Geef Olivia Rodrigo nog een paar jaar (en iets minder ballades) en rockmuziek zou zomaar weer het hipste genre van het moment kunnen worden.
Het zijn interessante tijden voor Disneysterren. Uiteraard is het gigantische entertainmentbedrijf al langer een broeihaard voor nieuwe tieneridolen. Maar waar die vroeger een erg opgepoetst imago moesten hebben, lijkt er tegenwoordig meer ruimte te zijn voor ruwere performances. Ter referentie: toen Miley Cyrus destijds haar kapsel kort knipte en over seks ging zingen, keek de wereld daar nog met argusogen naar. En in 2013 werd de film Spring Breakers de grond in geboord door tieners die niet verwachtten dat Vanessa Hudgens en Selena Gomez in zo’n uniek arthouseproject zouden opduiken.
Wat een verschil met onze hedendaagse tijd, waarin Zendaya zonder verpinken van alles door haar neus jaagt in Euphoria. Vergeleken daarmee was Olivia Rodrigo’s album Sour nog wat braver, maar toch wist die plaat ook de muzikale pers te charmeren. Nochtans voldoet het debuut van de zangeres, die bekend werd dankzij haar rol in Disneyserie High School Musical: The Musical: The Series, aan alle clichés van de tienerpop, met teksten vol puberale onzekerheden en gebroken harten. Toch wist Sour op te vallen door de manier waarop Rodrigo het poppunkgenre wist te reanimeren, en door de ruwe randjes die ook op andere nummers in de finale versie bleven zitten. Alle ogen waren gisteren dan ook op Vorst Nationaal gericht voor de komst van een opkomende wereldster.
Dagboek van de internetgeneratie
Artiesten die bekendheid vergaarden dankzij tienerseries, het leek wel een rode draad doorheen de avond. Als voorprogramma had Rodrigo namelijk de indierockartieste Baby Queen meegenomen, die onlangs een nummer schreef voor de razend populaire Netflixreeks Heartstopper. De muziek van Baby Queen sloot thematisch heel dicht aan bij de leefwereld van de onzekere internetgeneratie. Zo ging opener Internet Religion over de relatie tussen het online leven en de typische onzekerheden die tieners rond hun eigen identiteit voelen. In andere nummers kregen we eveneens enorm hedendaagse teksten als ‘It’s funny, I’m always online, but if you reach out I’ll never reply’ te horen. Ook de manier waarop ze met een brede glimlach aan de aanwezigen vroeg om hun handen op te steken als ze depressief waren, kon u zich een generatie terug nog moelijker voorstellen.
Bij Baby Queen mocht het allemaal wat edgier dan bij Rodrigo, met meer expliciete referenties naar drugs en seks, al moest het duidelijk familievriendelijk blijven. PG-13 indierock, zeg maar. Allemaal heel ongevaarlijke muziek, al moeten we Baby Queen wel krediet geven voor de brede waaier aan genres waar ze elementen uit koos. Dankzij de elektronisch aangestuurde bassen zweefde het geheel constant over heel het spectrum tussen indierock en alternatieve pop. Buzzkill was dan weer een moedige poging om de raprock van weleer terug hip te maken. Niet het spannendste optreden dat we al zagen, wel een fijn dagboek van de TikTokgeneratie.
The future (of rock) is female
Alvorens de ster van de avond het podium betrad, schalde Olivia van One Direction door de speakers. Uiteraard een leuke knipoog naar haar eigen voornaam, maar de brave jongensrock werd al snel doorspekt met het punky riffje uit Rodrigo’s eigen Brutal. Wanneer de gordijnen openden zagen we haar als enorm springerige performer over het podium huppelen, duidelijk aan het genieten van haar rocksterrenbestaan. Daarna volgde Jealousy, Jealousy, dat voor de gelegenheid in een nieuw jasje werd gestoken. Op plaat is het een fijne alt-popsong die wat aan Tori Amos doet denken, maar in Vorst mochten de gitaren veel harder doorraggen. Met risico op haatberichten van de oudere garde durven we nu al beweren dat het harder rockte dan eender welke headliner die straks op Rock Werchter staat.
Rodrigo maakt rock en poppunk weer hip bij Generatie Z, en de manier waarop ze dat doet is opvallend vrouwelijk. Geen mannengroepje op het podium, maar een begeleidende band die volledig uit vrouwen bestond. Ook Rodrigo’s knipogen naar haar idolen maakten haar ‘the future is female’-missie duidelijk. Al vroeg in de set bracht ze een cover van Avril Lavigne, gezien haar eigen stijl een logische referentie. Daarbij koos ze niet voor de voor de hand liggende singles Sk8er Boi of Girlfriend, maar voor Complicated. Later in de set zong ze ook nog het wulpse Ready To Go van Republica.
Iets minder ballades, graag
Minder rockend was het middelste deel van de setlist. Niets mis met een goeie ballade van tijd tot tijd, maar nu volgden er wel erg veel op elkaar. Enough For You, Favorite Crime, Hope Ur OK,… allemaal geen misse tranentrekkers die de onzekerheden van tienerrelaties treffend beschrijven, maar als ze allemaal op elkaar volgen wordt het een wat monotone soep van gebroken harten. De monsterhit Driver’s Licence wist zich nog te onderscheiden door te ontaarden in een onbeschaamd melige power ballad, en met All I Want uit haar High School Musical-serie (het eerste nummer dat ze ooit zelf schreef) bracht ze een mooie knipoog naar het begin van haar nog steeds prille carrière. Voor de rest had het ingetogen middenstuk echter wat korter gemogen, want Rodrigo speelt fijner wanneer ze mag headbangen en niet gekluisterd zit aan haar piano. Al werd ze natuurlijk beperkt door haar korte discografie, en op haar debuut staan nu eenmaal veel ballades. Laten we dus hopen dat de poppunkgitaren op haar volgende plaat wat meer ruimte opeisen.
Gelukkig was Rodrigo wel van plan om haar show al knallend af te sluiten. De eindspurt begon met Deja Vu. Niet haar meest rockende track, wel een prima popsong die weet op te vallen dankzij haar ongepolijste instrumenten en breekbare zanglijnen. Vervolgens verdween de zangeres even van het podium, maar iedereen die bij de les was wist wat er nog moest komen. Toen het basriffje van Good 4 U ingezet werd, ging de zaal dan ook voor een laatste keer los. Het was een energieke afsluiter waarmee Rodrigo een laatste maal bewees waarom ze kans maakt om een erg relevante carrière uit te bouwen. Good 4 U is op iedere manier een familievriendelijke rocktrack, maar is simpelweg heel catchy geschreven en met veel energie gebracht. Op de volgende plaat nog een paar zulke singles, en rock zou zomaar weer het hipste genre van het moment kunnen worden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
