Een reliëfloos Beach House noodt tot geeuwen in de AB

In de voorbije twintig jaar is Beach House van een cultverschijnsel uitgegroeid tot een droompopinstituut. Het duo uit Baltimore speelt voor uitverkochte zalen en ziet zijn muziek zelfs gesampled door hiphop- en r&b-artiesten als Kendrick Lamar en The Weeknd. Maar in de AB botste het helaas op het spook van de eenvormigheid.

Eerlijk gezegd waren we nieuwsgieriger naar het voorprogramma. De Amerikaanse zangeres Lael Neale (****), oorspronkelijk uit Virginia maar inmiddels verkast naar Los Angeles, bracht in het voorbije decennium vier fascinerende platen uit, waarvan het vorige maand verschenen Altogether Stranger de recenste is. Neale maakt minimalistische dronepop, gedomineerd door het geluid van een omnichord, een elektronische autoharp. In haar liedjes hoor je echo’s uit een halve eeuw popmuziek, van The Velvet Underground en The Beatles in hun White Album-periode tot de Krautrock van Kraftwerk en NEU! Maar je ontwaart net zo goed verwijzingen naar de auditieve kaalslag van Suicide en de hypnotische experimenten van Spacemen 3.

Lael Neale hanteert steevast een monochroom klankenpalet. Ze balanceert heen en weer tussen verfijning en abstractie, maar is non-conformistisch genoeg om in haar werk de ruwe randjes intact te houden. Dat leverde eerder al lofi-juweeltjes op als Acqainted With Night (2021) en Star Eaters Delight (’23) en bereikt voorlopig een hoogtepunt op Altogether Stranger, waarop ze de stad L.A. als hoofdpersonage opvoert. Haar afstandelijke observaties worden gevoed door claustrofobie, onbehagen en het besef ontworteld te zijn op een plek die, zeker sinds de pandemie, soms aanvoelt als een vreemde planeet. En ook al zweert de zangeres consequent bij eenvoud, die esthetiek staat haar hang naar diepgang nooit in de weg.

In Brussel plukte Lael Neale de beats uit een ouderwetse drumcomputer en liet ze zich bijstaan door Guy Blakeslee, haar vaste producer. Die ging te keer op een elektrische gitaar als zij de keyboards en omnichord bespeelde, maar soms werden de rollen ook gewoon omgedraaid. Beide muzikanten vulden elkaar perfect aan, wat zinnenprikkelende songs opleverde als Wild Waters (voorzien van synthetische handclaps) en Tell Me How To Be Here, of ouder werk als Every Star Shivers in the Dark en het trage, ingetogen Blue Vein. Lael Neale was onlangs nog te zien in de Botanique en als ze zo vaak terug blijft komen zijn we er zeker van dat ze binnen afzienbare tijd ook deel uit maakt van úw luisterdieet.

Achteruitkijkspiegel

Neale was de perfecte opwarmer voor Beach House, een gebouwtje dat al twee decennia lang bewoond wordt door zangeres en klavierspeelster Victoria Legrand en gitarist/toetsenist Alex Scally. Tot dusver bracht het stel al acht goed ontvangen langspelers uit (tenminste: als we een collectie b-kantjes en rarities niet meetellen). Zijn jongste wapenfeit, de dubbelaar Once Twice Melody, dateert inmiddels al van 2021 en nieuw materiaal wordt pas tegen volgend jaar aangekondigd.

In de AB hanteerde Beach House dus vooral de achteruitkijkspiegel. De achttien nummers tellende set was opgevat als een soort ‘best of’, waarbij opvallend vaak werd teruggegrepen op lp’s als Bloom (2012), Depression Cherry (‘15) en 7 (’18). De fans van het eerste uur werden echter zeker niet vergeten: ook Master of None (uit het debuut), Gila (uit Devotion) en Silver Soul (uit doorbraakplaat Teen Dream) kwamen aan bod. 

Toch is de muziek van Beach House in de loop der jaren nauwelijks veranderd. Als er op zijn platen al sprake is van enige ontwikkeling, dan zit die vooral in kleine details en minimale verschuivingen. Het duo ziet het als een uitdaging zichzelf beperkingen op te leggen en keer op keer dezelfde ingrediënten te gebruiken: een ijle stem, een synth waaruit dreinerige orgelklanken op kringelen en even glaciale als repetitieve (slide)gitaarpatronen. De songs zijn telkens in gelijkaardige arrangementen gewikkeld, waardoor ze, met uitzondering van enkele uitschieters als Lazuli, Myth of het aan girl groups uit de sixties  refererende Somewhere Tonight, na een poosje onderling verwisselbaar dreigen te worden. 

Statisch

De slow motion- formule van Beach House bracht menige aanwezige ongetwijfeld in een gelukzalige trance, maar naarmate zijn achtste (!) passage in de AB vorderde, snakten we steeds vaker naar wat meer dynamiek en variatie en hadden we er de grootste moeite mee een geeuw van verveling te onderdrukken. Ook al omdat de performance van het duo, tegenwoordig aangevuld met drummer James Barone, aan de statische kant was. Op het schaars belichte podium zag je niet méér dan donkere silhouetten. Als er al íets te beleven viel, was je daarvoor aangewezen op de afwisselend abstracte en psychedelische visuals op het beeldscherm.

Een ander minpunt was de monotone frasering van Victoria Legrand. Zelden of nooit kon je verstaan wàt ze in de introverte liedjes over liefde, verlies, ouder worden en loslaten, nu precies zong. Haar stem werd bijgevolg gewoon een instrument tussen de overige instrumenten.

Beach House telt tegenwoordig supersterren als Jay-Z en Beyoncé onder zijn fans en op zijn platen hebben de songs, zeker als je ze met mate consumeert, zeker een onmiskenbare aantrekkingskracht. Live ontbreekt het zijn muziek echter aan zuurstof en reliëf en vervalt de band, in Once Twice Melody bijvoorbeeld, soms in doordeweeks bombast. Dreampop, allemaal goed en wel, maar tijdens een concert blijven we toch liever wakker dan dat we in een diepe slaap worden gewiegd.