waarvan enkel Recluse tot nu toe werd gelost. Maar Blackwave was in een vrijgevige bui en stelde drie nieuwe nummers in première aan ons voor. Hoe dat klonk? Opnieuw kwamen er jazzy instrumentals aan te pas die gestut werden door groovy beats. Ook de beklijvende rap van Atohoun, de charmante zang van Ardui, en catchy songteksten ontbraken niet. Kortom: het ziet ernaar uit dat de nieuwe plaat van Blackwave uit een gelijkaardig vaatje zal tappen als hun debuut. En daar is niets mis mee.

Tegen de tijd dat het duo haar oude, bekende werk aansneed, was het hele publiek recht gesprongen om – op veilige afstand – de ziel uit haar lijf te dansen. Samen grooven op The Antidote, raven op Up There en rondstuiteren op Swish: het waren welgekomen momenten na een lange lockdown.

Het moet gezegd dat de jonge Antwerpenaren een uitstekende podiumact zijn. De zeskoppige jazzband waarmee ze zich omringen en die ons gisterenavond meermaals op uitstekende solo’s trakteerde, is een meerwaarde. Ook het enthousiasme en de dynamiek tussen Ardui en Atohoun werkten aanstekelijk. Ondertussen kennen de twee dan ook de truken van de foor. Aftellen naar de drop, het publiek induiken: het waren allemaal manieren waarmee het duo Gent Jazz opwarmde voor bisnummer Big dreams.

Afsluiten deden we met Elusive, waarbij we de immer prachtige zin ‘I just want it to be over, but I don’t wanna get over you‘ a capella meezongen terwijl we de zaklampjes van onze smartphones massaal van links naar rechts lieten bewegen. Na zo’n bom van een optreden was het wel duidelijk: vanavond was TheColorGrey de lont, en Blackwave de explosie. Opnieuw: waarom was deze avond niet uitverkocht?