Wat is Drake toch een sympathieke gast. Hij was zo galant om twee geplande shows in het Sportpaleis te reduceren tot één. Omdat het onverantwoord zou zijn geweest om nóg meer mensen te laten betalen voor zo’n makke show.
Er is de laatste weken veel gezegd en geschreven over de populariteit en relevantie van de Canadees die voluit Aubrey Drake Graham heet. De cijfers liegen er alleszins niet om. Met nummers die met een miljard luisterbeurten flirten, blijft hij dé streamingkoning. Maar met indrukwekkende statistieken verkoop je nog geen Sportpaleis uit. Dat heeft ook Drizzy mogen ondervinden. In Antwerpen schrapte hij, net als in Amsterdam, één van de twee shows, en dan nog slaagde de arme stakker er niet in alle tickets aan de man te brengen.
Je kan tientallen theorieën over dat mysterie verzinnen, maar dat is voer voor de (virtuele) cafétoog. Drake was in het land, en dan is het altijd de moeite om te gaan kijken hoe het de populaire rapper, zanger en acteur vergaat. Hoe dan, vraagt u? Het antwoord is nogal teleurstellend.
Bluffen
Drake toonde in het Sportpaleis twee gezichten: dat van een meesterbrein enerzijds en dat van een zoekende entertainer anderzijds. Met hits als One Dance, Hotline Bling en God’s Plan heeft hij de code gekraakt om van rap een mainstreamgenre te maken, en zelfs al neemt je haat voor ’s mans mengeling van pop en r&b ongezonde proporties aan, dan nog is de kans groot dat je zijn nummers van achter naar voren kunt neuriën. Kortom: de Canadese superster heeft de songs om arena’s naar zijn hand te zetten, maar je moet de klus nog wel klaren, en dat laatste liet Drake in Antwerpen afweten.
Het begon al toen hij, Louis Vuitton rond de schouders, plaatsnam in een reusachtig muskietennet met projecties van schorpioenen, verwijzend naar zijn laatste album Scorpion. Zelfverzekerd, haar in de plooi, borst vooruit: ‘Antwerp, what the fuck is up?’ We verwachtten een overrompelende start, maar die bleef uit. Drizzy opende met 8 Out Of 10 en vervolgens Mob Ties, maar meer dan voorzichtig aftasten was het niet.
Drake heeft de songs om arena’s naar zijn hand te zetten, maar je moet de klus nog wel klaren. Dat liet hij in Antwerpen afweten.
Hij had al vroeg in de set enkele auditieve kanonnen klaarstaan. Het stond in de sterren geschreven dat Started From The Bottom, Jumpman en Both – voorzien van vuurwerk – voor de eerste euforie zouden zorgen, maar het was Drake zelf die het publiek een collectief orgasme ontnam door de nummers steeds vroegtijdig te staken en over te schakelen naar een volgende song.
‘That was a fucking crazy start’, vond Drake zelf. ‘Jullie zouden zomaar het beste publiek van deze tournee kunnen zijn’, blufte hij als een volleerd entertainer. Ondertussen waren ze in de zittribunes druk in de weer wazige selfies op te fleuren met de juiste filter, in plaats van aandacht te schenken aan het concert. Dat zei iets over een deel van de aanwezige fans, maar evenzeer over de prestatie van Drake. Veel viel er ook niet te zien, behalve een zwartharige Canadees met een micro die op een podium in het midden van de zaal alle hoeken opzocht. Want van verbluffende visuals was tot dan geen sprake.
Luiheid
Hoewel hij bleef herhalen dat Antwerpen een gewéldig publiek was, gaf het grootste deel van het volk een eerder verveelde indruk. Drake probeerde het over een andere boeg te gooien met Emotionless, een antwoord op een disstrack van collega-rapper Pusha T, al was het duidelijk dat de meerderheid zat te wachten op De Hits. Die kwamen er, beloofde hij, en wat volgde was het ergste kwartier van het voorjaar.
Champagne Papi – spreek de man gerust zélf aan op zijn bijnamen – vatte het lumineuze idee op om er op korte tijd meer dan tien hits door te jagen, zowel eigen werk als covers. Soms duurden ze een minuut, soms twintig seconden per stuk. Het concert was intussen halfweg en had iets weg van het overzicht tijdens de stemronde van het Eurovisiesongfestival: je hoorde allerlei nummers voorbijflitsen, en wel zó snel dat je er niets uit kon opmaken. Er kwam gelukkig een einde aan de ellende toen Drake daarna toevlucht zocht in de kleedkamers.
Ook in het slot bleef Drake als een volleerd slager nummers fijnhakken tot er weinig van overbleef.
En die pauze heeft hem deugd gedaan. Met That’s How You Feel en Passionfruit nam de rapper gas terug, en bewees de man dat hij kán zingen. Tot dan excelleerde Drake vooral als een talentvol buikspreker die de sterren van de hemel croonde – Justin Bieber is er niets tegen. Er kwam ook meer vuur in de set. Nadat eerder een gele sportauto door het Sportpaleis zweefde, kwamen er nu regelmatig danseressen opdraven of werd het podium eerst tot een zwembad en dan weer tot een basketbalveld omgevormd.
Het was intussen ook tijd om de grootste hits voor de leeuwen te gooien, en dat was duidelijk naar de zin van het publiek. One Dance, Hotline Bling, Fake Love, Nonstop en uiteindelijk God’s Plan zorgden voor wilde taferelen, je kon hier en daar zelfs een schouder uit de kom zien vliegen. Het venijn zat ‘m duidelijk in de staart.
Maar als er dan eens kippenvel kwam opdraven, zoals bij Fake Love, was dat wel volledig de verdienste van de hysterische jongeren die alles woord na woord meebrulden. Want Drake zelf, die bleef als een volleerd slager nummers fijnhakken tot er weinig van overbleef en sprong ook in het slot spaarzaam om met zijn stem. Maar die luiheid deerde de massa niet. Zij kregen de jukebox waarvoor ze hadden betaald. En ze hadden Jimmy Brooks van Degrassi: The Next Generation – Drake heeft een verleden als acteur – in levende lijven gezien, wat nog steeds indrukwekkender is dan aan de kassa achter Lowie van Thuis te staan.
Aan het einde van de rit overheersen echter vooral wrange gevoelens. Je moest een cijferwonder zijn om bij te houden hoeveel nummers de Canadese popster op anderhalf uur had gespeeld. Trop is trop. Wordt het geen tijd om de formule van zijn stadionconcerten te herdenken? En wat had Drake in het Sportpaleis voorgesteld zonder zijn spionkop? Tijd om te herbronnen, Drizzy.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
