EMA @ DOK (Gent): Voor het zingen de kerk uitgaan

De Amerikaanse zangeres en gitariste EMA bracht met ‘The Future’s Void’ onlangs haar tweede langspeler uit. Die kwam ze live voorstellen in DOK, een tot concertruimte gepromoveerde loods in de Gentse havenbuurt. Het werd een aardige set, die echter veel te vroeg werd afgebroken.

EMA is en acroniem voor Erika Michelle Anderson, een artieste met Scandinavische roots die opgroeide in het niet bepaald rock-‘n-roll georiënteerde South Dakota, maar na een omweg langs L.A. nu vanuit Portland, Oregon opereert. Haar eerste muzikale stappen zette ze in de Californische gitaarrock- en dronefolkscene, met bands als Amps for Christ en Gowns. Toch wist ze pas écht indruk te maken toen ze een jaar of drie geleden solo ging met ‘Past Life Martyred Saints’, een huiveringwekkend intens werkstuk vol persoonlijke ontboezemingen, waarop ze schrapende noise combineerde met indringende melodieën. Als songwriter bracht ze op die plaat hoofdzakelijk emotioneel gehavende personages tot leven en probeerde ze haar innerlijke demonen te bezweren.

Op de onlangs verschenen opvolger, ‘The Future’s Void’, gooide EMA het over een heel andere boeg. Dit keer richtte ze zich meer op de buitenwereld en de manier waarop die zich opdringt aan het individu. De songs waren beïnvloed door de pessimistische science-fictionliteratuur van schrijvers als HP Lovecraft en William Gibson en stonden in het teken van paranoia en claustrofobie. EMA stelde vast dat we, door de alomtegenwoordigheid van smart phones, sociale media en bewakingscamera’s op straat of in winkelcentra, onze privacy kwijt zijn geraakt. Iedere site die we aanklikken op het internet wordt gesurveilleerd en in kaart gebracht door lieden die we niet kennen of door bedrijven wier bedoelingen hoogst onduidelijk zijn.

Stijloefeningen

Zelf beschouwt EMA ‘The Future’s Void’ als een cyberpunkplaat. Toch klinkt ze aanzienlijk directer, gevarieerder en toegankelijker dan ‘Past Life Martyred Saints’. Eigenlijk staat de cd vol stijloefeningen, alsof de zangeres per se wil bewijzen dat ze best ook gebalde popsongs kan schrijven. In Gent verscheen Erika Anderson op het podium, geruggensteund door drie begeleiders, waaronder twee multi-instrumentalisten. Zowel de violist als de gitariste dubbelde op bas en keyboards, terwijl de drummer een gewone kit combineerde met elektronische drumpads of geprogrammeerde beats. EMA zelf maakte veelvuldig gebruik van stemvervormers en verwees in het met schraapgeluiden aangezwengelde ‘Satellites’ zelfs naar de industrial noise van Nine Inch Nails. Toch ontbrak het de band al bij al iets te vaak aan bevlogenheid. Misschien lag dat aan het licht van de ondergaande zon dat voortdurend naar binnen priemde en belette dat de loods tijdens het concert echt verduisterd raakte?

Een ander probleem met het nieuwe materiaal van EMA was het gebrek aan een duidelijke richting. Tegenover de melodieuze grungepop van ‘When She Comes’ of de glamrock van ‘So Blonde’ stonden uitstapjes richting elektronica, zoals ‘Cthulu’ of het door een reggaetonbeat aangevuurde ‘Neuromancer’, waardoor de set een ietwat schizofrene indruk maakte. Zeker toen de zangeres met (het overigens knappe) ‘3Jane’ ook nog eens nadrukkelijk knipoogde naar de Spectoriaanse girl group pop uit de jaren zestig. Het klonk zeker niet kwaad, maar het greep je evenmin naar de keel, en na het imposante concert dat we van de zangeres in 2011 in de Brusselse Botanique mochten meemaken, was dat toch een beetje een afknapper.

Speruur

De schaarse momenten waarop er toch nog iets van de vroegere magie doorschemerde, vielen te noteren toen EMA haar eerste soloplaat aanboorde en de gitaren mochten klauwen tot er bloed aan te pas kwam. Tijdens het dreigende ‘Butterfly Knife’ (“You always talked about it / They thought you’d never do it”) liet de zangeres zich op haar knieën zakken en probeerde ze met de hals van haar Fender gaten in de podiumvloer te boren. Al net zo donker klonk het trage ‘California’ (“I’m just 22 and I don’t mind dying”), maar het diepst van al ging ‘Marked’ (“I wish that every time he touched me left a mark”), waarin de violist de snaren betokkelde en ook de overige muzikanten een vorm van spanning creëerden, die we in Gent graag wat vaker hadden gevoeld.

Het als hymne verpakte, op een minimalistisch orgeltje drijvende ‘Dead Celebrities’ sloot het concert al na vijftig minuten af, waardoor je als toeschouwer toch enigszins onvoldaan achterbleef. Toen het publiek op méér aandrong, kwam EMA zich verontschuldigen: “Zelf willen we best nog wel doorgaan, maar we willen geen last met de politie, want blijkbaar is op deze plek een speruur van kracht.”

Speruur? Om tien uur? In een omgeving waar nauwelijks mensen wonen? Het leek ons eerlijk gezegd een flauw excuus, ook al omdat we in DOK al concerten hadden meegemaakt die een stuk langer duurden. Samengevat: een set die een halfslachtige indruk maakte, omdat hij werd afgebroken net toen er een beetje vaart in begon te komen. Wie vertrouwd is met de uitdrukking ‘voor het zingen de kerk uitgaan’, kan zich onze frustratie vermoedelijk wel voorstellen. Hopelijk komt EMA later dit jaar nog eens terug voor een herkansing.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Satellites / So Blonde / When She Comes / Cthulu / Neuromancer / Butterfly Knife / 3Jane / California / Marked / Dead Celebrities.