Gabber en theatrale pop? In de Ancienne Belgique bewees Ascendant Vierge opnieuw dat het een onweerstaanbare combo is.
Het is heel snel gegaan voor Ascendant Vierge, het duo dat bestaat uit sopraan Mathilde Fernandez en hardcoreproducer Paul Seul. Net voor corona waren ze nog nobele onbekenden, na de lockdown speelden ze plots voor volle zalen en golden ze op onder meer Dour Festival als ware publiekstrekkers. Bovendien was hun single Influenceur de afgelopen jaren zowat hét anthem voor alle hippe ravers in onze contreien.
Niet dat het succes van het duo moeilijk te bepalen is. Hun muziek is niet alleen aanstekelijk en energiek, ze sluit ook aan op verschillende trends in de hedendaagse muziek. Langs de ene kant is hardcore momenteel weer populair, wat ervoor zorgt dat de beukende producties van Paul Seul (die ook deel uitmaakt van het Casual Gabberz-collectief) er als zoete broodjes ingaan bij een jong publiek. Daartegenover staat de elegante stem van Fernandez, die ergens tussen opera en de gothic metal van Nightwish zweeft. Door die sterke focus op vocale melodieën past Ascendant Vierge even goed in een playlist vol vooruitstrevende popmuziek, tussen artiesten als SOPHIE, Charli XCX en Dorian Electra.
Na de release van de Ascendant Vierge-ep in 2020 was het duo al zo moeilijk weg te denken uit onze elektronische scene, dat je bijna zou vergeten dat ze nog geen officieel debuut uitgebracht hadden. Daar kwam vorige maand verandering in met Une Nouvelle Chance, hun officiële eerste langspeler. Daarop deden ze wat er verwacht werd – energieke gabberpop serveren – maar tegelijk tapten ze uit meer muzikale vaatjes dan ooit tevoren, om zo voor een gevarieerde albumervaring te zorgen. Wij waren alvast benieuwd hoe het nieuwe materiaal live zou uitpakken in de Ancienne Belgique.
Trampolinespringen
Ascendant Vierge draagt theatraliteit hoog in het vaandel. Daarom hoefde het niet te verbazen dat het optreden begin met klanken die aan een klavecimbel deden denken, alsof er een Middeleeuws minnespel opgevoerd zou worden. Al contrasteerde die ouderwetse muziek nogal met de cyberpunk-outfits van Fernandez en Seul, inclusief glimmende zonnebrillen. Het duurde echter niet lang voor de elektronische raveklanken de bovenhand namen, en zo voelden we ons meteen een pak beter thuis. Door het titelnummer van Une nouvelle chance als eerste echte nummer te spelen, meteen een van de hardste stampers op de plaat, maakte Ascendant Vierge duidelijk dat ze niet waren gekomen om spelletjes te spelen.
Daarna volgde On a mountain, een herinterpratie van een nummer dat oorspronkelijk op het album Harlecore van ex-PC Music producer Danny L Harle stond. Opnieuw kon zo de link tussen de ravepop van Ascendant Vierge en de futuristische producers uit het hyperpopwereldje. Daarnaast hebben Danny L Harle en Ascendant Vierge nog iets met elkaar gemeen. Er is namelijk een specifiek gevoel waar beide artiesten constant naar streven: euforie. De mengelmoes van dramatische vocals en pompende beats vormt de ideale soundtrack voor een gelukzalige feestnacht.
Het gevoel dat je de wereld aankan, dat is ook waar het derde nummer Je Suis un Avion over ging. Tijdens dit power-anthem veranderde de zaal ook voor het eerst echt in een kolkende mensenmassa die de rest van de avond nauwelijks nog tot rust zou komen. Vanaf nu leek het alsof de Ancienne Belgique, onder leiding van fitnessmeesters Ascendant Vierge, een lesje trampolinespringen kreeg. Dat de betonnen vloer niet echt meeveerde, kon de pret nauwelijks bederven. De dwingende ritmes waren simpelweg te aanstekelijk.
Raven met Sneeuwwitje
Iedere sportleraar zal echter beamen dat het belangrijk is om af en toe een pauze in te lassen. Doordat Ascendant Vierge met Une nouvelle chance een gevarieerd album wilde afleveren, haalden ook enkele rustigere tracks de setlist. Niet alleen konden we daardoor even op adem komen, het viel tijdens deze momenten ook op hoe breed de muzikale invloeden van het duo eigenlijk reiken. Zo was Ce monde où tu n’existes pas een triphopsong die met wat fantasie aan een zonnigere Portishead deed denken. Met Aimer sur le long terme kregen we dan weer een streepje dubreggae te horen, waarbij de bassen voor een keer mochten zoemen in plaats van knallen. En tijdens het wat atypische bisnummer Lubies klonk Fernandez als Sneeuwwitje die zingend door het sprookjesbos huppelde, maar dan een sprookjesbos waar een rave doorging.
Wie thuis is in de hardere dansgenres, heeft echter al snel door dat ook de bangers van Ascendant Vierge allerminst eenheidsworst zijn. Zo neigen de pulserende ritmes in Au top naar psytrance, terwijl de melodieën in À l’infini pure nineties dance zijn. Al bleef hardcore duidelijk de belangrijkste invloed. De kracht van beukers als Petit soldat en Défi valt niet te ontkennen, zeker in contrast met de sierlijke vocals.
Op die manier zorgde Ascendant Vierge voor een dik uur aan dolle pret, waarbij zowel gabbers als popliefhebbers aan hun trekken kwamen. Wie er in de AB niet bij was, krijgt deze zomer op Pukkelpop Une nouvelle chance.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier