Geen grote verrassingen bij Felicia Atkinsons prima nieuwe soundtrack voor ‘Les Yeux Sans Visage’

Sommige projecten in het Videodroomleuk van Kunstencentrum Viernulvier doen je een cultfilm op een compleet nieuwe manier beleven. Felicia Atkinson koos voor een minder verrassende, maar daarom geen slechte aanpak bij Les Yeux Sans Visage van George Franju.

Wat is de meest iconische gezichtstransplantatie uit de filmgeschiedenis? De kans is groot dat je nu denkt aan Face/Off, de actiefilm waarin de smoelen van John Travolta en Nicolas Cage verwisseld worden. Lang daarvoor was er echter al Les Yeux Sans Visage, de Franse cultfilm die George Franju in 1960 uitbracht. Destijds werd de film niet bijzonder gewaardeerd, maar doorheen de jaren bereikte de Cocteau-achtige horrorfilm een cultstatus. Onder de fans vinden we bijvoorbeeld Pedro Almodóvar, die zich er uitgebreid door liet inspireren in zijn eigen film The Skin I Live In. Ook pianist, componist en elektronisch producer Felicia Atkinson bewondert de film. Die laatste mocht in het kader van Videodroom een nieuwe soundtrack bij de cultklassieker brengen.

Les Yeux Sans Visage gaat over Dokter Génessier, een chirurg die deels Jeff Hoeyberghs, deels Victor Frankenstein is. Hij veroorzaakte een auto-ongeluk waarin zijn dochter Christiane ernstig verminkt raakte in het gezicht. De Dokter voelt zich schuldig omdat hij de schoonheid van zijn dochter voor altijd heeft doen verdwijnen. Of niet? Om dit probleem op te lossen, bedenkt Dokter Génessier samen met zijn vrouw een plan: ze ontvoeren jonge, mooie vrouwen om hun gezichten chirurgisch te verwijderen en aan hun dochter te geven.

Strikt genomen is Les Yeux Sans Visage een horrorfilm, maar echt griezelig kan je hem niet noemen. Al ziet de scène waarin Franju een gezichtstransplantatie toont er meer dan zestig jaar later nog steeds venijnig uit, en het emotieloze masker dat Christiane draagt om haar afgepelde gezicht te verborgen bezorgt de kijker nog steeds rillingen. Verder roept de film eerder melancholie op dan angst. Doorheen de film zie je Christiane worstelen met de plannen van haar ouders. Niet alleen omdat er onschuldige vrouwen met hun leven voor moeten betalen. De vraag is ook waarom haar schoonheid zo belangrijk is? Op die manier werpt Les Yeux Sans Visage vragen over genderrollen en vrouwenemancipatie op.

Heel verrassend was de nieuwe soundtrack die Felicia Atkinson bij de film bracht niet. Doorheen de hele speelduur focuste ze zich voornamelijk op spaars gebruikte, sinistere pianoklanken. Een beproefd horrorrecept, een beetje cliché, maar Atkinson bewees opnieuw dat het ook gewoon werkt. Het ietwat kale geluidslandschap maakte de film net een tikkeltje mysterieuzer. Al waren de beste momenten die waarop Atkinson haar piano de rug toekeerde om op haar elektronische synthesizer te spelen. De klanken die ze hierop voortbracht klonken een pak mistroostiger, wat de emotionele lading van de film ten goede kwam.

Atkinson bracht gewoon een filmische soundtrack. Geen radicaal nieuwe ondersteuning die van een oude film een compleet nieuwe beleving maakte, zoals KMRU dat met Night of the Living Dead deed, gewoon prima vakmanschap.