EuroSonic 2025, dag 1: Jazzy experiment en muzikaal transactivisme doen de oren spitsen

Sunna Margrét

EuroSonic, het belangrijkste showcasefestival in Europa, is dit jaar aan zijn 39ste editie toe, en kan jaar na jaar op meer belangstelling rekenen. Ook dit keer is de driedaagse in Groningen helemaal uitverkocht.

Meer dan 4000 muziekprofessionals, maar nog méér gewone liefhebbers, gaan er op zoek naar de talenten van morgen. Ze krijgen 333 acts voorgeschoteld, afkomstig uit 33 landen en verdeeld over 40 podia. Dat wordt dus zoeken naar een naald in een hooiberg? Ja en neen. Want veel van de artiesten die vandaag populair zijn, wisten ooit op EuroSonic de aandacht  van publiek en industrie te trekken.

Het festival ontvouwt zich doorgaans over diverse locaties in de Groninger binnenstad, maar dit jaar vond de openingssavond exclusief plaats in de Oosterpoort, een zalencomplex dat al jaren ook dienst doet als het zenuwcentrum van het festival. Het voordeel van deze ingreep was dat de bezoeker zich niet ver hoefde te verpaatsen om jonge bandjes aan het werk te zien Het nadeel was dan weer dat de zalen behoorlijk vol waren en het vaak drummen was om er binnen te raken. Dit waren de optredens die bleven hangen:

JASMINE 4.T: een rolmodel voor transpersonen

Een artieste om in het oog te houden is ongetwijfeld Jasmine Cruickshank, een transvrouw uit Manchester die tegenwoordig door het leven gaat als Jasmine 4.T en zich een protégée van Boygenius mag noemen. Ze mocht als opener dienst doen tijdens een recente trournee van Lucy Dacus, kreeg op haar single Skin on Skin assistentie van Julien Baker en mocht haar langspeeldebuut You Are the Morning uitbrengen op Saddest Factory Records, het label van Phoebe Bridgers. Aandacht gegarandeerd dus.

Jasmine 4.T speelde vroeger bij skatepunkbands, maar kiest intussen voor een iets genuanceerdere folkrockbenadering, al zit er in songs als Kitchen, Breaking in Reverse en Woman nog altijd een zekere rauwheid en power. Het ene moment deed haar set ons denken aan Pavement, het andere aan de olijkste momenten van Jonathan Richman.

Tegelijk werpt 4.T. zich op als een activiste die een rolmodel voor transpersonen hoopt te worden, door zeer open over haar post-transitie-ervaringen te zingen en zich te laten bijstaan door een band die uitsluitend uit transgenders bestaat. Het resultaat was een intieme, gevoelige set, gebracht vanop de barricaden van het seksuele spectrum.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

SUNNA MARGRÉT: niet bang voor grillige zijpaadjes

Volgens gerenommeerde internationale media is de IJslandse Sunna Margrét Þórisdóttir één van de namen op EuroSonic die u in uw geheugen dient te prenten. En inderdaad: haar talent is onmiskenbaar. Op haar zeventiende werd ze als frontvrouw ingelijfd bij Bloodgroup, een succesrijke electropopgroep waar ze drie langspelers mee uitbracht. Na vijf jaar vond ze het welletjes en trok ze naar het Zwitserse Lausanne om er beeldende kunsten te studeren. Tijdens de lockdown schreef ze er de songs die terechtkwamen op haar alom bewierookte solodebuut Finger on Tongue, die tegelijk fragiel en subversief aandoet.

Sunna Margrét is het soort zangeres dat grillige zijpaadjes niet schuwt. Improvisatie vormt een wezenlijk onderdeel van haar songs, waarvoor IJslandse critici ooit de term experimental electronic lofi drummachine art pop bedachten, maar zelfs díe is intussen voorbijgstreefd. Op het podium speelt de zangeres bas, omdat ze veel belang hecht aan de groove en omdat ze gek is op Krautrockbands als Can en NEU!. Maar jazz en elektronica maken net zozeer deel uit van haar referentiekader. ‘Optreden is in dialoog treden met het publiek’, zegt ze. ‘En dat heeft dan weer invloed op de manier waarop mijn composities zich ontwikkelen. Van belang is dat ze blijven ademen’.

