Eurosonic 2016, dag 3: Belgen op zoek naar een internationaal verhaal

De vorige dagen wisten landgenoten als Go March, Vuurwerk en Eriksson Delcroix in Groningen al de nodige indruk te maken. Ook tijdens de slotavond van EuroSonic slaakten we meer dan eens de kreet ‘België boven’. I Will, I Swear, Hydrogen Sea en Marble Sounds speelden voor volle zalen en een geestdriftig publiek en hoefden beslist voor geen enkele andere Europese act onder te doen.

De achtkoppige groep rond het duo Fien Deman en toetsenspeler Jonathan Van Landegem maakt even intimistische als melodieuze trippop die haar in Vlaanderen, met ‘Sleep’ en ‘Fractures’, al enkele gesmaakte radiohitjes opleverde. Maar I Will, I Swear, vorig jaar nog één van de winnaars van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel, neemt de tijd om rustig te groeien en brengt pas dit najaar haar eerste volwaardige langspeler uit.

Ook in Groningen werden de melancholische liedjes van het gezelschap (zie ‘Strings of Gold’, ‘Summer Nights’) in majestueuze strijkersarrangementen gewikkeld. Dat was bevorderlijk voor de sfeer, al leidde het occasioneel tot net iets teveel eenvormigheid. Soms sleepten de fragiele nummers zich voort en hoopte je op iets meer pit en dynamiek. Het was dus een verademing toen I Will, I Swear een versnelling hoger schakelde en een puike versie van Sylvan Esso’s ‘Coffee’ tevoorschijn toverde. Het publiek bleek de sfeerrijke set echter wel te lusten. Als de bedeesde Deman nu ook nog een beetje aan haar podiumuitstraling werkt, gaat I Will, I Swear een mooie toekomst tegemoet.

Het Brusselse Hydrogen Sea drijft vooral op het contrast tussen de etherische fluisterstem van zangeres Birsen Uçar en de zinnenprikkelende elektronische instrumentatie van PJ Seaux. Op de ep’s ‘End Up’ en ‘Court the Dark’ verwijst het duo regelmatig naar de dromerige nummers van Julee Cruise uit de soundrack van ‘Twin Peaks’. Alleen put het de ingrediënten voor zijn muziek voornamelijk uit de dance-traditie en zitten zijn songs vol inventieve samples en synthestische geluidseffecten, waardoor je altijd het gevoel hebt dat er iets interessants gebeurt.

Op EuroSonic, waar Hydrogen Sea optrad in een decor dat op een futuristische boksring geleek, werden Uçar en Seaux aangevuld door een live-drummer, wat tijdens, pakweg ‘Only Oleanders’ of ‘Before I Go’, het heupwiegen aanzienlijk vergemakkelijkte. Het publiek in het volgepakte zaaltje reageerde alvast enthousiast. Het wachten is nu op de cd die ergens tegen de herst wordt aangekondigd.

Hoeveel bands kent u uit Slovenië? Wie de eighties heeft meegemaakt en toen naar de radioprogramma’s van Luc Janssen luisterde, denkt meteen aan Laibach en Borghesia, maar daarmee zijn we wel uitgepraat. Daar komt binnenkort misschien verandering in, want in Groningen werden we zeer gecharmeerd door Koala Voice, een indiebandje uit Kisovec dat tegen een hoog tempo nerveuze, springerige gitaarpop- en hoekige discopunknummers afvuurde.

Goed, soms hadden we de indruk dat we werden teruggeflitst naar de new wave-periode, maar de muziek van het door zangeres-gitariste Manca Trampus aangevoerde kwartet, ook te horen op zijn cd ‘Kangaroo’s A Neighbour’, klonk fris en aanstekelijk. Koala Voice is zeker geen groep die uw muziekjaar overhoop zal halen, maar haar uitbundige live-set bracht de toeschouwers wél in een mum van tijd in feeststemming. En gezien de er dezelfde avond nog 136 andere bandjes op EuroSonic aantraden, was dat geen geringe verdienste.

Colm Mac Con Iomaire: probeer díe naam maar eens te onthouden. Toch is de kans groot dat u van deze Ier al hebt gehoord, want samen met Glen Hansard was hij twintig jaar lang één van de kernleden van The Frames, waarmee hij in 2004 al eens op EuroSonic aantrad. Voorts was hij te horen op cd’s van The Swell Season, David Gray en Kila. De beslagen violist heeft inmiddels twee soloplaten uit waarvan ‘And Now the Weather’ de recentste is. Geruggensteund door drie begeleiders bracht hij zijn tussen folk, postrock en klassiek zwalkende instrumentale muziek in het zelfde gebedshuis waar we vorig jaar The Slow Show mochten ontdekken.

Iomaire stapelde met behulp van een loop station de ene partij op de andere en speelde, behalve viool, ook ukulele, gitaar en bouzouki. Zijn afwisselend lyrische en op riffs gebaseerde nummers waren geïnspireerd door romans, gedichten, een historische volksopstand in Dublin en de dood van zijn zus en kwamen tot stand als soundtrack bij een literaire tournee of een poppentheatervoorstelling. Een prachtig concert, waarmee Colm Mac Con Iomaire bewees dat er voor hem ook nog leven is nà The Frames.

Marble Sounds lanceert dezer dagen zijn derde cd ‘Tautou’ (genoemd naar de filmactrice Audrey Tautou die destijds Amélie Poulain speelde) en stelt die op 28 januari voor in het Antwerpse Trix. Maar EuroSonic kreeg uit die plaat alvast enkele nummers in avant-première. Zanger Pieter Van Dessel bracht dit keer iets meer tijd aan de piano door en zong ‘The Ins and Outs’ wat onstuimiger dan we van hem gewend waren. Voor het overige bleef het vijftal echter trouw aan zijn melancholische maar elegante indiepopvariant.

Voortreffelijk nieuw werk als ‘These Paintings Never Dry’ en ‘Tout et Partout’ werden afgewisseld met klassiekers, type ‘My Friend’ (met de geweldige Robert Pollard-sample), ‘Sky High’ en het populaire slaapliedje ‘Leave the Light On’. In de laatste twee gevallen maakte Renée Sys daarbij haar opwachting als gastzangeres. Marble Sounds imponeerde ook nu weer met songs die bulkten van de inventieve details. Vooral het veelzijdige, altijd expressieve gitaarspel van Gianni Marzo dwong ontzag af, en zoveel kon ook worden gezegd van de manier waarop ‘The Time To Sleep’ in een climax uitmondde.

Marble Sounds tekende voor het absolute hoogtepunt tijdens de slotavond van EuroSonic en vertrok meteen daarna naar Istanbul, waar het voor een clubshow werd verwacht. Hopelijk is het internationale verhaal van de band nu écht begonnen.

Dirk Steenhaut