Eddie Chacon bewijst in de AB hoe groots bescheidenheid kan zijn

Ruim dertig jaar geleden vormde Eddie Chacon de helft van Charles & Eddie, een retrosoulduo dat de internationale hitlijsten bestormde met Would I Lie To You? Kort daarna legde Chacon zichzelf het zwijgen op, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: ondanks zijn lange afwezigheid, toonde hij zich in de AB nog steeds een bevlogen artiest met een gouden stem.

Eddie Chacon, een New Yorker van Spaanse afkomst, is inmiddels 59 en op die leeftijd heeft hij niet meer de behoefte om de coolste van de klas te zijn. Hij wil eenvoudige, eerlijke muziek maken, die los staat van modes en trends, maar tegelijk waarachtig en eigentijds klinkt. In Brussel, waar zijn korte Europese tournee werd afgetrapt, was hij de bescheidenheid zelve. Hij genoot er met volle teugen van weer op het podium te staan en was dankbaar voor de aandacht die hem dezer dagen te beurt valt. 

Chacon weet namelijk maar al te goed hoe kortstondig het succes kan zijn. Na die ene radiovriendelijke knaller uit hun langspeeldebuut Duophonic uit 1992 bleek het publiek Charles & Eddie niet meer te lusten. Hun tweede lp, Chocolate and Milk uit ’95 flopte en toen zijn creatieve partner Charles Pettigrew in 2001, op zijn 37^ste, aan de gevolgen van kanker overleed, borg Eddie Chacon zijn muzikale dromen op. Hij werd fotograaf bij het modeblad Autre in L.A. en verwachtte niet ooit nog wat anders te gaan doen.

Een toevallige ontmoeting gaf zijn leven echter een nieuwe wending. Toetsenman en producer John Carroll Kirby, die zijn reputatie dankt aan zijn werk met Solange, Frank Ocean en Harry Styles, was dermate onder de indruk van Chacons zijde-achtige soulstem dat hij zich meteen opwierp als de architect van ’s mans comeback. Pleasure, Joy and Happiness uit 2020 bevatte muziek zonder uitroeptekens. De acht songs, die het midden hielden tussen zacht gecroonde r&b en meditatieve soul, steunden vooral op analoge synths, samples en zacht tikkende drumcomputers. Niettemin deden ze verrassend organisch aan. 

Statisch

Voor de dit voorjaar verschenen opvolger Sundown, die werd geconcipieerd tijdens een verblijf in Ibiza, gingen Chacon en Kirby voort op de ingeslagen weg, maar kozen ze voor een iets uitgebreider live-instrumentarium, met echte percussie, hout- en koperblazers en een alomtegenwoordige Fender Rhodes-piano. De melancholische sfeer van Eddie Chacons eerste soloplaat werd nu iets vaker getemperd door optimisme en de spirituele jazz van Pharoah Sanders, Laraaji en Lonnie Liston Smith mocht dit keer als stilistische wegwijzer fungeren.

Aanvankelijk doen de nummers door hun less is more-aanpak een beetje nevelig en schetsmatig aan, maar bij iedere beluistering krijgen ze scherpere contouren en valt op hoe geraffineerd de fluwelige arrangementen en de zacht voorbij schuifelende ritmen in elkaar zitten. Eddie Chacon zweert doorgaans bij sensuele laid-back grooves en minimalistische teksten die door de vele herhalingen bijna als mantra’s aandoen. Tegenwoordig wordt hij bijgestaan door The Zenmenn, een trio dat ooit In Berlijn in zijn voorprogramma figureerde, maar zoveel indruk op hem maakte dat hij hen meteen als begeleidingsband aanzocht. En inderdaad: de heren, op bas, drums en toetsen, klonken zo hecht en soepel dat niemand mopperde over het feit dat Eddie Chacon zelf zich de hele tijd statisch achter zijn microfoon verschool.  

De eerste helft van de nogal kort uitgevallen set stond in het teken van Chacons eerste soloplaat. In Wicked World en Trouble herinnerde de hoge falsetstem van de artiest aan grootheden als respectievelijk Curtis Mayfield en Smokey Robinson. Dezelfde genuanceerde voordracht, dezelfde ingehouden subtiliteit. In het behoedzaam voorbijschuivende Outside hoorden we dan weer verwijzingen naar de Marvin Gaye van Trouble Man en What’s Goin’ On, terwijl Far Away (uit Sundown) van enige swing werd voorzien en Above Below zich vermomde als verleidelijke jazzfunk. 

Onzeker

Met het oog op het vingerknippende Sundown legde de bassist zijn instrument even neer om de drummer bij te staan op de cymbalen. Jammer was wél dat de dwarsfluit, die opvallend vaak aanwezig is in de songs en af en toe doet denken aan Braziliaanse easy listening, in Brussel uit een synthesizer kwam. Maar verder viel op de sound van The Zenmenn, ergens tussen die van Steely Dan (Hurt) en Sade, volstrekt niets aan te merken.  

Ook Morning Sun prijkte oorspronkelijk op de setlist, maar Chacon besloot ter plekke dat hij zich te onzeker voelde om de song naar behoren te zingen. De andere nummers uit zijn jongste lp kwamen wél prima uit de verf: Step By Step en het zachtjes langs kabbelende Comes and Goes lieten vooral horen hoezeer de zanger zijn metier beheerste. Na een klein uur zat het er al op en toen het publiek aandrong op een toegift, werd het beloond met Pleasure, Joy and Happiness, de ingetogen titelsong van zijn drie jaar oude debuut. Voor Eddie Chacon meteen een goede gelegenheid om ook  de toeschouwers vocaal uit hun tent te lokken. 

Wat een verademing om nog eens een artiest aan het werk te zien die het niet van kapsones, grootspraak op pathos moest hebben, maar zijn ego opzijschoof om de inhoud van de songs te dienen. Dit was bewust klein gehouden soul van een zanger die moeiteloos het essentiële van het bijkomstige wist te scheiden. Een voorbeeld dat tot navolging strekt.