Sunna Margrét is, net als Björk of Joni Mitchell, een vrije geest. Kunst is haar vorm van verzet tegen het status quo. Haar set in Groningen, waarvoor ze ruggensteun kreeg van een uitstekende band, eindigde niet toevallig met een song die Fuck It heette. Maar een zekere sensualiteit was haar evenmin vreemd, getuige het openhartige Come With Me. De eerste echte voltreffer van EuroSonic was binnen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

ELIAS RONNENFELDT: er is leven na Iceage

Toegegeven, zijn naam bekt niet echt gemakkelijk. Maar als we u vertellen dat Elias Ronnenfeldt bekend werd als frontman van de Deense punkband Iceage, die internationaal brokken maakte tot in de Verenigde Staten toe, wordt de kans iets groter dat u zijn naam toch onthoudt. De man publiceerde vorig jaar de dichtbundel Sunken Heights en debuteerde  onlangs in zijn eentje met de lp Heavy Glory

Geïnspireerd door het solodebuut van Grian Chatten van Fontaines DC (en door het werk van Jake Bugg) trotseert ook Elias Ronnenfeldt nu het publiek met een akoestische gitaar, al blijven de power, de branie en het grenzenloze zelfvertrouwen waar hij om bekend staat, overeind. Af en toe klonk hij zelfs als een busker die met alle geweld de aandacht van voorbijgangers probeerde te trekken.

In Groningen werd hij enkel gesecondeerd door bas en drums en flirtte hij met rockabillyritmen, country en franjeloze garagerock. Helaas kreeg hij ook af te rekenen met technische problemen en diende hij een gebroken snaar te vervangen. Het memorabelste moment van Ronnenfeldts set was Walking With Jesus, een cover van Spiritualized, die voor de gelegenheid een Velvet Underground-behandeling kreeg. Maar in deze tijden van klimaatverandering was één ding duidelijk: er is leven na Iceage. 

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

CLIFFORDS: dynamische indiepop met hoog emogehalte

Cliffords zijn een indieband uit het Ierse Cork, met de charismatische zangeres en gitariste Iona Lynch als blikvanger. Op het eerste gehoor biedt hun muziek weinig nieuws onder de zon, maar hun melodieuze liedjes, over liefde, verdriet en verkeerde beslissingen, geven wél blijk van dynamiek en emotionele betrokkenheid. 

Lynch, in het bezit van een stem als een klok, weet het ene moment ingetogen te fluisteren en het andere fors uit te halen, waardoor nummers als Shattered Glass en Second Skin al na één beluistering blijven hangen. Bassist Gavin Dawkins haalt ook regelmatig een trompet boven, wat de  klankkleur van Cliffords verrijkt en nu en dan een vorm van cathartische vreugde suggereert. 

Strawbery Scented, de vorig jaar verschenen ep van het kwintet, werd in zijn eigen land met de nodige geestdrift ontvangen. Er is dus geen enkele reden waarom de pittige en energieke songs van Cliffords nog lang onder de kurk zouden moeten blijven.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

EBBB: hoe saai en opwindend hand in hand kunnen gaan

Het Londense EBBB werd in de persmap omschreven als ‘Brian Wilson meets Death Grips’. Zoiets wekte uiteraard onze nieuwsgierigheid en dus werd het concert van dit trio in onze agenda prompt aangekruist. Zeker omdat het intussen al onderdak vond hij het toonaangevende Ninja Tune-label.

Pulserende ritmen staan in de sound van de band centraal. In die mate zelfs dat we geneigd zijn drummer Scott MacDonald als belangrijkste groepslid naar voren te schuiven. Ook producer en laptop-dj Lev Ceylan liet zich op het podium niet onbetuigd. Jammer dus dat zanger Will Rowland met vrij banale melodieën op de proppen kwam. Zeker, EBBB heeft potentieel, maar wat werd aangekondigd als ‘uniek’, ‘grensverleggend’ en ‘intens’ liet ons voorlopig toch vrij onverschillig.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content