Een sobere bezetting op het podium gisterenavond. Toch leken een contrabas, cello, gitaar en stem voldoende om de massa voor het hoofdpodium van de Lokerse Feesten van bij de eerste noot te bekoren. Eenvoud siert Gabriel Rios’ nieuwe plaat ‘The Marauder’s Midnight’, maar ook live houdt die mysterieuze atmosfeer stand.
Drie bescheiden mensen betraden het podium in alle eenvoud gisterenavond op de Lokerse Feesten. Het is zijn bedoeling, zo vertelde Gabriel Rios het publiek, om zo vaak mogelijk volledig akoestisch te gaan. De Puerto Ricaanse artiest heeft duidelijk niet meer nodig om de harten en masse sneller te doen slaan.
Zwoele western
Zijn metgezellen op het podium zijn een getalenteerd muzikantenkoppel dat hij in New York leerde kennen. Meteen ook de locatie waar – na drie jaar muzikaal herbronnen – zijn recentste plaat ‘The Marauder’s Midnight’ tot leven kwam. Een jaar lang laat Rios elke maand een nieuw nummer op ons los. Of hoe de back-to-basics singer-songwriter ieders aandacht weet vast te houden.
Subtiel, maar zeker, werd het trio even later bijgestaan door drie extra muzikanten. Maar de koperblazers vormden een belangrijke meerwaarde zoals ze u zo terug naar een Amerikaanse jazzbar zo’n 80 jaar terug in de tijd meesleurden. Dat, of u waande zich in een western die voor de gelegenheid een zwoel decor kreeg met een zuiderse ondertoon.
Het was nochtans niet niks, zo vroeg het podium moeten innemen. Maar om 19u al was het terrein volgestouwd met nieuwsgierige muziekliefhebbers. Een mooie prestatie, het leek de eerste keer dat de Lokerse Feesten op zo’n vroeg tijdstip zo veel volk wisten aan te trekken.
Zuiderse Man in Black
‘So do you feel like singing?’, vroeg Rios het stille publiek ergens halverwege de set. Of wachtte iedereen liever tot de zon onderging om los te komen? Nee, daarop hoefde niemand te wachten. Met een opzwepende alternatieve versie van zijn 2004-hit ‘Broad Daylight’ kon Gabriel Rios de rustige festivalgangers beroeren. Even leek een zuiderse Man in Black op het podium te zijn neergedaald.
Toegegeven, het publiek miste wat dynamiek. Maar de ontspannen knikkende hoofden, naar de hemel gerichte gesloten ogen en zachtjes wiegende in elkaar verstrengelde koppels gaven aan dat het om een genietende stilte ging. Even kon iedereen op de zweverige melodieën uit verre oorden wegdromen.
Uit extase wakker geschud
En dat bleven we doen, ook toen het eerste nummer van de nieuwste plaat, ‘Gold’, werd ingezet. Van bij het begin had Gabriel Rios iedereen in zijn greep en hij was duidelijk niet van plan los te laten. Zelfs de netjes geplaatste stiltes werden overstemd met gejuich van de enthousiaste menigte. Misschien hadden zijn charmante glimlach en compliment – ‘de Lokerse Feesten zien er beter uit met jullie erbij’ – er iets mee te maken, maar laten we erkennen dat het toch vooral de magie van zijn muziek was die het publiek kon betoveren.
Uiteindelijk kon het laatste nummer het publiek uit zijn extase wakker schudden. Met ‘El Carretero’ – een klassieker van Buena Vista Social Club, favoriet nummer van zijn grootvader en teruggreep naar zijn roots – kwamen de sensueelste danspassen bij iedereen naar boven. En of dat we het warm kregen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier