Na een stilte van zes jaar verscheen vorige maand de derde langspeler van Forest Swords, de nom d’artiste van DJ, producer en elektrocomponist Matthew Barnes uit Liverpool. Meteen de aanleiding voor een tournee die hem ook naar het bovenzaaltje van de AB bracht.
HET CONCERT: Forest Swords in de ABClub, Brussel op 20/11.
IN EEN ZIN: Matthew Barnes gebruikte zijn studio-opnamen slechts als vertrekpunt en legde in Brussel nieuwe, onverwachte accenten, zodat zijn gruizige beats geprononceerder en dwingender klonken dan ooit.
HOOGTEPUNTEN: Het concert was één lange, hypnotiserende trip, maar voor wie per se enkele uitschieters wil: Panic, The Weight of Gold, Cage en Butterfly Effect.
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE: Matthew Barnes had geen microfoon, dus hij deed er het zwijgen toe.
Barnes behoort tot een groep van even experimentele als visionaire Britse muzikanten, zoals Four Tet, James Blake, Mount Kimbie en Burial. Ze bedienen zich voornamelijk van laptops, synths, loop stations en effectapparatuur en maken er, in combinatie met field recordings, prikkelende, vaak adembenemende geluidscollages mee. Eén voor één hebben ze een eigen geluidstaal ontwikkeld en opereren ze in de frontlinie van de elektronische muziek.
Sinds hij in 2010 debuteerde met de ep Dagger Paths werd Forest Swords niet alleen een veelgevraagde remixer, die zijn stempel drukte op tracks van Björk, Anohni of These New Puritans en samenwerkte met de Amerikaanse multimedia-artiest How to Dress Well. Matthew Barnes schreef ook sfeerrijke scores voor speelfilms, documentaires, videogames en dansvoorstellingen. Bovendien is de man actief als fotograaf en graficus en was zijn werk te zien in verscheidene toonaangevende magazines. Als we de artiest mogen geloven, heeft zijn visuele kunst een sterke invloed op zijn audioconstructies en ook zijn nieuwe plaat, Bolted, neemt de luisteraar weer mee op een indringende emotionele reis. Noem het gerust een soundtrack bij de onzekere tijden die we momenteel meemaken.
De muziek van Forest Swords is schatplichtig aan dub (op Bolted is zelfs de stem van Lee ‘Scratch’ Perry te horen), psychedelia en de traditie van de sound systems. Toch dient ze veeleer om naar te luisteren dan om op te dansen. Net als op Engravings (2013) en Compassion (’17) volgen de composities op de nieuwe lp samen een coherente gedachtestroom, wat niet wegneemt dat iedere track moeiteloos op zichzelf kan staan. Barnes schrijft vaak in mineur, wat de melancholische teneur van zijn nummers nog versterkt. Bolted werd opgenomen in een verlaten pakhuis in Liverpool en die industriële omgeving klinkt door in zijn muziek. Tijdens de opnamen leed de producer-muzikant bovendien aan ondraaglijke pijnen als gevolg van een beenwonde. Ook dat trauma vond dus zijn weg naar de composities.
Nakende catastrofe
De meeslepende melodieën en de spookachtige, gesamplede en bewerkte stemmen op Bolted lijken te waarschuwen voor een nakende catastrofe. Eenzaamheid, paranoia en de broosheid van het bestaan zijn altijd al terugkerende thema’s geweest op de platen van Forest Swords, maar dit keer roept de man ook beelden op van gevangenschap en gewelddadige conflicten op het slagveld. Zijn muziek klinkt zo donker en eng dat recensenten er in het verleden al termen voor hebben bedacht als ‘witch house’ of ‘wordless protest music’. Barnes, die in zijn elektronische-folk-met-klassieke-grandeur digitale en analoge klanken combineert, houdt het inderdaad meestal bij suggestie, wat zijn werk alleen maar rijker maakt. Zelf in zijn stiltes schuilt een zekere diepgang.
Barnes, de man met de baret, die zich op het podium van de ABClub schuil hield achter een stapel elektronische gadgets, morrelde aan knopjes, trok schuifjes open of dicht en toverde gevonden geluiden uit de databank op zijn laptop. Dit keer werd hij echter bijgestaan door een tweede, niet nader genoemde muzikant, die zich over keyboards en percussie ontfermde, maar ook in bijna alle nummers saxofoon speelde.
Elektronische concerten zijn vaak een beetje saai, want gepruts aan machines bezorgt de toeschouwer nu eenmaal zelden een gevoel van opwinding, maar die klip wist Forest Swords handig te omzeilen. De artiest beperkte zich niet tot het getrouw reproduceren van zijn platen, maar gebruikte zijn studio-opnamen enkel als vertrekpunt. In de AB werden nieuwe, onverwachte accenten gelegd, de gruizige, versplinterde beats en aan dubstep verwante ritmen klonken geprononceerder, dwingender en hadden een uitgesproken fysieke impact, terwijl de saxfrazen van Barnes’ partner in crime de nummers een uitgesproken jazzy tintje bezorgden. Op een groot beeldscherm achter de muzikanten waren bovendien prachtige visuals te zien: nu eens abstract, dan weer narratief, maar ze gaven altijd blijk van dezelfde finesse als de composities zelf.
Contrastrijk universum
Naast stukken uit het nieuwe Bolted, zoals Tar, het afwisselend euforisch en lethargisch klinkende The Low (oorspronkelijk geschreven voor Yoko Ono), het claustrofobische Caged en het rond een obscure vocale sample van Neneh Cherry gebouwde Butterfly Effect, greep Forest Swords af en toe ook terug op zijn vorige langspelers. Uit Engravings putte hij bijvoorbeeld Thor’s Stone, met meditatieve fluiten-uit-een-doosje, en The Weight of Gold, waarin de sinistere sound van een elektronisch bewerkt koor je koude rillingen bezorgde. Een ander hoogtepunt was het uit Compassion gelichte Panic. Uit zijn DJ-Kicks-compilatie plukte Matthew Barnes voorts nog het opwindende Crow, dat de AB voor even in een kolkende discotheek transformeerde.
Na een set van iets meer dan een uur ging Forest Swords er al vandoor, maar hij had de aanwezigen wél op sleeptouw genomen naar een boeiend en contrastrijk universum waarin elektronische muziek het vermag aan de emoties van de toeschouwer te appelleren. En zoiets gebeurt helaas niet vaak. We hoeven u dus niet te vertellen wie, na het muzikale zwaardgevecht van Matthew Barnes, als overwinnaar uit de bus kwam.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier