De Puertoricaanse Gentenaar Gabriel Rios mag enkele jaren geleden dan naar New York zijn verkast, tot nader order wordt hij doodgeknuffeld door het Vlaamse publiek. Het Minnewaterpark stond tijdens zijn optreden dan ook volgepakt met mensen die hun meest gespitste oren hadden meegebracht.
“Ik heb de laatste tijd veel getoerd en veel kleine concertjes gegeven”, zei Rios. “Het doet dus enorm veel deugd naar hier af te zakken en te merken dat er zoveel volk is opgedaagd.”
Sinds de zanger zijn geluk ging beproeven aan de overkant van de Atlantische oceaan, herbegon hij zijn carrière met een schone lei en maakte hij er een punt van zijn ambacht verder uit te puren. Dat resulteerde vorig jaar in ‘The Marauders’ Midnight’, een overwegend akoestische plaat met sober vormgegeven luisterliedjes.
Ook op Cactus bleef Gabriel Rios trouw aan die formule. Van de Latijnse percussie, die vroeger één van zijn handelsmerken was, viel dus geen spoor meer te bekennen. De artiest, die zichzelf op gitaar begeleidde, liet zich enkel bijstaan door een celliste en een contrabassist. Toch had hij ook enkele blazers meegebracht, om zijn liedjes occasioneel van wat extra versieringen te voorzien.
Nummers uit zijn jongste cd, zoals ‘Gold’ en ‘Swing Low, werden afgewisseld met ouder werk, zoals het compleet hertimmerde ‘Broad Daylight’, dat voor de gelegenheid op een rockabilly-groove was geplant. Maar Rios bracht ook enkele van zijn meest geliefde covers mee: het van Jimi Hendrix geleende ‘Voodoo Chile’, waarmee hij zijn set opende, en ‘El Carettero’, een Cubaanse klassieker van Guillermo Portabales, die als hekkensluiter dienst deed.
“Ik wou dat ik dit zelf geschreven had”, verzuchtte Gabriel Rios nog. Maar hij hoefde zich beslist geen zorgen te maken. Want zoals hij in Brugge overtuigend bewees, viel er ook uit zijn eigen songcatalogus een alleraardigst concertje te puren.
