In september verschijnt zijn langverwachte tweede plaat Sahar, waarop hij voor het eerst oud speelt. U kan er dus van op aan dat Tamino, een Antwerpenaar met Egyptische roots, zijn Arabische achtergrond nog verder zal exploreren. Op Pukkelpop kregen we alvast een bescheiden voorsmaakje.
Sinds hij vier jaar geleden kwam aankloppen met zijn fraaie debuut-lp Amir zijn voor Tamino talloze poorten opengegaan. Hij werd aan de boezem gedrukt door Britse kranten als The Independent en The Sunday Times, verzamelde een internationale fanbase, werkte samen met Colin Greenwood van Radiohead (die op Pukkelpop trouwens vrij anoniem de bas beroerde in zijn band) en trad net nog op in Londen, New York en Philadelphia.
Tamino is niet alleen een geweldige zanger met een wendbare stem die onvermijdelijk aan die van Jeff Buckley herinnert, hij heeft ook een timide maar mysterieuze uitstraling die zeker de dames in het publiek niet onverschillig laat. Toch toonde de zanger zich allesbehalve behaagziek: hij zei niet veel (‘Lang geleden, blij jullie weer te zien’, dat was het zoal) en zijn nummers werden vrij lang uitgesponnen. Na een poosje werd het geroezemoes in de tent zo luid, dat zijn songs er zelfs door dreigden te worden overstemd.
De echte fans luisterden wél ademloos naar de oude en nieuwe songs uit de set en eens te meer was duidelijk dat de magie van Cigar, Tummy of Indigo Night nog lang niet was uitgewerkt. In Haibibi hingen de noten zo duizelingwekkend hoog in de boom dat alleen de allergrootste zangers erbij konden. Voor Tamino leek het een fluitje van een cent. Toen het geestdriftige applaus bleef aanhouden, was de man tot niet méér dan een verlegen glimlach in staat. Maar het publiek lag gedwee aan zijn voeten. En daar lag het goed.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
