Tijdens Les Nuits Botanique klonk Erika de Casier iets minder verlegen dan tijdens haar vorige passage, maar gelukkig bleef de sensuele kern van haar r&b-liedjes onaangetast.
Het zijn goede jaren geweest voor Erika de Casier. Toen we de Deense twee jaar geleden aan het werk zagen tijdens Les Nuits Botanique stond ze nog in de knusse Rotonde geprogrammeerd. Nu vond haar terugkeer naar diezelfde evenementenreeks plaats in de grotere Orangerie.
Ongetwijfeld heeft ze dat voor een deel te danken aan Still, haar derde album dat eerder dit jaar uitkwam. Daarop bewees ze nog steeds dat ze als geen ander zwoele r&b kan brengen, met vleugjes dansmuziek die het net iets makkelijker maken om al dromend heen en weer te schuifelen. Maar daarnaast heeft De Casier er nog een hele hoop luisteraars bij gekregen, die haar naam weliswaar niet kennen. Ze mag haar kunsten als songwriter immers niet alleen op haar eigen werk tentoonstellen, aangezien ze werd ingeschakeld door de K-popgroep NewJeans om hits als Super Shy en Cool with You te pennen. En ook hippere artiesten als Shygirl en Mura Masa nodigden de zangeres al uit om bijdrages aan hun nummers te brengen. Erika de Casier mag dan misschien niet de meest klinkende naam in de muziekindustrie zijn, de juiste mensen hebben haar telefoonnummer.
Wellicht is het dankzij de connecties die ze de laatste twee jaren legde dat de Casier op Still ook net iets dansbaarder klinkt dan op haar vorige albums. Zeker de lead single Lucky, gebouwd rond een euforisch drum-‘n-bassritme, klinkt energieker dan we van de zangeres gewend zijn. Niet dat de artieste haar oude sound naar de prullenbak heeft doorverwezen. Haar karakteristieke fluisterstem, die ze ontwikkelde omdat ze in het begin van haar carrière ’s nachts nummers van Sade en Destiny’s Child coverde terwijl de buren sliepen, vormt nog steeds de kern.
Van het terras naar de hotelkamer
Nog voordat er iemand op het podium stond, was het al duidelijk dat deze livepassage wat zou verschillen van de vorige. Twee jaar geleden had De Casier een vierkoppige band meegenomen, waardoor livegitaar een belangrijk onderdeel van de show vormde. Deze keer werd ze enkel bijgestaan door een drummer, terwijl de rest van de instrumentals over een bandje werden afgespeeld. Op die manier liet ze een elektronischer geluid horen. Liefhebbers van livemuziek zullen dit ongetwijfeld een laakbare keuze vinden, maar wij vonden het fijn om de sensuele bassen zo wat harder te horen weerklinken. Waar De Casier twee jaar geleden klonk als een liveband die de soundtrack vormde voor een glas rode wijn bij valavond met je geliefde, mikte ze nu duidelijk een paar uurtjes later, op de intieme duisternis van een hotelkamer om 2 uur ’s nachts.
Ook de belichting was op die sfeer ingespeeld. Het meeste licht kwam van de beamer, die atmosferische beelden van golvend water of donkere steden projecteerde. Voor de rest werd het podium in een schemerige duisternis gehuld. Hierdoor kon je het gezicht van de zangeres niet altijd duidelijk zien, maar de mysterieuze schim op het podium zat duidelijk met haar heupen te wiegen op bedwelmende nummers als Test It, Ex-Girlfriend of het oudere Puppy Love.
Voorzichtig dansen
Uiteraard was de fluwelen stem van De Casier de hoofdattractie van de avond, maar ook de drummer verdient een pluim. Door zijn aanwezigheid werd het clubby geraamte van de r&b-songs extra in de verf gezet. Want hoe intiem de liedjes ook werden, ze waren altijd op dansmuziek gebaseerd. Zo doet de percussie in Ex-Girlfriend aan Latijns-Amerikaanse clubmuziek denken en leende afsluiter Someone de ritmes van UK garage, terwijl het sarrende Do My Thing naar hiphopbeats knipoogde. Dat laatste genre kwam nog duidelijker naar voren tijdens Ice, een samenwerking met de rappers van They Hate Change die bijna klinkt als een hiphopinterpretatie van een Bondsong. Lucky was dan weer het moment waarop de drummer eventjes de aandacht mocht opeisen door de spits drum-‘n-bassritmes ook live te brengen. Enkel tijdens het melancholische The Princesss verliet hij even het podium, waardoor De Casier extra kon uitpakken met haar innemende stemgeluid.
Op die manier hulde Erika De Casier de zaal een klein uurtje in een intieme nevel waarin voorzichtig gedanst, maar vooral zwoel gedroomd mocht worden. Hoewel ze als songwriter uitstapjes heeft gemaakt naar extraverte K-pop, blijft ze in haar eigen nummers haar schuchtere, intieme zelf. En met haar optreden in de Botanique bewees ze dat ze niet meer nodig heeft om het publiek uit haar hand te laten eten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier